… the story of a family on the move
So, we’ve been to New Orleans in Louisiana. The place where people work to live and not the other way around. The place they call the Big Easy.
gimme a beer
gimme a cigarette
gimme some jazz
in a bar on Frenchmen Street
like the “Spotted Cat”
and I’ll show you
I’m no longer a diplomat
but a man of this world
ready to mingle with people of all kind
We hebben elk jaar precies dezelfde wens: vooreerst een goede gezondheid, want dat is toch het allerbelangrijkste; vervolgens uitstekende familiebanden en hechte vriendschappen, alsook goede sociale relaties; en als het even kan ook nog genoeg bestaansmiddelen voor een prettig verblijf op deze aardbol. En als het op een van die punten wat minder was in 2010, dan mag het wat ons betreft wat meer zijn in 2011. Have a funky new year… and let us stay in contact.
Etienne, Astrid en Peter
De allerslimste mens ter wereld mag men – wat mij betreft – zoeken onder geschiedkundigen, filosofen, wiskundigen en statistici, en als het even kan onder die personen die alle voornoemde vakgebieden combineren en verwerken tot iets begrijpbaars zodanig dat het simpel lijkt.
De schoonheid van de dingen echter ligt wel bij de geest die ze aanschouwt.
Er is deze week heel wat gebeurd in de wereld van de muziek.
James Moody is overleden op 8 december. Hij was 85 jaar oud. Hij werd in 1949 bekend met het lied “I’m in the Mood for Love” (tja, wie niet?).
James Moody was een begaafd saxofonist, maar ook een goed zanger. Toch maakte hij zich zorgen om zijn spraak omdat hij lispelde als gevolg van een partiële doofheid. Hij kom geen “S”-klanken horen, waardoor “Give me a smile” klonk als “Give me a mile”.
Ik moet bekennen dat ik nog nooit van James Moody gehoord had, maar toen mijn eega spontaan “Moody’s Mood for Love” begon te zingen, was ik dan ook niet weinig verbaasd (vergetende dat ik met een levende jukebox ben getrouwd).
Terwijl in België de patstelling overheerst, kuieren wij hier vredig op het slagveld van Antietam. Hier is de strijd reeds gestreden. Op 17 september 1862 vielen hier meer dan 23.000 doden en gewonden. De Amerikanen noemen het dan ook ietwat pronkerig “the bloodiest one-day batlle of the American Civil War”. Het was een 12-uur durende strijd die begon in een korenveld, zich verplaatste naar een verzonken weg en eindige nabij een eenvoudige brug. Eigenaardig genoeg waren op het einde van de dag de frontlinies nauwelijks verplaatst. Het was een tactische strijd zonder duidelijke winnaar, met als enig gevolg dat Generaal Lee van het geconfedereerd leger de volgende dag zich uit Maryland terugtrok door de Potomac over te steken richting Virginia. De binnenlandse oorlog zou evenwel nog tweeëneenhalf jaar duren.
Afgelopen donderdag was het “Thanksgiving”. Dit is een oogstfeest dat sinds geruime tijd gevierd wordt op de vierde donderdag van november. Voor de doorsnee Amerikaan is het vooral een familie-evenement, maar dan eentje van korte duur, opgejaagd als hij/zij is door de koopjes van de dagen die er op volgen.
“Black Friday” doet menig consument posteren voor de deuren van veel winkelketens in de nacht van donderdag op vrijdag. Zo verging het ook onze zoon Etienne die de nacht doorbracht voor de ingang van “Best Buy” in de hoop een laptop aan te schaffen voor slechts 180 USD. Om 5 uur in de ochtend was het zover en gingen de deuren open voor het publiek. In een mum van tijd waren de “drie” laptops tegen uitzonderlijke prijzen verkocht en bleven de niet-bevredigden aankijken tegen eerder normale prijskaartjes.
Ik denk dat het een lawine van vettige berichten zijn geweest die mij tot dit inzicht brachten. Het begon allemaal met de statistieken over het aantal jonge mensen die niet meer in het Amerikaans leger kunnen worden opgenomen wegens te dik: 28 % van de 17-25 jarigen. In sommige meer ongezonde staten is het aantal groter. De generaal die het nieuws aankondigde noemde het “een potentiële dreiging voor de nationale veiligheid”. In de namiddag was het een onderzoek over de halsstarrige weigering van “fast food”-ketens om gezondere alternatieven aan te bieden. Uit studies is gebleken dat een “onschuldige” happy meal eventjes meer dan de helft van de dagelijks benodigde hoeveelheid vetten en calorieën bevat en wel vier keer zoveel zout. In California hebben ze nu dus een wet die de speeltjes uit de maaltijden moet bannen in 2011 om zo de aantrekkingskracht op kinderen te verkleinen. Een verontruste ouder merkte al op dat “Getting a toy with a kid’s meal is just one part of a fun, family experience at McDonald’s.” ‘s Avonds kreeg ik te zien hoe men, aan de andere kant van de wereld in China, de strijd aanbindt om zwaarlijvige jongeren weer op het rechte pad te krijgen. Hun leger is ondertussen al 200 miljoen man zwaar.
