Category: Kunsten

Blind Jam

Weet je wat me dit jaar op televisie bijzonder geboeid en bij wijlen ontroerd heeft? Dat is het “Blind Jam”-fragment tijdens “Iedereen Beroemd” op TV één. Tijdens “Blind Jam” spelen drie artiesten – die elkaar niet zien en niets hebben voorbereid – met elkaar. Onderstaande fragmenten zullen het vlug duidelijk maken. Wat de TV-makers er niet bij vertellen, is dat het ook vaak muzikanten zijn met verschillende achtergronden. En wat blijkt? Niets belemmert hen om samen spontaan iets te creëren. De taal van muziek is universeel en misschien moeten we wel allemaal iets meer zingend en spelend door het leven gaan.

Blind Jam I;Blind Jam II;Blind Jam III
play-sharp-fill

Blind Jam I

Blind Jam II

Blind Jam III

Peter

P.S. : Het is me bijna ontglipt, maar dit is het 400ste bericht op intussen… BLOG. Santé.

Gerhard Richter

Gerhard Richter - Strip

De kenners hadden het natuurlijk al lang gemerkt. De “banner” van mijn blog is nu al tweeweken lang een uitsnede uit “Abstraktes Bild” van Gerhard Richter. Maar nog beter vind ik van dezelfde kunstenaar het werk met als titel “Strip”. Ik lees in de brochure  dat dit een onmetelijk werk is zonder centrum. Het kan zich onmogelijk in ons geheugen vastzetten. In tegenstelling tot met de hand geschilderde kleuren toont deze strepenprint achter glas niets meer dan een digitale index, een overdracht van binaire informatie.

Continue reading “Gerhard Richter”

Need your love

Ha, hier sta ik dan, als haringen in een ton, in een te kleine concertzaal, midden een schare twintigers en dertigers. Ik ben korzelig. Eindeloos schuiven de concertgangers van links naar rechts. En dan weer omgekeerd. Nu eens met een kartonnen dienblad vol met biertjes en dan weer zonder, op zoek naar vrienden aan de andere kant van de zaal. Vreemde mensen schurken tegen me aan. Ellebogen duwen in mijn rug. Kerels die een kop groter zijn dan ik houden onachtzaam voor me halt. Zicht is weg. Ik kan me niet herinneren dat dit me vroeger hinderde.

Continue reading “Need your love”

Bill Frisell

Ik ben verwonderd. We zijn hier aan het eind van het concert en het publiek wil meer, terwijl ik juist minder wil. Bill Frisell en zijn kompanen hebben mijn gehoor geteisterd. Met hun atonale klanken hebben ze mij pijn gedaan. Ik verdraag het niet. Hoeveel wanklanken kunnen een gitarist, twee violisten en een cellist samen voortbrengen? Sinds kort ken ik het antwoord: mateloos veel en veel te lang! En ook al convergeert hun muziek na een tijdje tot een meer harmonieus samenspel, voor mij blijft het muzak: op zijn best goed voor de supermarkt, op zijn slechtst geschikt voor de pijnbank.

Continue reading “Bill Frisell”

Thrillers

Een goed boek, daar krijg je toch geen genoeg van. Maar als je in het wild leest, zoals ik soms placht te doen, moet je behoorlijk wat geduld hebben vooraleer je weer op een parel stuit. En alzo is geschied!

Laura Lippman – Als ik weg ben

Laura Lippman - Als ik weg benDit boek zat bij een pakket van De Morgen. Vijf thrillers voor de prijs van twee. Goedkoop is vaak duurkoop, en zo is het me ook met deze aankoop vergaan, ik heb het alleen maar uitgelezen omdat ik koudweg vergeten was deze zomer genoeg leesplezier in de reistassen te proppen. En ook al omdat mijn eega niet snel genoeg vorderde in haar roman tijdens de trip.

Geen greintje spanning. Geen moment dat ik haastig de bladzijden omsloeg. Zodra ik klaar was, heb ik het boek gedumpt in een hotel in Ella (Sri Lanka), maar niet zonder een ander boek uit de kast te halen voor het vervolg van onze excursie. Op de achterflap las ik dat de auteur getrouwd is met een scenarist van “The Wire”. Welnu, die twee hebben alvast niet veel tips met elkaar uit uitgewisseld!

En, oh ja, het verhaal gaat over een verdwijning, maar dat kon je op de voorflap ook al lezen.

