… the story of a family on the move
Een van de mooiste residenties in Washington DC is ongetwijfeld de ambtswoning van de Belgische ambassadeur. Het gebouw dateert van 1931 en is een adaptatie van het “Hotel de Rothelin-Charolais” in Parijs.
In de keuken van de Belgische residentie heerst een ware chef: Jan Van Haute. Jan bereidt niet alleen heerlijke maaltijden voor de gasten van de residentie, maar deelt ook tweewekelijks zijn kennis met amateurkoks.
Aan de vooravond van mijn vertrek naar Brussel voor een conferentie met de Wereldbank, en met mijn hoofd bij allerlei andere zaken dan bij de blog, biedt een ingezonden raadsel uit Kampala soelaas aan mijn publicatiedrift.
In een donkere loods staat een doos met 5 hoeden, 3 rode en 2 zwarte. Drie mensen gaan naar binnen, nemen een hoed, zetten hem op en gaan naar buiten, met de ogen dicht. Buiten stellen ze zich in een rij achter elkaar, zodanig dat ze allemaal naar voren kijken.
D323 M3D3D3L1NG L44T J3 213N T0T W3LK3 GR0T3 PR35T4T135 0N23 H3R53N5N 1N 5T44T 21JN. 1N H3T 83G1N W45 H3T 23K3R N0G M031L1JK D323 T3K5T T3 L323N, M44R NU K4N J3 H3T W44R5CH1JNL1JK 4L W4T 5N3LL3R L323N 20ND3R J3 3CHT 1N T3 5P4NN3N. D4T K0MT D00R H3T 3N0RM3 L33RV3RM0G3N V4N 0N23 H3R53N5. KN4P H3? D44R0M B3N 1K 3RV4N 0V3RTU1GD D4T V0LG3ND3 PU22L3 33N M4KK13 1S.
Ik word oud. Correctie! Ik word ouder. Vroeger zou ik maanden op voorhand geweten hebben dat er een nieuw album van mijn favoriete zanger zat aan te komen. Nu heb ik slechts per toeval de “release” ontdekt – weliswaar enkele weken na verschijning – van een nieuwe CD waarop Mick Jagger meezingt.
Super Heavy is een rocksupergroep die bestaat uit Mick Jagger, Joss Stone, Dave Stewart, Damian Marley en A. R. Rahman. De muzikale stijl van de band varieert sterk, van reggae tot ballads tot Indiase muziek.
In deze tijden van verwarring is het prettig om te horen dat de samenwerking tussen artiesten uit verschillende culturen kan leiden tot een product dat superieur is aan het talent van elke individuele muzikant. En ook al is de boodschap bijwijlen licht, de betekenis van een dergelijke samenwerking zou zwaar moeten zijn. SuperZwaar zelfs! Geniet ze…
Op 30 september 2008 stelde de Iers overheid zich garant voor de deposito’s en leningen van zes banken: “Allied Irish Bank”, “Bank of Ireland”, “Anglo Irish Bank”, “Irish Life and Permanent”, “Irish Nationwide Building Society” en de “Educational Building Society”. In het perscommuniqué dat de overheid die dag verspreidde stond het volgende te lezen: “The guarantee is being provided at a charge to the institutions concerned … so that the taxpayers’ interest can be protected”.
Steve Jobs heeft ongetwijfeld de manier waarop we met elkaar communiceren ingrijpend veranderd. De voorverkoop van zijn nieuwste hebbeding – de iPhone 4s – breekt alle records: op 24 uur tijd werden er meer dan 1 miljoen bestellingen geplaatst. Maar toch wil ik het vandaag niet hebben over de geniale Jobs, maar wel over Martin Cooper, de man die aan de basis ligt van alle GSM-verkeer.
Martin Cooper is de uitvinder van de mobiele telefoon. Op 3 april 1973 voert hij het eerste gesprek met een draagbare cellulaire telefoon. Niet gespeend van enige humor belt hij vooreerst naar zijn rivaal bij AT&T Bell Labs die een gelijkaardige technologie aan het ontwikkelen was. Vervolgens voert hij een aantal gesprekken waarvan hij zich nog eentje levendig kan herinneren, niet zozeer omwille van de inhoud, maar wel omwille van de omstandigheid: “I crossed the street while talking to a New York radio reporter – probably one of the more dangerous things I have ever done in my life.”
Heb je soms ook het gevoel dat je in het buitenland met eenzelfde som geld méér (of juist minder) kan kopen dan thuis? Dit is te verklaren doordat de wisselkoers in hoofdzaak bepaald wordt door de goederen en diensten die landen onderling verhandelen en geen rekening houdt met niet-verhandelbare goederen en diensten, zoals kappersbeurten en taxiritten. In ontwikkelingslanden zijn vooral die laatste goedkoop omdat de lonen daar nu eenmaal laag zijn. In ontwikkelde landen zijn niet-verhandelbare goederen en diensten duur omdat de lonen hoog zijn en allerlei sociale voorzieningen omvatten.
Door al het werk van de afgelopen tijd zou een mens nog vergeten dat hij op reis is geweest. Maar zoals een dobber de visser attendeert op beet, zo herinneren foto’s aan prettige momenten uit een niet zo ver verleden. In goed gezelschap bovendien. Op de tonen van country, blues en jazz dansten we van stad tot stad, ons geluk verdrinkend met Blue Moon, Shock Top en Mothership Wit.
Onderstaande prentenbak geeft een goed idee van het gevolgde parcours, maar nog veel leuker zijn de foto’s van onze zomertrip. Enjoy!
Ik heb vandaag eens het “World Economic Outlook” van het IMF doorgenomen. Dat is het rapport van het IMF waarin de bollebozen van de instelling een korte termijn economische prognose maken voor de verschillende werelddelen. Zoals verwacht zijn de risico’s op een nieuwe crisis in de Euro-zone niet gering en ook in de Verenigde Staten zullen de beleidsmakers er waarschijnlijk niet in slagen een goede balans te vinden tussen steunmaatregelen op korte termijn en fiscale gezondmaking op middellange termijn, waardoor een aanhoudende recessie dreigt. Maar toch ging mijn aandacht vooral uit naar de passages over de lageinkomenslanden in subsaharaans-Afrika. Het IMF verwacht namelijk dat die landen groeipercentages zullen bereiken van om en bij de 7% in 2012, mede mogelijk gemaakt door de geringe integratie van die landen in de internationale goederen en financiële markten.
“Dreading to begin the last chapter?” Heb je dat ook wel eens dat je met tegenzin aan het laatste hoofdstuk van een goed boek begint omdat je weet dat na de laatste bladzijde een wereld eindigt waarin je zo graag hebt vertoeft, maar waarvan je onvermijdelijk afscheid moet nemen.
“The Help” van Kathryn Stockett is zo’n boek. Het speelt zich af in het zuiden van de Verenigde Staten ten tijde van de segregatie. Het is het verhaal van twee zwarte keukenmeiden en een blanke dame die zich langzaam aan verzetten tegen een geordende maar onrechtvaardige wereld, waarin de meesten tevergeefs het status quo najagen. “The Help” is geen bitter boek. Het is integendeel diepmenselijk en laat je menig maal schateren, maar zonder de problematiek van de rassenscheiding ook maar op enige wijze te willen bagatelliseren. Een klein meesterwerk!
Gek genoeg hadden zowel mijn schoonzus als ik hetzelfde boek gekozen voor onze autorit naar het zuiden, die ons o.a. tot in Jackson (Mississippi) bracht: het centrale stadje in deze keukenmeidenroman.