De rode draad door al deze berichten was constant de ongezonde voeding die de hele wereld voorgeschoteld krijgt door o.a. “fast food”-ketens. Wat is de agenda van deze bedrijven naast torenhoge winsten maken? Is het misschien om de gezondheid van de wereldbevolking te vernietigen? Zijn dit dan niet de echte WMD (Wendy’s, McDonald, Dunkin Donut) waar Bush tevergeefs naar heeft gezocht in Irak. Terwijl ze hier en in veel steden in de wereld op elke hoek van de straat met flikkerende neonverlichting de mensen lokken naar hun (on)geluk. Je kunt het argument maken dat mensen de vrije keus hebben om te gaan of niet. Ik ga niet omdat ik weet dat het ongezond is, maar dat houd miljoenen anderen (in de VS veelal arme mensen) niet tegen. Zoals een 17 jarige onlangs zei “They say: ‘I’m Loving It’ than I feel I have to love it too”. Wat denk jij hierover?
Astrid Belliot
Omdat de woorden reeds gedeeltelijk in onbruik zijn, maar ik toch nog over een aanzienlijke platenstapel beschik, besloot ik al mijn elpees te verkopen aan wat er nog overblijft van rare verzamelaars.
De eerste dag verkocht ik 60 elpees gegroepeerd in twee stapels van 30:
– de betere 30 verkocht ik tegen (3) 2 stuks voor een Euro;
– en de mindere 30 tegen (2) 3 stuks voor een Euro.
Mijn dagopbrengst was 25 Euro.
Terwijl Amerika zich aan het opmaken was voor een mars “to restore sanity”, waren wij druk bezig met de voorbereidingen voor een Halloween Party, en laat dat nu net iets zijn waarbij je het gezond verstand vooral niet moet laten primeren.
Halloween is een verkorting van “All-Hallows-Even” en betekent de avond voor Allerheiligen. De bedoeling is door kostumering en maskers de boze geesten na te bootsen om alzo het kwaad te vermijden. Het gaat terug op een Keltische traditie waarbij men dacht dat de scheidslijn tussen de gewone wereld en de wereld van de geesten dunner werd bij de overgang van zomer naar winter. Omdat zowel goede als kwade geesten de overstap naar deze wereld konden maken, dienden de laatsten afgeweerd te worden. Immers, huizen waar de kwade geesten al aanwezig waren, werden alleen nog aangedaan door goedaardige demonen.
Hier sta ik dan op een stuk grond in Alexandria dat ooit heeft toebehoord aan Henry Lee III: een militair – en later de 9de gouverneur van Virginia – die meegevochten heeft in de onafhankelijkheidsoorlog van de Verenigde Staten (1775-1783) en die omwille van zijn rijvaardigheden te paard de bijnaam “Light-Horse Harry” kreeg.
“Light-Horse Harry” had op zijn beurt een zoon: Robert Edward Lee, die de zijde koos van de Geconfedereerde Staten tijdens de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865). Toen ik hier fijntjes een opmerking over maakte dat Robert Edward Lee in feite aan de verkeerde zijde (“the wrong side”) van de strijdende partijen stond, corrigeerde onze gids mij onmiddellijk: “here in Virginia, we don’t see it that way, Robert Edward Lee was not on the wrong side, but on the losing side”, waarna ze begon uit te weiden over de vele militaire successen van het Geconfedereerde leger in de beginperiode van de oorlog en de rol die Generaal Lee daarbij gespeeld had.
Ik stond perplex. In mijn geschiedenis streden de Geconfedereerde Staten voor het behoud van de slavernij en stonden ze – zeker in moreel opzicht – aan de verkeerde zijde van de lijn. Maar in de geschiedenis van onze gids had Robert Edward Lee ondanks de vele tactische overwinningen slechts enkele strategische blunders gemaakt – zij het kapitale – waardoor de oorlog beslecht werd in het voordeel van de Unie. Elk moreel oordeel over de gerechtvaardigdheid van die oorlog werd daarbij achterwege gelaten.