Continue reading “Thrillers”

Een streepje muziek

Je hoeft niet altijd te betalen voor goede muziek.

Mo & Grazz. Hij is een Gentenaar en zij komt uit Philadelphia. Hij is een scratcher en zij een zangeres. Ik heb ze laatst gezien in “Jazz in ‘t Park” en ze hebben er de pannen van het dak gespeeld. Luister maar mee naar een beetje authentieke soul.

Mo & Grazz – Move On

Vulfpeck daarentegen spelen funk. Deze groep wordt niet gedraaid op de radio, maar hun concerten trekken volle zalen. Zij hebben Spotify in 2014 een loer gedraaid door Sleepify – een album met 10 geluidloze nummers van 30 seconden – op de muziekdienst te plaatsen. Vervolgens hebben ze hun fans gevraagd zoveel mogelijk naar het “stille” album te luisteren. De stunt heeft hen geen windeieren gelegd. Spotify betaalt per beluisterde klik en de band verdiende alzo 20.000 USD. Los daar van hebben ze best wel wat aardige nummers.

Vulfpeck – 1612

Continue reading “Een streepje muziek”

Zomeroverbrugging

Heb je een paar ideeën nodig om de rest van de zomer al lezend te overbruggen, dan staan hieronder al vast wat tips over “wat zeker niet”, “wat misschien” en “wat zeker wel” te lezen. Hopelijk heb je er iets aan. Laten me ook weten waar jouw ogen thans over rollen!

Gregory David Roberts – The Mountain Shadow

Gregory David Roberts - The Mountain ShadowOh, dit boek kwam als een totale verrassing. Slechts bij toeval kreeg ik te horen dat Gregory David Roberts een opvolger had bedacht voor zijn meesterlijk debuut “Shantaram”. Dat boek had me volledig ingepalmd. Ik heb het toen meer geademd dan gelezen.

En nu, is er dus de opvolger: “The Mountain Shadow”. De enige gelijkenis met zijn voorganger is dat het ook een dikke turf is van een kleine 900 bladzijden, maar daar houdt het dan ook zo wat mee op. Dit boek is verveling op papier. Het hoofdpersonage is tweedimensionaal geworden, een schurk die van zijn motorfiets houdt, wiens liefje onbereikbaar blijft en af toe wat nood heeft aan wat keukenfilosofie op de top van een berg ergens buiten Mumbai. Nee, hier ben ik niet warm van geworden.

Aan al wie “Shantaram” reeds gelezen heeft: koester de herinnering, maar laat de “Mountain Shadow” links liggen!

Continue reading “Zomeroverbrugging”

Gent Jazz – Trixie Whitley

Tja, die twee kaarten voor Trixie Whitley waren een impulsaankoop geweest. Pas nadien surfte ik wat op internet om te kijken wat me te wachten stond. En het beviel me niet. Haar stem bekoorde me slechts matig en veel van haar songs klonken me te chaotisch in de oren. En toch heb ik van het optreden op Gent Jazz genoten. Ook al waren ze maar met twee, Trixie en haar drummer (tevens pianist en basgitarist) hebben me bij wijlen aangenaam verrast met hun stevige “wall of sound”. Dit was goed, maar ook weer niet zo goed, dat ik me onmiddellijk na het concert enkele songs van Trixie zou aanschaffen, ook als is ze een half-Gentse. En toch twijfel ik, want nu, terwijl ik dit stukje schrijf, heb ik enkele fimpjes op YouTube gezien die ik wel best kan pruimen. Kijk maar even mee.

Continue reading “Gent Jazz – Trixie Whitley”

Gent Jazz – Miles Mosley

Oh ja, ik heb Grace Jones op de openingsdag van Gent Jazz gezien, maar dat was meer show dan muziek. Ik moet het haar wel nageven: op je 69ste in body paint op het podium verschijnen, dat zullen weinigen haar nadoen. Bij momenten pure waanzin! Jammer echter dat de vele verkleedpartijen bij wijlen het ritme uit de show haalden.   

Die dag heb ik echter muzikaal meer genoten van Miles Mosley en zijn band. Illustere onbekenden, maar het voelde direct goed aan. De band sloeg aan bij het publiek, en reeds vroeg op de dag werd er gedanst voor het podium. Niet dezelfde show als Grace, maar wel betere muziek. En daar zijn we toch uiteindelijk voor gekomen, niet? 

video
play-sharp-fill

Peter