Category: Literatuur

Tijd genoeg in het Corona tijdperk, zou ik zo denken! Hierbij alvast enkele ideeën rond wat te lezen of juist niet te lezen als je van spannende boeken houdt. Ik heb er drie gekozen die dit jaar zijn verschenen. Het eerste en het laatste boek zijn bovendien de start van een nieuwe serie met een nieuwe held.

Vaseem Khan – Midnight at Malabar House

Wat een heerlijk boek! Een thriller met een klassiek structuur. Persis Wada wordt belast met een moordonderzoek in Bombay op een vooraanstaande Brit. Zij is een van India’s eerste vrouwelijke rechercheurs die net na de onafhankelijkheid is aangesteld in een politiekantoor waar het merendeel van haar collega’s op een zijspoor zijn gezet. En die wensen haar niet te zien slagen.

Naarmate het verhaal zich verder ontvouwt, komen er meer en meer verdachten bij. Hoewel het verhaal zich afspeelt net na de dekolonisatie, wat in de meeste landen toch tot een zekere euforie heeft geleid, is dat in India veel minder het geval, omdat in die periode ook de naweeën doorsudderen van de bloedige scheiding tussen India en Pakistan. Ondanks alle hindernissen zet rechercheur Persis Wada door en ontmaskert ze de moordenaar.

Continue reading “Thrillers”

Ha, er bestaat nu een populaire podcast van Wim Oosterlinck waarin bekende Vlamingen drie boeken komen bespreken die ze graag hebben gelezen. Trouwe intussen… BLOG lezers komen op dat gebied hier al langer aan hun trekken. We serveren alvast volgende drie turven voor de nazomer.

1. Bart Van Loo – De Bourgondiërs

Je gaat het niet geloven, maar waar het onderwijs niet in geslaagd is: mij duurzame interesse voor geschiedenis bijbrengen, daar slaagt Bart Van Loo zonder enige moeite in met zijn boek over de Bourgondiërs. En het blijft ook nog kleven. Zonder mijn hersenen te pijnigen, kan ik ze in de juiste volgorde opsommen: Filips De Stoute, Jan Zonder Vrees, Filips De Goede, Karel De Stoute, Maria Van Bourgondië, Filips De Schone, en Keizer Karel; en eveneens kan ik ze in het juiste tijdsvak plaatsen: zo ongeveer van het midden van de veertiende eeuw tot het midden van de zestiende eeuw. Uiteraard kom je te weten waar het begrip “leven als een bourgondiër” vandaan komt, maar je krijgt ook nog eens de etymologische betekenis van een hele rits woorden en uitdrukkingen mee, zoals de herkomst van “burger”, “Gent”, “banlieue”, “een lans breken”, etc. En wat zijn historische vertelling me vooral geleerd heeft, is dat de Bourgondiërs hun rijk gestaag uitbreidden door huwelijken en door strijd, maar ook door slim en berekend overwonnen steden in het gareel en productief te houden.

Continue reading “Drie boeken”

De Swahili-kenners onder ons, hebben natuurlijk al lang begrepen dat dit een bericht over boeken wordt. Ik hoop dat je het wat kan inspireren in deze duffe coronatijden. Omgekeerd hoor ik ook graag wat jullie zo allemaal gelezen hebben. En vooral wat me zou kunnen boeien.

Robert Seethaler – Het Veld

“Het veld” van Robert Seethaler stond in de boeken top tien van de krant De Tijd. En de recensie sprak me onmiddellijk aan. Het veld is de begraafplaats van het fictieve stadje Paulstadt. Aan het woord komen één voor één de doden die er begraven liggen. Het voordeel hiervan is dat de doden niets meer te verbergen hebben, de maskers kunnen afwerpen, de uiterlijke schijn laten voor wat hij is en vrijuit kunnen spreken, maar echt flatterend worden de stervelingen niet neergezet.

