In februari van dit jaar waren we in Hawaii. De bedoeling was dat ik het naar de eilanden vernoemde boek van James Michener zou uitlezen tijdens ons kort verblijf aldaar. Ik had duidelijk het kleine lettertype – gedrukt op wel meer dan duizend pagina’s – onderschat. Pas begin december heb ik de laatste pagina omgedraaid. Echter, geen bladzijde heb ik me verveeld: door een vakkundige mengeling van geschiedenis en fictie bindt de auteur de lezer aan zijn verhaal. Ik weet nu alles over de opeenvolging van volkeren die op de kusten van Hawaii zijn beland en waaruit een nieuw ras van “golden men” is ontsproten.
Category: Literatuur
The best read of 2012
Hieronder mijn persoonlijke keuze uit de non-fictie en fictiereeks van boeken die ik in 2012 heb gelezen. Ik ben echter vooral benieuwd naar jouw favoriete boek dat je vorig jaar las.
Het beste non-fictie boek dat ik in 2012 heb gelezen is zondermeer “The Lemon Tree” van Sandy Tolan. Dat is ook niet zo moeilijk want het is waarschijnlijk het enige non-fictie boek dat ik vorig jaar heb gelezen!
“The lemon tree” geeft een goede kijk op het Palestijns-Joods conflict. Wat het verhaal zo bijzonder maakt is dat de historische gebeurtenissen worden opgehangen aan het wedervaren van een Joodse vrouw (Dalia) en een Palestijnse man (Bashir) die hetzelfde huis hebben gedeeld. Het enige verschil is dat Dalia het huis bezit, en dat Bashir er naar wil terugkeren, maar in de onmogelijkheid verkeert om dit te doen.
Het is een boek dat je niet onbewogen laat, en vooral door Amerikanen zou moeten worden gelezen, omdat het een meer genuanceerd beeld geeft van de Palestijnse verzuchtingen, en vooral de overheersende enge pro-Israëlische kijk alhier kan temperen.
Istanbul
Er is geen betere aanvulling op een kort stadsbezoek dan enkele romans waarin de te bezoeken stad centraal staat. Onze “city trip” naar Istanbul werd zoveel malen interessanter na het lezen van volgende romans: “Istanbul Passage”, “The Bastard of Istanbul” en “The Istanbul Puzzle”.
“Istanbul Passage” van Joseph Kanon is een literaire thriller die zich afspeelt in het Istanbul van onmiddellijk na de tweede wereldoorlog. De naoorlogse stad is neutraal, maar wel een bron van geruchten, en overgeleverd aan de veiligheidsdiensten van de nieuwe grootmachten. Iedereen kijkt naar iedereen, en iedereen heeft geheimen, contacten en duistere kanten.
De hoofdpersoon, Leon Bauer, is een tabakshandelaar en soms een spion. Hij krijgt de opdracht een Roemeense oorlogsmisdadiger met kennis van geheime Sovjetafspraken enkele dagen in Istanbul onder te brengen, in afwachting van een uitlevering aan de Verenigde Staten. Niets echter loopt zoals het hoort en Leon Bauer dreigt in een web van Amerikaanse, Russische en Turkse veiligheidsagenten verstrikt te geraken.
Nederlandsche boeken
Hieronder volgt een lijstje van recent verteerde Nederlandsche boeken in volgorde van leesplezier, met het beste boek als laatste.
“De Literaire Kring” van Marjolijn Februari is eigenlijk een boek over een ethisch probleem en zeker niet een literaire thriller zoals de achterflap laat vermoeden. Hoe ver kan men gaan bij het nastreven van winst? En wat zijn de reacties van de samenleving – gepersonifieerd door een klein aantal burgers in een begoed Nederlands dorp – als de gevolgen van onethisch handelen vooral slachtoffers overzee maakt? Een interessant thema maakt evenwel nog geen interessant boek. Toch heb ik het graag ter hand genomen, want geen beter slaapmiddel dan de “Literaire Kring”. Aanbevolen voor insomnia lijders!
“Godenslaap” van Erwin Mortier en “Geheime Kamers” van Jeroen Brouwers hebben alvast één ding gemeen: wie houdt van beeldspraak en lange zinnen volgepropt met een overvloed aan bijvoeglijke naamwoorden zal in beide boeken ruim aan zijn trekken komen. “Godenslaap” kijkt terug op de gruwel van de Eerste Wereldoorlog aan de hand van een verstoorde moeder/dochter-relatie, waarbij de dochter ook nog eens een grote verliefdheid meemaakt te midden van het puin van het kapotgeschoten Ieper. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de dochter die op negentigjarige leeftijd terugblikt op die tumultueuze periode uit haar leven.
Thrillers
Merkel en Sarkozy hebben het beloofd: 2012 belooft een spannend jaar te worden. Dat is dan maar te hopen want van de drie thrillers die ik recent las, heb ik niet echt wakker gelegen.
