Samenwerking loont!

Over zin en onzin van ontwikkelingssamenwerking is al veel inkt gevloeid. Maar over een ding in Tanzania kan ik zonder reserves bijzonder enthousiast zijn. De Belgische ontwikkelingssamenwerking bouwt hier in het westen van het land zo’n 70-tal Romeinse boogbruggen. Die bruggen ontsluiten de rurale gebieden en vergemakkelijken het transport van de landbouwgewassen van de lokale boeren naar de meer centraal gelegen verkooppunten.

Wat die boogbruggen zo bijzonder maakt, is dat de lokale gemeenschappen meehelpen aan de constructie door de stenen aan te brengen, maar vooral dat de kostprijs van zo’n brug slechts 20% bedraagt van een klassieke betonnen brug. Je bouwt er vijf voor de prijs van één!

Continue reading “Samenwerking loont!”

Non-fictie

Als je stante pede op zoek bent naar een bijzonder goed non-fictie boek, twijfel dan niet langer, en lees onmiddellijk de bespreking van het derde boek hieronder. Een ware aanrader!

Frank Westerman - el negro en ikFrank Westerman – el negro en ik

Dit verhaal van Frank Westerman wordt steeds interessanter naarmate je verder in het boek vordert. Als negentienjarige student staat de auteur in een Spaans museum oog in oog met een opgezette Afrikaan: ‘El Negro’. Wie is deze mens? En wie heeft zijn lichaam geprepareerd?

Wat aanvankelijk vrij banaal begint, zal uiteindelijk uitgroeien tot een zaak van de Verenigde Naties. Maar voor het zo ver is, word je door de auteur meegenomen op zijn zoektocht naar het spoor van El Negro van Barcelona naar Parijs tot Kaapstad.

Het verhaal wordt opgeleukt met de (voor mij zeer herkenbare) ervaringen van de auteur als ontwikkelingswerker, en die hem er uiteindelijk toe zal besluiten als journalist verder door het leven te gaan.

Interessant boek: leest vlot en niet te lang.

Continue reading “Non-fictie”

Merelbeekse yin en yang

‘t Is hier dat je bent gebleven
De grond die ik ben ontstegen
Hier heb je de aarde verlucht
Die ik benauwd ben ontvlucht
Vol gepoot met talrijke nazaten
Die ik een voor een heb verlaten
Omringd door een rijke oogst
Verliet ik koppig de eigen kroost
Nu jij plots in stilte ben gegaan
Heb ik altijd je keus verstaan
‘t Is dat je ‘t anders wou beleven
Het leven dat men ons zou geven

Peter

Vito no wani

Nellie BakboordDie ochtend, toen Sofia Giulietta hardhandig stond te rukken aan de lange oranjekleurige hondenriem keek ik haar kant uit. Toevallig. Sofia Giulietta en Francesco Mateo zijn onze Italiaanse buren. Uiterst rechts vanuit onze kant, acht huizen verder. Ze wonen er nog maar net. Jong stel. Vriendelijk. En altijd, als ze met Vito hun robuuste herder langslopen overenthousiast knikken. Terugknikken was het beste. Eigenlijk mogen zij tegen mij gewoon buon giorno zeggen. Ik ben het Italiaans sinds kort wat meer woordjes machtig. Vanochtend kon ik Sofia Giulietta on-op-ge-merkt gadeslaan. Vanuit mijn slaapkamerraam. Om alles tot in het kleinste detail goed te kunnen zien stond ik een beetje op mijn tenen. Achteraf verschrikkelijk jammer dat ik dit tafereel die ochtend niet geklokt heb. Vito bleek overduidelijk niet geluimd uitgelaten te worden. Het hardhandig rukken werkte niet. Noch het temperamentvol boos kijken naar Vito noch de driftige uitziende Italiaanse gebarentaal. Vito bewoog niet. Mijn aandacht was gefocust. In geen velden of wegen was Francesco Mateo te bekennen. Sofia Giulietta rukte, zakte door de knieën en fluisterde, ooghoogte Vito, gevoelige Italiaanse woordjes. Dio mio!