Er zijn meerdere passages die uitnodigen tot reflectie maar de auteur lost de opborrelende vragen niet op. Dat kan sommige mensen aanspreken, maar ik had soms het gevoel op mijn honger te blijven. Dat wil niet zeggen dat ik niet af en toe genoten heb. Wat te denken van de corrupte burgemeester die als verdediging voor zijn malversaties opwerpt: “Maar god almachtig, wie vraagt de bok hoe hij aan zijn hoorns kwam, zolang hij zijn kudde veilig door de winter loodst?” Dat zijn dan weer voltreffers!

Continue reading “Vitabu”

Het aantal boeken op mijn nachtkastje groeit rapper aan dan ik ze gelezen krijg. Als deze toren van Pisa maar niet omvalt tijdens de slaap. Maar toch deel ik graag met jullie enkele boeken die uit de stapel kunnen verwijderd worden.

Griet Op De Beeck – Het beste wat we hebben.

Omdat Griet Op De Beeck steevast goede kritieken krijgt, was ik wat nieuwsgierig geworden naar het werk van deze auteur. “Het beste wat we hebben,” leest prettig. Het is het verhaal van een ietwat onzekere rechter die de balans van zijn leven opmaakt en besluit het roer drastisch om te gooien. Hij ontdoet zich van zijn dominante vrouw, gaat de confrontatie aan met zijn vader, die in het verleden ontoelaatbare handelingen heeft gepleegd, en zet zich in voor het groter heil van de mensheid door te patrouilleren op een brug waar veel springers een einde maken aan hun leven.

Continue reading “De boekentoren”

Ik heb nu eens drie oer-Hollandse schrijvers na elkaar gelezen en het is me niet slecht bevallen. Integendeel! Ik bespreek ze in orde van verschijning. De laatst gepubliceerde staat onderin.

“Joe Speedboot” van Tommy Wieringa heeft me meer verrast dan aanvankelijk gedacht. Het is een soort “coming of age” verhaal van Fransje, een jongeman die – nadat bij onder het wiel van een  maishakselaar terecht kwam – permanent in een rolstoel belandde. Maar het is geen droevig verhaal, want Fransje is intelligent en trekt zich op aan de komst van Joe Speedboot. Dit is een leeftijdsgenoot met veel branie die Fransje mee op sleeptouw neemt in zijn avonturen. Meer nog, Joe Speedboot heeft ook plannen voor Fransje.

Joe Speedboot is een verhaal van vriendschap, liefde, rivaliteit, de eindeloze fantasie van de jongens en hun gedeelde bewondering voor het uit Zuid-Afrika naar hun dorp verhuisde meisje Picolien-Jane (PJ).

Continue reading “Oer-Hollandse boeken”

“De grond onder onze voeten” is de tweede roman van Jesús Carrasco. Wat een boek! Hier heb ik me werkelijk doorheen moeten slepen. Een literair meesterwerk staat er op de achterflap. Nou daar ben ik het volstrekt mee oneens.

Hoewel het makkelijk zou moeten lezen, de hoofdstukken zijn bijzonder kort, soms slechts één bladzijde lang, ontwikkelt het eenvoudig verhaal zich bijzonder traag. Stof genoeg voor een novelle, dat wel, maar 250 bladzijden lang de gereconstrueerde geschiedenis van een overheerste en zijn bezetter te moeten volgen, doet pijn aan de ogen en is een uitputtingsslag voor de hersenen.

Continue reading “Wat een boek!”

Hieronder drie tips voor een goede boekenstart in 2018. “You won’t regret this”.

Jeroen Olyslaegers – Wil

Het heeft even geduurd voor ik de draad te pakken had, maar toen ik hem had was er geen stoppen meer aan.

“Wil” is een fantastisch boek en handelt over de collaboratie tijdens de tweede wereldoorlog. Wilfried Wil is een hulpagent, met poëtische ambities, die gevangen zit tussen twee werelden: enerzijds moet hij onverkwikkelijke opdrachten uitvoeren voor de Duitsers, en wordt hij daarin aangemoedigd door zijn artistieke mentor en anderzijds helpt hij de broer van zijn verloofde, die eerder onbesuisd zijn nek uitsteekt voor de joden in Antwerpen.

