Die ochtend, toen Sofia Giulietta hardhandig stond te rukken aan de lange oranjekleurige hondenriem keek ik haar kant uit. Toevallig. Sofia Giulietta en Francesco Mateo zijn onze Italiaanse buren. Uiterst rechts vanuit onze kant, acht huizen verder. Ze wonen er nog maar net. Jong stel. Vriendelijk. En altijd, als ze met Vito hun robuuste herder langslopen overenthousiast knikken. Terugknikken was het beste. Eigenlijk mogen zij tegen mij gewoon buon giorno zeggen. Ik ben het Italiaans sinds kort wat meer woordjes machtig. Vanochtend kon ik Sofia Giulietta on-op-ge-merkt gadeslaan. Vanuit mijn slaapkamerraam. Om alles tot in het kleinste detail goed te kunnen zien stond ik een beetje op mijn tenen. Achteraf verschrikkelijk jammer dat ik dit tafereel die ochtend niet geklokt heb. Vito bleek overduidelijk niet geluimd uitgelaten te worden. Het hardhandig rukken werkte niet. Noch het temperamentvol boos kijken naar Vito noch de driftige uitziende Italiaanse gebarentaal. Vito bewoog niet. Mijn aandacht was gefocust. In geen velden of wegen was Francesco Mateo te bekennen. Sofia Giulietta rukte, zakte door de knieën en fluisterde, ooghoogte Vito, gevoelige Italiaanse woordjes. Dio mio!
Vito no wani. Vito wilde niet. Onbeweeglijk staarde hij voor zich uit. Geobsedeerd. Strak in de houding zoals Benito Mussolini ooit moet hebben gedaan tijdens het inspecteren van militaire parades. Vanuit mijn riante positie kon ik alles voortreffelijk gadeslaan. Het was op dat moment ruim na 11.00 uur in de morgen. Het spannende ‘verkenners debat’, live uitgezonden op 1 april stond nog levendig op mijn netvlies. De leugens van Mark Rutte onze premier was absoluut geen 1 april grap. Gelukkig was ik door de late nacht deze ochtend niet de vroege vogel. Nu was het schouwspel tussen Vito en zijn bazinnetje op hun oprit mijn ochtend geluk. Sofia Giulietta rukte nogmaals. Tevergeefs. Toen gebeurde wat alleen in strips voorkomt. Bij Bobby en Kuifje bijvoorbeeld. De vaak haastige Kuifje bukt, tilt Bobby op en vervolgt in zijn typische looppas zijn weg. ‘Nee toch Sofia Giulietta. No du. Doe niet. Denk aan je rug. Vito is geen Bobby. Vito, 14 maanden oud schat ik, is nu al een robuuste herder. En jij, bella bent een petite Italiaanse’. Terwijl ik dit uit alle macht riep en volhard tikte op mijn slaapkamerraam besefte ik dat Sofia Giulietta mij nooit zou kunnen begrijpen. ‘Bella’ was, na ‘Dio mio’ misschien wel het enige Italiaans woordje wat ik machtig was. Onvoldoende om Sofia Giulietta bij te staan.
Een fanaat kon duidelijk zien dat de koppige Vito zich zwaarder maakte. Als ik actief was op instagram was dit staaltje honden protest mijn eerste tik tok. Sofia Giulietta met de armen slap hangend langs het fragiele lijfje gaf de moed op. Drie keer is voor haar scheepsrecht. U gelooft mij misschien niet helemaal maar Vito begon direct daarop triomfantelijk te kwispelen en nam opnieuw positie. Onbeweeglijk. Geobsedeerd. Hoe ik mij van achter dubbel glas ook concentreerde ik kan u niet vertellen waar Vito in hemelsnaam zo geobsedeerd naar zat te kijken. Mijn wildste fantasieën opsommen in combinatie met zijn typische honden zithouding verfraaid mijn verhaal. Zondermeer.
Net op het moment dat Vito en ik dachten dat Sofia Giulietta het bijltje erbij neergooide trok zij de hondenriem goed strak en begaf zich naar de voordeur. Het gekwispel werd wilder. Vito voelde zich begrepen. Sofia Giulietta trok nog wat steviger en liep toen met Vito kleine rondjes rondom hun tiny tuintje op de oprit. Ja, aan dit spelletje wilde Vito nog wel meedoen. Na vier rondjes waagde Sophia Giulietta een loopje richting de ventweg. Nog voor Vito kon protesteren werd het loopje meer dan een drafje. Mijn grote ogen plakten haast tegen het raam. Schone ramen met uitlopende zeepsop strepen! Verdorie zeg. Het wordt tijd om Sam aan te spreken. Onze glazenwasser. Ik ga echt niet hoger op mijn tenen staan. Nu kon ik natuurlijk niet zien of Sophia Giulietta op afstand gecoacht werd door haar eigen Francesco Mateo. En Sam moet ik ogenblikkelijk wijzen op die lastige strepen die zijn zeepsop achterlaten.
Nellie Bakboord
Diemen. Mei 2021
😁😁