Continue reading “Vito no wani”

En ik neem mee…

Soms kan ik me met echte beuzelarijen bezig houden in mijn vrije tijd. Dan denk ik: als ze me nu op een onbewoond eiland zouden zetten en me de toestemming geven om vijf muziek albums mee te nemen. Welke albums zouden dat zijn?

Tot nog toe heb ik de lijst al kunnen verfijnen tot zes. Ik denk nog even na over welke van de zes er uit moet, maar mijn lijstje ziet er als volgt uit:
1) Babylon by Bus – Bob Marley
2) Live: Paris-Ziguinchor – Toure Kunda
3) Black and Blue – Rolling Stones
4) Them Changes – Ramsey Lewis
5) Blues and Ballads – Brad Mehldau Trio
6) Lost Heroes – Iiro Rantala

Continue reading “En ik neem mee…”

Socialisatie versus tribalisme

Balozi wa UbelgijiIk zit hier in de wachtkamer en luister met een half oor naar het gesprek tussen mijn medewerkster en een Tanzaniaans ambtenaar. Plots vraagt zij: “van waar ben je afkomstig in Tanzania?”, waarop de ambtenaar antwoordt: “dat is een voor Tanzanianen ongebruikelijke vraag!”

Nu is mijn aandacht wel degelijk gewekt en de ambtenaar vervolgt: “het is de verdienste geweest van Nyerere om ons allemaal als Tanzanianen te laten voelen, verenigd door een gemeenschappelijke taal en waarbij de plaats van afkomst van geen tel is. Zo ben ik geboren in Tanga maar mijn socialisatie verliep in Arusha.”

In Tanzania was, en is het nog steeds, maar in mindere mate, gebruikelijk om de kinderen in een andere streek dan de geboortestreek te scholen, precies om een eenheidsgevoel op te wekken.

Continue reading “Socialisatie versus tribalisme”

Lake Manyara

With TANAPA officer Joseph KajembeWe zijn soms makkelijk in het afkatten van een ander land. En ja, Tanzania heeft het naar mijn mening de afgelopen jaren politiek niet zo best gedaan, maar we vergeten wel eens dat het op een aantal andere vlakken bovengemiddeld goed doet. Hoeveel landen zijn er die 15% van hun grondgebied omgezet hebben in natuurparken? Tanzania telt maar liefst 140.000 vierkante kilometer beschermde natuur, te verdelen over 22 parken. Dat is ruimschoots viermaal de oppervlakte van België. Ongelooflijk, niet?

Continue reading “Lake Manyara”

Mkomazi National Park

VibokoOh menselijke dwaasheid! Ik betwijfel sterk of het al tot één erectie heeft geleid, maar wat wel zeker is, is dat het bijna de uitroeiing heeft veroorzaakt van de neushoornpopulatie in Mkomazi natuurpark. Dit park, gelegen in het noorden van Tanzania, telde in de jaren 70 meer dan 400 neushoorns. Eind jaren 80 bleef daar geen enkele meer van over. Stroperij, ingeven door hebzucht aan de ene zijde en dwaas bijgeloof rond de vermeende potentie van de hoorn aan de andere zijde, herleidde het neushoornbestand tot nul.

Continue reading “Mkomazi National Park”

Extreme wokeness

PXL_20201227_153705659_2

Oh ja, wij zijn een gemengd koppel. Daar is niet meer zoveel om te doen. Maar ons succesvol samengaan is te danken aan een serie harde afspraken. Zo onthoudt mijn eega zich van enige kritiek op mijn typische Vlaamse karaktertrek, want ook al heb ik me al lang onttrokken aan de Vlaamse klei, alleen aan mijn schoenen blijft de juiste modder hangen, meer nog: alleen wie zich in mijn lijf kan verplaatsten, kan de zucht naar een Vlaamse canon begrijpen. Omgekeerd zeg ik niks over racisme, want hoe zou ik – die geen afstammelingen uit de slavernij ken en geen betovergrootvader met afgehakte handen tot de stamboom kan rekenen – daar iets zinnig kunnen over zeggen.

Continue reading “Extreme wokeness”