“Drie seconden” is de vijfde thriller van het Zweedse schrijversduo Anders Roslund en Börge Hellström. Het verhaal draait rond een criminele infiltrant. De ontknoping is echter totaal ongeloofwaardig. Dit boek verdient evenveel aandacht als de titel. Ergens las ik dat de auteurs steeds beter worden met elk nieuw werk. Nou, dan zal ik nog een tijdje moeten wachten…
Dreading …
“Dreading to begin the last chapter?” Heb je dat ook wel eens dat je met tegenzin aan het laatste hoofdstuk van een goed boek begint omdat je weet dat na de laatste bladzijde een wereld eindigt waarin je zo graag hebt vertoeft, maar waarvan je onvermijdelijk afscheid moet nemen.
“The Help” van Kathryn Stockett is zo’n boek. Het speelt zich af in het zuiden van de Verenigde Staten ten tijde van de segregatie. Het is het verhaal van twee zwarte keukenmeiden en een blanke dame die zich langzaam aan verzetten tegen een geordende maar onrechtvaardige wereld, waarin de meesten tevergeefs het status quo najagen. “The Help” is geen bitter boek. Het is integendeel diepmenselijk en laat je menig maal schateren, maar zonder de problematiek van de rassenscheiding ook maar op enige wijze te willen bagatelliseren. Een klein meesterwerk!
Gek genoeg hadden zowel mijn schoonzus als ik hetzelfde boek gekozen voor onze autorit naar het zuiden, die ons o.a. tot in Jackson (Mississippi) bracht: het centrale stadje in deze keukenmeidenroman.
Boekenverdriet
Heb je dat ook wel eens? Dat je een boek wil dichtklappen, tegen de muur smijten en erop wil trappen alsof het een brandende peuk betrof. Om dan de dag nadien toch maar weer enkele bladzijden om te slaan omdat je nieuwsgierig bent naar het verder verloop. “The Time of Our Singing” van Richard Powers is een lastig boek, met een moeilijke woordenschat, vaak onbegrijpelijke beeldspraak en heel weinig dialogen. Op de achterflap staat nog vermeld dat dit het meest toegankelijke werk is van de auteur.
“The Time of Our Singing” is het verhaal van een gemengde joods-zwarte familie tegen de achtergrond van een conservatief racistisch naoorlogs Amerika. Een boek waar je in elk geval niet vrolijker van wordt.
The Cerulean Warbler
Het is nu al een tijdje terug dat ik de laatste bladzijde van “A Suitable Boy” heb omgeslagen. Het vergt enig doorzettingsvermogen maar na een tijdje is het verhaal van de vier kroostrijke Indische gezinnen – ten tijde van de scheiding tussen Indië en Pakistan – zo meeslepend dat stoppen geen optie meer is. Ik heb er ook een nieuw woord aan over gehouden, met name “zamindar” waarvan ik het gebruik zal reserveren voor grootgrondbezitters met uitgebreide bevoegdheden, tenminste als ik die ooit tegenkom.
Op basis van een van de reacties op deze blog ben ik ook begonnen aan “Pillars of the Earth” van Ken Follet. Het is weer zo’n klepper van 1000 bladzijden, maar de eerste 100 smaken reeds naar meer.
Little Bee
Heb je dat ook wel eens dat je een roman koopt en denkt: “pfff… wanneer ga ik dat ooit helemaal uitlezen?” Thans heb ik een klepper van 1500 bladzijden op het nachtkastje liggen van Vikram Seth. “A Suitable Boy” is het relaas van een Indische familie die op zoek gaat naar een geschikte huwelijkskandidaat voor hun dochter. Ik ben reeds genoeg geïntrigeerd door de eerste 50 pagina’s om het boek niet aan de kant te schuiven, maar het tempo waarmee ik voortgang maak laat me vermoeden dat de Potomac dit jaar weer eerder zal dichtvriezen dan dat ik de laatste bladzijde zal omslaan.
To read or not to read
De “Limerick” aan het Sint-Pietersstation in Gent is reeds geruime tijd mijn favoriete boekhandel. Omdat ik recent in Istanbul was, liet ik me verleiden tot de aankoop van het “Het zwarte boek”: een roman van de Turkse schrijver Orhan Pamuk, die – zo vertelde me de voorflap – in 2006 de Nobelprijs voor Literatuur kreeg. Wat een vergissing: niet de schrijver maar de lezer die het laatste blad van deze 600-pagina’s tellende turf kan omdraaien, verdient de Nobelprijs. Zelden heb ik ‘s avonds zoveel liever de slaap verkozen dan het eindeloos gemeander van “Het zwarte boek”. Welke masochistische lezer stuurt me als eerste zijn adres zodat ik het hem gratis kan toesturen? Ongeschonden en ongelezen na pagina 325!