Ik heb het nu pas ontdekt. Joss Stone is in Afrika geweest en heeft nagenoeg in elk land dat ze bezocht heeft, een liedje opgenomen met een plaatselijke artiest. Hieronder heb ik drie clips gekozen die mij het meest hebben aangesproken. De eerste twee, met artiesten uit Senegal en Burkina Faso, vind ik muzikaal het sterkst. Kippenvelmuziek. De derde clip is met Zeritu uit Ethiopië. Ik had deze zangeres nog nooit gezien, maar ik heb haar CD “Zeritu” al vele malen beluisterd. Ik heb haar muziek leren kennen tijdens een autorit van Addis Abeba naar Awassa. En het was muziek die precies bij de bijzondere landschappen paste! Nog steeds kan ik dat gevoel van toen oproepen als ik een van haar liedjes hoor.
Category: Kunsten
Vitabu
De Swahili-kenners onder ons, hebben natuurlijk al lang begrepen dat dit een bericht over boeken wordt. Ik hoop dat je het wat kan inspireren in deze duffe coronatijden. Omgekeerd hoor ik ook graag wat jullie zo allemaal gelezen hebben. En vooral wat me zou kunnen boeien.
Robert Seethaler – Het Veld
“Het veld” van Robert Seethaler stond in de boeken top tien van de krant De Tijd. En de recensie sprak me onmiddellijk aan. Het veld is de begraafplaats van het fictieve stadje Paulstadt. Aan het woord komen één voor één de doden die er begraven liggen. Het voordeel hiervan is dat de doden niets meer te verbergen hebben, de maskers kunnen afwerpen, de uiterlijke schijn laten voor wat hij is en vrijuit kunnen spreken, maar echt flatterend worden de stervelingen niet neergezet.
Er zijn meerdere passages die uitnodigen tot reflectie maar de auteur lost de opborrelende vragen niet op. Dat kan sommige mensen aanspreken, maar ik had soms het gevoel op mijn honger te blijven. Dat wil niet zeggen dat ik niet af en toe genoten heb. Wat te denken van de corrupte burgemeester die als verdediging voor zijn malversaties opwerpt: “Maar god almachtig, wie vraagt de bok hoe hij aan zijn hoorns kwam, zolang hij zijn kudde veilig door de winter loodst?” Dat zijn dan weer voltreffers!
De boekentoren
Het aantal boeken op mijn nachtkastje groeit rapper aan dan ik ze gelezen krijg. Als deze toren van Pisa maar niet omvalt tijdens de slaap. Maar toch deel ik graag met jullie enkele boeken die uit de stapel kunnen verwijderd worden.
Griet Op De Beeck – Het beste wat we hebben.
Omdat Griet Op De Beeck steevast goede kritieken krijgt, was ik wat nieuwsgierig geworden naar het werk van deze auteur. “Het beste wat we hebben,” leest prettig. Het is het verhaal van een ietwat onzekere rechter die de balans van zijn leven opmaakt en besluit het roer drastisch om te gooien. Hij ontdoet zich van zijn dominante vrouw, gaat de confrontatie aan met zijn vader, die in het verleden ontoelaatbare handelingen heeft gepleegd, en zet zich in voor het groter heil van de mensheid door te patrouilleren op een brug waar veel springers een einde maken aan hun leven.
Merry Christmas
Are you looking for that something special for Christmas? Well, here’s a good suggestion. Enjoy!
Peter
African Xmas
Deze kerst wordt voor ons een Afrikaanse kerst. En daar past uiteraard een Afrikaanse kerstliedje bij. En wie anders dan mijn eega kan daar de nodige punch aan geven. Enjoy!
Peter
Voetbaldiplomatie
Als Belg heb je een streepje voor in Tanzania. Van zodra de Tanzanianen weten dat je uit België komt, gebeurt er minstens één van volgende drie zaken, zo niet alle drie:
-
- ze noemen de naam van Mbwana Samatta, de topscoorder uit de Jupiler Pro League van vorig jaar, gevolgd door de naam van zijn team R.C. Genk;
- ze beginnen met een spontane opsomming van de spelers van het Belgische team, met Romelu Lukaku voorop;
- of ze vragen of je de voetbalprofessor kent: Patrick Aussems. Hij is een Belg, voormalig speler van Standard en AA Gent, die thans Simba voetbalclub traint. Simba is een ploeg uit Dar Es Salaam. Zij waren vorig jaar de winnaar van de Tanzanian Premier League, en zijn goed op weg om het dit jaar weer te worden.
An old car with benefits
Mijn eega heeft een auto van 20 jaar oud. Niet echt een “clunker”, zoals ze in de States zeggen, want niettegenstaande zijn hoge leeftijd, doet het karretje het nog echt goed. We hebben de auto tweedehands in Japan gekocht en laten overbrengen naar Tanzania.
De stereo komt met een ingebouwde harde schijf. Dat was aan het begin van het nieuwe millenium vast revolutionair. Alleen jammer dat de handleiding ontbreekt en het scherm uitsluitend Japanse karakters toont. Het enige waarin we totnogtoe geslaagd zijn is muziek te laten afspelen van de harde schijf, maar gelukkig heeft de vorige eigenaar zijn volledige muziekbibliotheek daarop achtergelaten. Zo komt het dat vrouwlief thans Japanse songs meezingt wanneer we op trektocht zijn in ons nieuwe thuisland. Onze favoriet is C’mon van B’z. Stevige rock uit Japan. Kijk maar even mee!
World Press Photo 2019
De editie 2019 van de World Press Photo is neergestreken in Dar Es Salaam. Het is weer een prachtige editie geworden, ook al word je van veel foto’s niet echt vrolijk. De winnaar dit jaar is een foto van John Moore. Daar staat ze dan, een moeder en haar ontredderde peuter, te arm om schoenveters te kunnen kopen, en niet rijk genoeg om niet als een crimineel behandeld te worden. Een foto als een spiegel van tot wat onze moderne maatschappijen verworden zijn.
Oer-Hollandse boeken
Ik heb nu eens drie oer-Hollandse schrijvers na elkaar gelezen en het is me niet slecht bevallen. Integendeel! Ik bespreek ze in orde van verschijning. De laatst gepubliceerde staat onderin.
“Joe Speedboot” van Tommy Wieringa heeft me meer verrast dan aanvankelijk gedacht. Het is een soort “coming of age” verhaal van Fransje, een jongeman die – nadat bij onder het wiel van een maishakselaar terecht kwam – permanent in een rolstoel belandde. Maar het is geen droevig verhaal, want Fransje is intelligent en trekt zich op aan de komst van Joe Speedboot. Dit is een leeftijdsgenoot met veel branie die Fransje mee op sleeptouw neemt in zijn avonturen. Meer nog, Joe Speedboot heeft ook plannen voor Fransje.
Joe Speedboot is een verhaal van vriendschap, liefde, rivaliteit, de eindeloze fantasie van de jongens en hun gedeelde bewondering voor het uit Zuid-Afrika naar hun dorp verhuisde meisje Picolien-Jane (PJ).
Shoulderwork
De boog moet niet altijd strak gespannen staan. In deze onrustige tijden van klimaatverandering en cynisch indivualisme moet je soms kunnen genieten van simpele dingen, zoals van een vader die met zijn dochter een leuk liedje zingt. De clip is onvolledig en veel te kort, maar het is wel hartverwarmend.
