… the story of a family on the move
Liverpool, da’s ploegen op de mat
da’s ploeteren voor de lat, met
een kruipende Crouch, een kelende Kewell,
een kuierende Kuyt en een tobberende Torres
Liverpool, da’s harken voor de paal,
da’s wieden met een omhaal, door
een babbelende Babel, een bibberende Benitez
een bedelende Benayoun, en een alleenstaande Alonso
Liverpool, da’s vooral veel praats
over een team op de vijfde plaats!
a Man U fan
P.S. Meer gedichten? Ga naar intussen… POEZIE.
Voetbalfans in Engelstalig Afrika supporteren doorgaans voor een team van de “Premier League”. Dat komt door de eenzijdige focus op het Engelse voetbal van de – tot voor kort enige – satelliet zender DSTV op het donkere continent. Ik ben dan ook een fan van Manchester United sinds mijn verblijf in Zimbabwe van begin 1997 tot eind 2000.
De meest memorabele match van Manchester United is ongetwijfeld die tegen Bayern Munich in de finale van de Champions League in 1999. De Duitsers waren reeds op voorsprong gekomen in de 5de minuut via een goal van Basler. En toen was het voor elke Man U fan 85 minuten nagelbijten tot de verlossende gelijkmaker in de 90ste minuut door invaller Sheringham. Maar voetbalgeschiedenis werd pas geschreven door de eveneens ingevallen Solskjaer die in de 92ste minuut nogmaals scoorde en zo de “European Cup” voor Man U binnenhaalde. De ontlading bij mij was enorm. Dit gevoel was natuurlijk geënt op een onverhoopt resultaat omdat ik reeds in stilte had aangenomen dat de “moffen” er met de beker zouden van door gaan.
Vinum et musica laetificant cor! Wijn en muziek verzachten het gemoed. Van muziek ben ik daar zeker van, van wijn minder. Muziek, en dan zeker lokale muziek, maakt het wonen op een ander continent draaglijker. In Suriname luisterde ik vaak naar “Wan Bosi” van “Yakki Famirie”. Behalve de titel, die een kus betekent, snapte ik er geen jota van, maar ik neuriede lustig mee al was het maar om aan te tonen dat ik volkomen vertrouwd was met de plaatselijke cultuur.
In Zimbabwe was “Todi” van “Oliver Mtukudzi” mijn absolute favoriet, ook al omdat mijn wederhelft Astrid er lustig “toli” van maakte, wat in het Surinaams “penis” betekent, en zo een wel heel speciale inhoud aan het lied gaf.
Hoeveel romans ken je die je sneller wenst le lezen dan je ogen toelaten? Hoeveel romans ken je waarbij je zo nu en dan een alinea overslaat, om vlugger te weten hoe het de personages vergaat? En dan even later terug haastig die alinea opzoekt om er toch maar zeker van te zijn dat je niets wezenlijks hebt gemist.
Uit het hoofd ken ik er nu drie. “The Quincunx” (van Charles Palliser) en “Honderd jaar eenzaamheid” (van Gabriel García Márquez) zaten reeds geruime tijd in mijn geheugen gegrift, maar nu kan ik daar makkelijk “Half of a Yellow Sun ” (van Chimamanda Ngozi Adichie) aan toevoegen.
Ik geloof nog steeds sterk in onderstaande quote die op de beginpagina staat van de site die ik in 1999 in Zimbabwe heb ontwikkeld. Foto’s hebben de kracht van een geestelijke reis in zich. Een bezoekje aan de nieuwere site intussen… FOTO’S kan daartoe zeker ook bijdragen.
“I strongly disagree with the quote that people go on great journeys to see things they do not favour with their attention at home. In my opinion the greatest journeys are embarked upon in man’s mind. However a little stimilus might be required, which is the sole intention of this photo site.”
Enjoy the ride!”
Peter
Ik hou van het soort alledaagse poëzie van Eddy Van Vliet. Het gedicht “Verliefd” raakt me. In enkele regels wordt een herkenbaar gevoel overgedragen. Een gevoel om vast te houden, maar niet voor eeuwig, daarvoor is een gedicht te vluchtig, daarvoor gebeurt er intussen… te veel.
Verliefd / Eddy Van Vliet
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan.
Afspreken in cafés op de sluitingsdag.
Aan de verkeerde zijde van bruggen staan.
Tussen duim en wijsvinger, als brandende as,
het fout begrepen telefoonnummer.
Parken te nat, hotels te vol, Parijs te ver.
Liefde als een veelvoud van vergissingen.