We zijn hier in Dodoma. Wat waarschijnlijk niet iedereen weet, is dat dit de hoofdstad is van Tanzania, en niet Dar Es Salaam. Wel was dit, tot voor kort, eerder de droom van Nyerere dan dat het werkelijkheid was. Maar sinds de komst van president Magufuli in 2015 wordt er vaart gezet om dit centraal gelegen stadje om te toveren in een werkelijke hoofdstad. Dat dit niet probleemloos verloopt, is niet moeilijk om in te beelden.
The statement
Een goede dans behoeft geen krans. Beoordeel zelf maar!
Peter
De beleggingsadviseur
Ik: “U belt me op mijn Belgisch mobiel nummer.” (noot: dit heb ik slechts per toeval gemerkt, want mijn Belgische SIM-kaart gebruik ik niet in Tanzania)
Hij: “Dat is correct. Dat is het nummer dat in onze applicatie staat.”
Ik: “Maar ik woon in Tanzania en heb nu een Tanzaniaans nummer. Zal ik u dit nummer geven?”
Hij: “Nee dat hoeft niet, want bij de opmerkingen zie ik dat nummer, en zie ik dat ik u in Tanzania verblijft.”
Ik: “Waarom belt u me dan niet op dat nummer?”
Hij: “We mogen alleen het nummer bellen dat onder de contactgegevens in onze applicatie staat.”
Ik: “Hoe dan?”
Hij: “Tja, u moet de applicatie zelf openen en daar het nummer veranderen naar uw Tanzaniaans nummer als u wil dat ik u daar op bel.”
Ik: “Maar wacht eens even: het Belgisch nummer dat daar staat, heb ik niet ingevoerd, dat hebben jullie gedaan.”
Hij: “Dat klopt, maar dat was toen. Nu beheert u zelf die gegevens. En wij kunnen alleen die gegevens contacteren die u zelf verandert.”
Ik: “Maar waarom dient dan die opmerking die zegt dat ik nu in Tanzania ben, en te bereiken ben op mijn Tanzaniaans nummer.”
…stilte..
Hij: “Zullen we het even hebben over uw beleggingen.”
Ik: “Liever belt u me daarvoor op mijn Belgisch nummer.”
Peter
The Boss
Het is moeilijk in woorden te vatten, maar ik heb altijd wat gemengde gevoelens gehad wanneer het over Bruce Springsteen gaat. Enerzijds liedjes die prille liefdes hebben ondersteund, ‘I came for you,’ weet je wel, maar anderzijds ook liedjes die op een zeker patriottisme duiden, ‘Born in the USA,’ ook al was dat misschien niet helemaal zo bedoeld.
Maar wat wel zeker is, is dat het een supermuzikant is. Tijdens een optreden in 2013 pikt hij een verzoeknummer uit het publiek dat hij al sinds zijn tienerjaren niet meer heeft gespeeld. Fantastisch is het om te zien hoe hij zijn band inspireert en het publiek bespeelt.
Peter
Karimjee Jivanjee
Tijdens een receptie ontmoet ik een dame die zich voorstelt als Razia, weduwe van Hatim Karimjee. Er gaat bij mij onmiddellijk een belletje rinkelen omdat tijdens een historische wandeling in de binnenstad een aantal keer werd stilgestaan bij gebouwen die vroeger tot de Karimjee familie behoorden. Meer nog, het is ook een van de eerste Aziatische families geweest die ten tijde van de apartheid in Dar Es Salaam werden toegelaten om zich te vestigen in het blanke stadsdeel.
Omdat ze mijn interesse in haar familie heeft gemerkt, staat ze een paar dagen later aan de poort van de residentie met een prachtige uitgave van haar familiegeschiedenis van 1800 tot 2000. Het is de kroniek van een Indische familie die immense rijkdom heeft vergaard door handel en grootschalige teelt van voornamelijk sisal.
En toch hebben zij ook racisme gekend. Zo gaat het verhaal dat een van de nazaten, Abdulla Karimjee, vlak voor WO II een eerste klas ticket wou kopen voor een treinrit van Tanga naar Dar Es Salaam. De loketbediende weigerde want eerste klas was voor ‘whites only’, en bovendien riskeerde hij zijn job als hij het zou doen. Abdulla Karimjkee antwoordde: “als jij je job verliest, zorg ik voor een beter betaalde baan voor jou op mijn landgoed.” En zo geschiedde, maar – en dit vertelt het verhaal niet – minder geprivilegieerden bleven waarschijnlijk opboksen tegen dit soort geïnstitutionaliseerd onrecht.
Peter
The nexus
In de wereld van de ontwikkelingssamenwerking bestaat er een spanningsveld tussen humanitaire hulp en traditionele ontwikkelingshulp. Humanitaire hulp wordt gegeven na een humanitaire ramp, is gericht op de korte termijn en heeft als voornaamste objectief het redden van levens en het verzachten van menselijk leed. Traditionele ontwikkelingshulp daarentegen beoogt structurele veranderingen op de lange termijn die voornamelijk de armen op een hoger en vooral meer duurzaam niveau moeten tillen.
