Nu ik er zo over nadenk, heb ik hier al aardig wat eetgewoontes opgebouwd, met de nadruk op gewoontes want ik bestel zowat altijd hetzelfde bij mijn favoriete restaurants in Dar Es Salaam. Volg maar even mee:
-
- Zuane Restaurant: pizza Mexicana (met gehakt en pepers)
- Cape Town Fish Market: poke bowl (rauwe tuna, zalm en garnalen met avocado en rijst)
- Mlimani City Swaad Restaurant: chicken dosa
- Golden Tulip : mango/avocado salad with paneer mishkaki
- Yacht Club: mixed seafood platter
- Cafe Aroma : chicken Thai wrap
- Sala Thai: mango/avocado/chicken salad with coconut curry fish
Dieptepsychologisch denk ik dat door het zich aanmeten van een zekere culinaire routine een wens wordt ingelost om vertrouwdheid te creëren binnen een steeds wisselende ongekende omgeving, eigen aan mijn nomadenbestaan. Het is de culinaire ‘boom and bust cycle’ van mijn eigen leven, waarbij na de routine de disruptie volgt, ttz de verhuis, om dan weer over te schakelen naar de gewenning van de wederkerende en geruststellende handeling van dezelfde menukeuze, en dat in een herhalend patroon tot de pensionering volgt.
Smakelijk, maar hoe zit dat eigenlijk bij jullie?
Peter
Prachtige foto ondanks alle lekkernijen toch een afgetraind lichaam ! Helemaal mee eens, heb dat ook een beetje, alhoewel we meestal zelf kokkerellen; vanmiddag nog wat marinated grilled tiger prawns binnengespeeld met een goed glas witte wijn (of een glas goede witte wijn), maar ik eet al even graag pasta met ham en kaas of een worst met bloemkool en puree… Smakelijk ! Voor de rauwe tuna kom ik graag eens af, maar ja, mijn kennis over de Oost-Afrikaanse aardrijkskunde was niet goed genoeg..
Wij gaan zelden uit eten. Ik eet al jaren vegetarisch en beperk mij tot occasioneel bezoek aan Madonna of lekkergec in Gent en daar is geen kaart maar een gerecht van de dag. wel hebben we gedurende het eindejaar ottolenghi verkend en daar hebben we van genoten. Het vergt wat tijd en zorg maar het loont.
Zullen we onthouden mochten wij naar Dar komen: geen restaurantgids meer nodig. Laat het jullie smaken !
Voor mij juist omgekeerd, dank zij de regelmatige verhuis naar een ander land, steeds nieuwe keukens en gerechten leren kennen en met smaak ervan genoten. Zelfs nu we minder reizen proberen we steeds nieuwe zaken uit. Niet echt behoefte aan routine, integendeel.
Leuk overzicht van je ‘gewoonte-restaurants’. Ik ken de meesten, maar kom er weinig, om verschillende redenen.
Zuane: alleen op uitnodiging. Pizza maak ik zelf, pasta is lekker maar zwaar op de maag.
Cape Town Fish Market: Yes! Maar voor de lobster termidor! Eén keer er sushi gegeten toen de sushi-chef vrij had: wat een deceptie! Dus of er een volgende keer komt…?
Mlimani: Dat winkelcentrum ligt me te ver. Kom er 1 a 2 keer per jaar. Maar ja, ik ben wel weer geïnteresseerd in hoe chicken dossa eruit ziet.
Golden Tulip: Nooit bedacht daar te eten. Komt waarschijnlijk door de treurige indruk die ik het hotel vond hebben die ene keer. Ik krijg het geelgroen zwembadwater van toen – moet chloorhoudend blauw zijn – niet meer van mijn netvlies. Heeft niets met eten te maken, maar toch.
Yacht Club: Tja, ik ben nooit lid geworden want ik zeil niet, kajak niet en zwem niet graag tussen joelende expat-kinderen. Drie keer pizza gegeten. Dat was om het goede gezelschap.
Cafe Aroma: Tja, ken ik niet, maar is schuin tegenover je werk. Voor mij – op de fiets – net te ver.
Sala Thai: Yes! Lekker dichtbij. We halen meestal curry’s. Ik lunch er soms met viskoekjes, sateh, pittige salade en Thaise ijsthee. Thai Kani vind ik interessanter want: mooie zonsondergang, goede sushi en varkensvlees op het menu. Vanwege hun clientèle uit de islamitische midden- en bovenklasse wagen weinig restaurants zich aan varkensvlees. Maar ook christenen eten het weinig. Dat kan komen omdat veel slachterijen in Arabische handen zijn.
Peter, ik deel graag mijn favorieten met je.
Rudy’s Farm: Gril-restaurant 25 km naar het noorden. Was ooit van een teruggekeerde Nederlander. Ze hebben varkensspareribs, karbonades en boerewors, naast al het andere vlees.
Welke Chinees dan ook: De een serveert een enorme bak noedelsoep, de andere heeft dimsums en de derde heeft pekingeend en koe loe yoek. (varkensvlees in zoetzure saus). Ook een groot bord met paksoi en Chinese champignons met veel knoflook gaat er in.
Danou Toba: Het eerste en enige, net geopende, Indonesische restaurant van Tanzania. Beef rendang, gado gado, bami goreng, sateh ajam… Verrukkelijk.
The Turks: Lekker dichtbij, met een interessante Turkse kaart. Ik kom er vooral voor het ontbijt met kaas, worst, olijven, honing, jam, brood en een ei. En voor een glaasje Turkse chai.
The Drum: Met een kaart samengesteld door Nederlandse chef Jeroen. Interessant vind ik de Braziliaanse gelakte pork ribs. Maar ik bestel toch altijd weer de Indonesische kipsateh met pindasaus en gele rijst. Liefs met zo’n fruity mocktail met een hele chili peper als decoratie.
Nu ik erover nadenk… ik zou in het verre buitenland meer moeite hebben met eten, ttz : de herkenbare dingen zouden er wel ingaan, zoals vis en groenten, maar de minder herkenbare, zoals stoofpotten, sauzen en soepen, zou ik waarschijnlijk in het begin niet aanraken.
Vroeger kon ik in de ‘home-kitchen’ nogal experimenteel tewerk gaan, vandaag de dag hou ik het liefst zo simpel mogelijk, vooral omdat ik er geen zin meer in heb én, simpel kan ook héél lekker zijn!
De wekelijkse verse frietjes mét verse mayonaise zijn eigenlijk simpel en o zo lekker (-:
Zeg Peter, jij durft nogal hoor! Ons al dat lekker eten voorschotelen, terwijl wij hier al maanden niet op restaurant kunnen gaan en het moeten stellen met dagelijkse kost. Maar gelukkig kan ik ook wat kokerellen. Afspraak hier aan ‘t zeetje voor een “Oostends vispannetje”. Hopelijk tot gauw!
PS. Mijn wederhelft vindt, afgaande op de foto, dat je wat meer moet eten!
André.