Zijn we niet vergeten hoe belangrijk simpele dingen zijn. We doen er vaak meesmuilend en een tikkeltje minachtend over, zonder te beseffen hoeveel we onszelf te kort doen. Hier in Tanzania wordt ontzettend veel aandacht besteed aan het mekaar begroeten. Dat gaat in de ochtend als volgt :
-
- Begroeting: “umeamkaje” of “umelala” (hoe ben je opgestaan / hoe heb je geslapen)
- Antwoord: “nimeamka salama” of “nimelala salama” (ik ben vredevol opgestaan / ik heb vredevol geslapen)
en dan iets later :
-
- Begroeting: “habari za asubuhi” of “habari za nyumbani”of “habari za mama” (hoe is de ochtend / hoe is het thuis / hoe is het met mevrouw)
- Antwoord: “nzuri sana, na wewe” (zeer goed en met jou)
- Wederantwoord: “na mimi pia, asante” (met mij ook, dank je)
Soms gebeurt het dat ik de begroeting oversla en rechtstreeks met de deur in huis val. Dan doe ik een hele uitleg en eindig meestal met een opdracht of een vraag. Tanzanianen begrijpen dat niet, kijken me verbaasd aan en in plaats van te antwoorden op het gevraagde, zullen ze steevast en zonder pardon beginnen met de begroeting, vooraleer in te gaan op jouw wensen. In het begin vond ik dat vreemd, maar nu voel ik me lomp als ik de gebruikelijke begroetingsgeplogenheid oversla.
Wat denk je? Zouden we ook in België niet wat meer voorkomendheid kunnen gebruiken?
Peter
D’accord avec vous ! Quand je lis votre blog tanzanien, j’ai la nostalgie de mes années passées en Ituri et de la langue swahili, parfois la langue lendu.. les salutations le matin ou pendant la journée. Merci pour ce rappel ! Amitiés aussi à Astrid.
Helemaal juist. En ook juist, overslaan moet je niet doen, zeer on-respectvol, en de boemerang komt vol terug want dan duurt de begroeting nog langer. Dit doe je ook aan de telefoon, voor je terzake komt. Hier groet je ook iedereen die je al wandelend tegenkomt, zeker ’s morgens, ook al ken je die niet, maar dan geen uitgebreide begroeting, gewoon vriendelijk goedemorgen… Als ik dan land op Zaventem en de trein naar Oostende neem, dan weet ik bij het binnenstappen van de trein, als ik vriendelijk goede morgen zeg, dat ik weer in ‘de beschaving’ ben aangekomen. Zuur zuurder zuurst. Meestal is dat dan ook de laatste spontane groet tot ik terug in Gambia ben.
Essentieel !
Ik weet van mezelf dat ik begroetingen niet oversla .. heb mezelf en veel anderen aangeleerd.
Het was mijn stokpaardje in de bank, elke morgen kwamen we samen, elkaar de hand geven en verwelkomen. Elke klant werd gegroet en kreeg een hand als verwelkoming. Spijtig met Corona dat dit nu niet meer kan.
Niet groeten = negeren ( pijnlijk !)
Zelfde ervaring in Uganda… of was je dat vergeten:)?
@Frans. Dat is correct, zo ook in Oeganda, maar ik vind het hier in Tanzania net iets uitdrukkelijker.
Een vriendelijk knikje of een goede dag als je mensen tijdens de meest populaire bezigheid van dit moment of één of ander pad kruist, dat doe je toch gewoon? Vroeger kreeg ik daar niet altijd respons op, maar nu bijna altijd, heel uitzonderlijk eens iemand die opzij kijkt of doet of hij niks gehoord heeft. Het gaat hier ook de goede kant op in België, Oost Vlaanderen toch al…
Door corona houden we meer afstand, maar oogcontact, een glimlach en goedendag is in de plaats gekomen. Vind ik wel bemoedigend.
Mooi verhaal, Peter.
Ik had een soortgelijke ervaring toen ik in Frankrijk kwam werken. Ik was het gewoon om binnen te komen met een vriendelijk knikje of met een handgebaar in de lucht. Tot het me opviel dat iedereen elkaar bij het binnenkomen altijd de hand drukte, ongeachte het aantal personen dat zich in de ruimte bevindt. Uiteraard heb ik die gewoonte meteen overgenomen. In het begin is dit een beetje vreemd om steevast iedereen de hand te drukken. Maar na een poos ben ik dit beginnen waarderen. Nu ik opnieuw in een Hollandse werkomgeving aan de slag ben gegaan, valt me het onhandig gedoe op van zo’n vriendelijk knikje of een handgebaar in de lucht. Geef mij maar een degelijke Franse handdruk. Spijtig dat COVID hierin stokken in de wielen steekt. Ik hoop van harte dat de Fransen hun goede gewoonte hernemen nà de COVID en dat we ervan leren.