Nieuwe titels

Het moeten niet altijd oude vertrouwde auteurs zijn die op het nachtkastje belanden. Hieronder drie boeken van voorheen ongelezen auteurs: een van een Nigeriaanse, een van een Finse en een van een Vlaamse schrijver.

Chigozie Obioma – De verboden rivier

De verboden rivier 17.04.2015.inddDit is mijn tweede Nigeriaanse auteur, na Chimamanda Ngozi Adichie, die me danig goed bevallen was, dat ik dan ook vol verwachting aan “De verboden rivier” ben begonnen.

In een stad in Nigeria ontsnappen vier broers aan het strenge toezicht van hun vader. Ze gaan vissen in de rivier die voor alle dorpelingen verboden is. Daar doet een dorpsgek hun een vreselijke voorspelling: Ikenna, de oudste broer, zal door een visser vermoord worden. Deze voorspelling zet de band tussen de broers op het spel en ontketent een aantal tragische gebeurtenissen.

De auteur heeft me bij momenten echt verrast. Er staat prachtige beeldspraak in dit boek: “Hoewel het christendom Igboland bijna volledig had schoongeveegd, waren er nog kruimels en brokjes van de traditionele Afrikaanse religie aan de bezem ontsnapt.” Wie dit kan schrijven, belooft een groot auteur te worden. Ik zeg wel “belooft’, want soms was er net ietsjes teveel  beeldspraak en vroeg ik me bijwijlen ook af hoe het toch komt dat bijgeloof zo’n populair thema is bij Afrikaanse schrijvers. Chigozie Obioma heeft talent zat en zou dit moeiteloos kunnen overstijgen.

Continue reading “Nieuwe titels”

A special dedication

Alicja Gescinska - Een soort van liefdeIk sta hier in de rij met vele wachtenden voor mij. De reden is eenvoudig. Alicja Gescinska signeert haar eerste roman: “Een soort van liefde”. Het wachten duurt lang.

Ik denk aan wat ik haar zal vragen op het voorblad te schrijven. Een koppeltje achter mij denkt aan hetzelfde. Hij wil dat ze iets spontaans liefs voor hem bedenkt. Zij kan niet op bevel spontaan zijn. Enfin, hoe het ook zij, er komt wel geen schot in de rij.

Uiteindelijk is het mijn beurt. Ik ben al een beetje moe van het lange wachten. “Wat moet ik er in schrijven,” vraagt Alicja. Ik zeg, “Amaai… dat duurt hier lang, langer dan het leven.” Ze schrijft het netjes op.

Continue reading “A special dedication”

Van zeer graag tot minder

Van zeer graag tot minder graag gelezen boeken.

Jaap Robben - BirkJaap Robben – Birk

Het paard van Troje aan de Kouter in Gent is mijn favoriete boekhandel. Niet alleen omdat je er een broodje en een koffie kan nuttigen, maar ook omdat ze sommige boeken van kleine handgeschreven briefjes voorzien. “Debuut van Jaap Robben. Niet tevreden, geld terug,” stond er op het mijne. Nou, dat was een uitdaging die ik graag aanging.

Ik heb het boek niet teruggebracht. Meer nog, in de winkel heb ik ter plekke 30 bladzijden gelezen. Zo geïntrigeerd was ik door het verhaal van de kleine jongen wiens papa in zee verdween, en door de fantasie van het baasje dat zijn papa steeds weer tot leven wekt.  Papaoutai?

Ik heb dit boek zeer graag gelezen.

Continue reading “Van zeer graag tot minder”

Boekelekoe

Deze zomer heb ik mij aan drie verschillende boeken gewaagd: één over een persoon die je zelf niet wil zijn; een ander over een jongetje dat de benen van huis neemt; en een derde over een Chinees rekenwonder. Ze zijn alle drie zeer leesbaar.