Sinds geruime tijd is men nu al aan het zoeken naar manieren om die twee vormen van hulp met elkaar te verbinden. Die verbinding wordt in het jargon “the nexus” genoemd, maar die betrachting is uiteraard geen sinecure gezien de verschillende objectieven van de twee hulpvormen. En daarom dat het zoeken naar “the nexus” vaak eerder op een zoektocht naar de heilige graal leek, waarbij het vooral bij een concept zou blijven, dan op een daadwerkelijk manier het conceptuele te overstijgen en acties te vinden die mekaar kunnen versterken.
En toch hebben we in Tanzania een voorbeeld van “the nexus” gerealiseerd. In Kigoma – een regio in het westen van Tanzania – worden lokale boeren nu al geruime tijd ondersteund door de Belgische ontwikkelingssamenwerking bij het planten, oogsten en vermarkten van rode bonen, maar dit jaar wordt de hele oogst verkocht aan World Food Program. Dit is een internationale humanitaire actor die de bonen zal verdelen in de vluchtelingenkampen van Nyarugusu, Mtendeli en Nduta, waar hoofdzakelijk Burundezen en Congolezen zijn ondergebracht. Dit is “the nexus” in de praktijk!
Die koppeling geeft ook een sterk politiek signaal aan het huidig Tanzaniaans regime, want die verwijten de internationale gemeenschap te veel te focussen op de vluchtelingen en te weinig op de lokale bevolking. Met de totstandkoming van “the nexus” in Kigoma wordt dit argument uiteraard ondergraven. Het is voor iedereen win-win!
Peter
Tegen dwaasheid bestaat geen medicijn
In deze tijden van liefde en dood maak ik een dagelijkse ommetje in de buurt. Wandelen houdt het hoofd gezond en laat de gedachten stromen. Soms word ik op mijn tochten vergezeld door mijn goede vriend, de ambassadeur van Palestina. Hij deelde met mij laatst een Arabisch gezegde dat in mijn hoofd is blijven hangen. Het gaat als volgt: “Voor elke ziekte is er een medicijn, maar zoeken naar het medicijn tegen dwaasheid zal je ziek maken.”
En dan moet ik denken aan al de ophef hier in de regio rond het anti-covid19-medicijn uit Madagaskar: een tonisch drankje op basis van extracten uit de Artemisia plant. President Andry Rajoelina propageert het als een wondermiddel en vele Afrikaanse leiders lijken er geloof aan te hechten. Problematisch is echter dat de effectiviteit ervan niet wetenschappelijk is aangetoond. Bovendien zou veelvuldige inname, volgens gezondheidsexperts, weleens slecht voor de gezondheid kunnen zijn. Maar het allerbelangrijkste is de vrees dat het tot resistentie tegen artemisinine kan leiden. Dit is een in 1972 in China ontdekte stof die werkt als geneesmiddel tegen malaria. En die stof wordt uit dezelfde plant gewonnen als het wonderdrankje. Om de werking van het anti-malaria middel te beschermen voegt men er allerlei ingewikkelde chemische verbindingen aan toe. Maar dat doet men nu niet met het in Madagaskar gehypte drankje. Het gevolg laat zich raden.
Kennen wij geen Nederlands spreekwoord dat ook van toepassing is op het bovenstaande?
Peter
The Git Up Dance
Het was vorige zomer een rage die compleet aan mij is voorbij gegaan. Op het internet circuleren talloze danspasjes op het liedje “The Git Up” van Blanco Brown. Maar het onderstaande vind ik absoluut het leukste. Ik moet telkens lachen als ik er naar kijk. Het perfecte medicijn tegen negatieve gevoelens als gevolg van een te lange lockdown. Enjoy!
Peter
Clovid
Hoe voetbal toch ons leven kan domineren! En dan heb ik het niet over het wekelijks plezier dat we aan ons favoriete team beleven, en dat ons aan het beeldscherm kluistert en alle onze zorgen doet verdwijnen. Ik vergeet maar even dat dit ons tijdelijk niet gegund is tijdens de huidige pandemie. Nee, ik heb het over de impact die het een leven lang kan hebben op iemands bestaan.
I can’t live in a living room
Word je ook wel eens teruggeworpen in de tijd? Ik had dit heel sterk met onderstaande videoclip. Het is een nummer van Red Zebra dat heruitgebracht werd door Doganov en Peter Slabbynck, de voormalige zanger van Red Zebra. Ik werd helemaal teruggeworpen naar het begin van de jaren 80. Naar dat scharnierpunt waarop bloemenkransen en vredestekens definitief werden opgeborgen en ‘No future’ zich aandiende. Een vertwijfelde generatie ontwaakte voortaan met agressieve punk en new wave.