Ergens las ik dat Jeroen Olyslaegers nu eindelijk zijn grote roman te pakken heeft, net zoals Hugo Claus die te pakken had met “Het Verdriet van België”. Welnu dat laatste boek was voor mij kommer en kwel, en vooral oersaai, maar “Wil” van Jeroen Olyslaegers is dat niet. Het is een absolute aanrader voor een frisse kijk op het heikel thema van de collaboratie.

Continue reading “De beste boekenstart”

Een goed boek, daar krijg je toch geen genoeg van. Maar als je in het wild leest, zoals ik soms placht te doen, moet je behoorlijk wat geduld hebben vooraleer je weer op een parel stuit. En alzo is geschied!

Laura Lippman – Als ik weg ben

Dit boek zat bij een pakket van De Morgen. Vijf thrillers voor de prijs van twee. Goedkoop is vaak duurkoop, en zo is het me ook met deze aankoop vergaan, ik heb het alleen maar uitgelezen omdat ik koudweg vergeten was deze zomer genoeg leesplezier in de reistassen te proppen. En ook al omdat mijn eega niet snel genoeg vorderde in haar roman tijdens de trip.

Geen greintje spanning. Geen moment dat ik haastig de bladzijden omsloeg. Zodra ik klaar was, heb ik het boek gedumpt in een hotel in Ella (Sri Lanka), maar niet zonder een ander boek uit de kast te halen voor het vervolg van onze excursie. Op de achterflap las ik dat de auteur getrouwd is met een scenarist van “The Wire”. Welnu, die twee hebben alvast niet veel tips met elkaar uit uitgewisseld!

En, oh ja, het verhaal gaat over een verdwijning, maar dat kon je op de voorflap ook al lezen.

Continue reading “Thrillers”

Heb je een paar ideeën nodig om de rest van de zomer al lezend te overbruggen, dan staan hieronder al vast wat tips over “wat zeker niet”, “wat misschien” en “wat zeker wel” te lezen. Hopelijk heb je er iets aan. Laten me ook weten waar jouw ogen thans over rollen!

Gregory David Roberts – The Mountain Shadow

Oh, dit boek kwam als een totale verrassing. Slechts bij toeval kreeg ik te horen dat Gregory David Roberts een opvolger had bedacht voor zijn meesterlijk debuut “Shantaram”. Dat boek had me volledig ingepalmd. Ik heb het toen meer geademd dan gelezen.

En nu, is er dus de opvolger: “The Mountain Shadow”. De enige gelijkenis met zijn voorganger is dat het ook een dikke turf is van een kleine 900 bladzijden, maar daar houdt het dan ook zo wat mee op. Dit boek is verveling op papier. Het hoofdpersonage is tweedimensionaal geworden, een schurk die van zijn motorfiets houdt, wiens liefje onbereikbaar blijft en af toe wat nood heeft aan wat keukenfilosofie op de top van een berg ergens buiten Mumbai. Nee, hier ben ik niet warm van geworden.

Aan al wie “Shantaram” reeds gelezen heeft: koester de herinnering, maar laat de “Mountain Shadow” links liggen!

Continue reading “Zomeroverbrugging”

We hebben er weer drie afgekauwd en doorgeslikt.

Jeroen Brouwers – Het Hout

“Buitengewoon”, “grote klasse”, “op elke bladzijde een pareltje”. Zo staat het er! De pers is weer eens lovend over de nieuwste roman van Jeroen Brouwers. Ik deel dit niet volledig, want ik had soms moeite met de bijzondere schrijfstijl die Brouwers in deze roman hanteerde. Er staan veel korte zinnen in, zinnen zonder werkwoord, onaffe zinnen en onuitgewerkte gedachten.

Die schrijfstijl past misschien goed bij de weifelende houding van de protagonist in “Het Hout”: broeder Bonaventura.  Hij is een man van weinig karakter die begint als lekenleraar op een jongenspensionaat dat door kloosterlingen  geleid wordt en die zich nogal makkelijk als broeder laat inlijven. Hij is getuige van seksueel misbruik maar hij zwijgt zoals iedereen. Toch zal contact met de buitenwereld hem zijn roeping in vraag doen stellen. Wat mij betreft, een halve aanrader.

Continue reading “Brouwers en meer”