Oh, het voelde zo goed om na lange tijd terug in België te zijn. Er is natuurlijk het prettig weerzien van familie en vrienden, en het uitgebreid tafelen op resto of bij iemand thuis, maar er zijn ook van die onverwachte dingen, die je zo moeilijk in Afrika aantreft, die een bezoek aan ons Belgenland toch telkens een beetje apart maken.
Interludium
Surinamers overal
Kijk eens mee hoe gezellig het er aan toegaat in een Surinaams radiostation. We zien een uitzending van het radiostation SRS, mij welbekend want ik ben er in een ver verleden ook nog presentator geweest.
Je kijkt even mee met het programma : “Surinamers overal”. De presentator is Olu Abena en de geïnterviewde een gast uit het verre Tanzania.
En wat een serie groeten op het einde van het programma. Typisch Surinaams.
Enjoy.
Peter
Serengeti Serenade
Met goede vrienden in de Serengeti! Wat kan een mens meer verlangen? Een kleine serenade misschien?
Peter
Predators & one odd one out
———————————————————————————–
Smile if this makes you happy.
All pics by P&A
3 haiku’s
1. Haiku uitgelegd in een haiku
Vijf lettergrepen
Tweemaal vijf lettergrepen
Met zeven centraal
2. Kort maar blijvend
Zo is ‘t leven
we zijn elkaar gegeven
slechts voor heel even
3. Haiku in a pic!
Peter
No money, no life!
“Hé, dat nummertje ken ik,” riep ik enthousiast, “dat is van Remmy Ongala.” De aanwezige Tanzanianen schudden meewarig het hoofd. Weer een blanke die het beter weet! “Neen, het is van Cosmas Chidumule,” pareerden ze eenstemmig.” Ik ben het nadien gaan uitpluizen, en wat blijkt: we hebben beiden gelijk. “No money, no life”, want zo heet het nummer, is verschenen op een plaat van Remmy Ongala, op het Real World label van Peter Gabriel, maar de zanger was Cosmas Chidumule.
Overigens heb ik een oude opname teruggevonden waarop Remmy Ongala en Cosmas Chidumule samen het nummer brengen in uitsluitend het Swahili. De versie die ik ken is een mix van Engels en Swahili. Kijk maar even mee, hoe broeierig het er hier aan toeging in de jaren 90.
Peter
De Westerse beschavingsopdracht!
In de covenant van de Volkerenbond, dat deel uitmaakte van het Verdrag van Versailles uit 1919, werd o.a. geregeld wat er diende te gebeuren met de koloniale gebieden van Duitsland. Zo werd Duits-Oost-Afrika opgedeeld in Tanganyika en Ruanda-Urundi en werden dat mandaatgebieden van resp. het Verenigd Koninkrijk en België. Over waarom dat zo geschiedde is Artikel 22 van de covenant heel duidelijk:
“To those colonies and territories which, as a consequence of the late war, have ceased to be under the sovereignty of the States which formerly governed them, and which are inhabited by peoples not yet able to stand by themselves under the strenuous conditions of the modern world, there should be applied the principle that the well-being and development of such peoples form a sacred trust of civilization and that securities for the performance of this trust should be embodied in this Covenant.
“The best method of giving practical effect to this principle is that the tutelage of such peoples should be entrusted to advanced nations who, by reason of their resources, their experience, or their geographical position can best undertake this responsibility, and who are willing to accept it, and that this tutelage should be exercised by them as Mandatories on behalf of the League.”
Peter
Promoting female artists in Tanzania
Op zondag 27 juni was het weer zo ver! Voor de tweede maal op rij organiseerden mijn wederhelft (sommige zeggen “my better half”) en ik een expositie van Tanzaniaanse artiesten in de tuin van de residentie. Deze keer lag de focus op kunst gemaakt door vrouwen. Zesentwintig vrouwen toonden hun werken, maar er waren ook wat mannelijke kunstenaars die zich verdienstelijk hadden gemaakt met het omkaderen van hun vrouwelijke collega’s. Een kleine catalogus van wat er te zien was, kan je <<hier>> downloaden. Het was wederom een groot succes.
Peter
Samenwerking loont!
Over zin en onzin van ontwikkelingssamenwerking is al veel inkt gevloeid. Maar over een ding in Tanzania kan ik zonder reserves bijzonder enthousiast zijn. De Belgische ontwikkelingssamenwerking bouwt hier in het westen van het land zo’n 70-tal Romeinse boogbruggen. Die bruggen ontsluiten de rurale gebieden en vergemakkelijken het transport van de landbouwgewassen van de lokale boeren naar de meer centraal gelegen verkooppunten.
Wat die boogbruggen zo bijzonder maakt, is dat de lokale gemeenschappen meehelpen aan de constructie door de stenen aan te brengen, maar vooral dat de kostprijs van zo’n brug slechts 20% bedraagt van een klassieke betonnen brug. Je bouwt er vijf voor de prijs van één!