Steve Tesich - Karoo

Steve Tesich – Karoo

Karoo is in alle opzichten een bijzonder man. Hij is een herschrijver van filmscenario’s die niet deugen of die niet commercieel genoeg zijn. Maar hij is ook vooral een dronkaard die aan een vreemde ziekte lijdt: hij kan niet meer dronken worden, althans dat beweert hij. Zoals hij later in het verhaal ook een periode van voortdurende halfslaap kent, ook als hij wakker is, en ondanks de vele espresso’s.

Karoo is het verhaal van een mislukkeling, een half genie, een hypochonder en een afwezige vader, die wel haarscherp zijn omgeving kan analyseren, en veel goede bedoelingen heeft, maar bang is voor intimiteit en voortdurend zichzelf en anderen te kort doet.

Velen vragen zich af hoe de auteur de laatste hoofdstukken heeft kunnen voltooien. Al de plannen van de protagonist kennen een meer dan dramatische afloop.

Continue reading “Boekelekoe”

Lekker lang lezen

Ken je dat liedje van Meat Loaf: “Two Out Of Three Ain’t Bad?” Welnu, zo is het me recent ook literatuursgewijs vergaan.

1. Joël Dicker – De waarheid over de zaak Harry Quebert

Joel Dicker - De waarheid over de zaak Harry QuebertDe waarheid over de zaak Harry Quebert” heb ik uitgelezen als een trein (toen de treinen nog snel en stipt waren!). Het is een intrigerend verhaal over een jonge schrijver, Marcus Goldman, die verwikkeld geraakt in een moordzaak waarbij zijn leermeester-professor, Harry Quebert, betrokken is.

Het verhaalt start met Marcus Goldman die een “writer’s block” heeft en zich voor hulp wendt tot Harry Quebert. Die is ietwat vereenzaamd en geeft graag advies aan zijn voormalige pupil. Dan wordt bij toeval in de tuin van Harry Quebert het stoffelijk overschot gevonden van een jonge vrouw samen met het originele script van het eerste boek van de professor. Alles wijst in de richting van Harry Quebert. De elektrische stoel dreigt…

Continue reading “Lekker lang lezen”

Het slechtste boek

DenisJohnson-DeLachendeMonstersIk weet het nu al zeker: het slechtste boek dat ik in 2015 zal gelezen hebben is “De Lachende Monsters” van Denis Johnson.

Ik had me wederom eens laten verleiden door de achterflap. “Met elk boek is Denis Johnson weer een nieuwe schrijver, en al die schrijvers zijn even goed.” Dat schrijft ene Tommy Wieringa. Die staat waarschijnlijk op de loonlijst van de uitgever van het boek (De Bezige Bij).

Maar de man heeft nog fans. Dirk-Jan Arensman schrijft in het Parool : “Een cultschrijver met een duizelingwekkende veelzijdigheid. … Een wervelende literaire spionageroman. Een waar spiegelpaleis aan intriges. … Maar de grootste kracht is ook nu weer Johnsons proza: zijn grimmige oneliners en vervreemdende, filmische beelden; de manier waarop hij de sfeer van Afrika in Graham Greeneachtige details tot leven wekt en je meevoert in zijn moderne Heart of darkness.” Die Nederlanders zijn allemaal knettergek. Ik weet niet waar die recensenten de mosterd halen, maar ik heb lang genoeg in Oeganda verbleven – een deel van de setting in “De Lachende Monsters” – om te weten dat ik geen enkel herkenningspunt heb ervaren. Niet eenmaal! Puur masochisme heeft me tot het einde gedreven, en dat was even teleurstellend als het begin.

Continue reading “Het slechtste boek”

Een hete leesherfst

Hieronder staan drie detectives om de aangekondigde stakingen – zonder veel gepieker over onze nationale politiek – te overbruggen. Je kan er immers ook thuis altijd een hete herfst van maken op een aangename manier!

1. “The Coroner’s Lunch” van Colin Cotteril

Na het lezen van het eerste blad (hieronder) wist ik het al: hier ga ik van genieten.

Colin Cotteril - The Coroner's Lunch“People’s Democratic Republic of Laos, October 1976

Tran, Tran and Hok broke through the heavy end-of-wet season clouds. The warm night air rushed against their reluctant smiles and yanked their hair vertically. They fell in a neat formation, like sleet. There was no time for elegant floating or fancy aerobics; they just followed the rusty bombshells that were tied to their feet with pink nylon string.

Tran the elder led the charge. He was the heaviest of the three. By the time he reached the surface of Nam Ngum reservoir, he was already ahead by two seconds. If this had been the Olympics, he would have scored a 9.98 or thereabouts. There was barely a splash. Tran the younger and Hok-the-twice dead pierced the water without so much as a pulse-beat between them.

A quarter of a ton of unarmed ordnance dragged all three men quickly to the smooth muddy bottom of the lake and anchored them there. For two weeks, Tran, Tran and Hok swayed gently back and forth in the current and entertained the fish and algae that fed on them like diners at a slow moving noodle stall.”

Geef toe: deze introductie is om zich te verkneukelen in wat komen gaat.

Continue reading “Een hete leesherfst”

Gelezen in het najaar 2014

Niccolò Ammaniti - Ik Ben Niet BangIk ben niet bang” van Niccolò Ammaniti is een van de betere boeken die ik in 2014 gelezen heb. Het verhaal speelt zich af tijdens de heetste zomer van de 20ste eeuw in een klein dorpje in Zuid-Italië. Er staan amper vijf huizen.

Terwijl de ouderen binnen schuilen tegen de hitte, trekken zes kinderen er met hun fietsen op uit, in de door de zon geteisterde, desolate omgeving. Wanneer ze in een verlaten en onbewoonde boerderij op onderzoek uitgaan, stuit de negenjarige Michele Amitrano op een geheim, een geheim dat zo indrukwekkend en zo verschrikkelijk is dat hij niemand erover durft te vertellen. Om in het reine te komen met zijn ontdekking, moet Michele over morele dilemma’s heen stappen en de strijd aangaan met zijn geweten.

“Ik ben niet bang” is een schitterende “Coming of Age”-roman, waarbij de auteur zich op verbluffende wijze verplaatst in de geest van een kleine jongen die heen en weer geslingerd wordt tussen onschuld en medeplichtigheid.

Continue reading “Gelezen in het najaar 2014”

Zomerliteratuur

Michel Faber - The Crimson Petal and the WhiteAmai, met “The Crimson Petal and the White” van Michel Faber heb ik intussen een haat-liefde-verhouding: niet slecht genoeg om aan de kant te schuiven, maar ook niet goed genoeg om er fors in door te lezen. Het is het verhaal van twee sterk contrasterende vrouwen  in Victoriaans Engeland. Agnes brengt haar dagen door in ledigheid en kijkt vooral uit naar het “seizoen” in de hoofdstad: die tijd van het jaar waarin de bourgeoisie zich vermaakt met theater, toneel en private “high society events”. Sugar daarentegen is een intelligente hoer die de maîtresse wordt van Agnes’ man: een ietwat protserige parfumfabrikant.

Continue reading “Zomerliteratuur”

De 100 jarige man …

Jonas Jonasson - De 100 jarige man ...Het had alles van een veelbelovende start. Mijn schoonzus had het met veel plezier gelezen op reis. Ook in de boekhandel verzekerde een medeklant mij dat haar man er hard had om gelachen. En de verkoper had er kraaienpootjes van plezier aan overgehouden. Een beter begin voor de leesmaaltijd is moeilijk denkbaar en met veel verwachting keek ik uit naar “De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween.”

Nou moe, wat een tegenvaller! Op geen enkel moment voelde ik mij aan de haak geslagen. De avonturen van de 100-jarige zijn daarvoor net iets te ongeloofwaardig, waardoor de meer rationele lezer een zekere afstand blijft bewaren tot het boek. Goed voor op de trein, maar wel nadat eerst het Metro-krantje is verorberd.

Continue reading “De 100 jarige man …”