… the story of a family on the move
Er zijn dichters die zich laten lezen, en er zijn dichters die zich laten horen. Pieter Staes doet beide. Vijf hilarische, onverwachte en steeds verrassende gedichten worden voor u gratis door Pieter op intussen… POEZIE gebracht. Nu nog op het internet te bekijken en te beluisteren, straks alleen nog in de boekhandel af te halen.
De minder onthaasten vinden hieronder een kort fragment.
Peter
Hoe zeg je iets zinnigs over je vader? Misschien nog het best middels een fragment uit het gedicht “Spiegelbeeld” van Gwy Mandelinck. Dat gaat zo:
Ik schrik bij elke spiegel van de vraag:
Is dat mijn vader niet?
Elke morgen scheer ik uit
mijn baard zijn kaken bloot.
Zo af en toe komt er een stukje commentaar binnen dat veel te mooi is om verborgen te blijven op het “comments”-gedeelte van een bijdrage op intussen… BLOG. “Afscheid” is een gedicht van Lotty Sierink – weldra vertrekkend uit Oeganda – dat goed de gevoelens verwoordt van een “expatriate” op weg naar een nieuwe bestemming.
Afscheid door Lotty Sierink
ik wil reizen
naar nieuwe verhalen
ik wil vertrekken
naar een nieuw begin
de herinnering is zoet
zal zitten waar we zijn
ik neem geen afscheid
ik ga verder
ik neem alles mee
Hier stond hij dan, mijn goede vriend Piet, in een volledige “Tom Boonen”-uitrusting: fietshelm, Flandria-shirt, strakke koersbroek met ingebouwde bescherming voor de edele delen en vastklikbare schoentjes. Was ik maar nooit ingegaan op zijn uitnodiging tot fietstochtje in de buurt van het Gentse, schoot het door mijn hoofd, temeer daar ik niet alleen in vrijetijdskledij was, maar ook omdat mijn klassieke versnellingloze stadsfiets nogal verbleekte naast zijn 55-tandwiel-tellende-volautomatische- koersmachine.
Dat Eva, mijn nicht, mooi kon schilderen wist ik al lang, maar van haar woordkunst had ik geen flauw idee. Hieronder een videofragment waarin Eva voordraagt uit eigen werk en waarmee ze meedingt naar een prijs van de provincie Antwerpen voor jonge schrijvers.
Er is een nieuwe functionaliteit toegevoegd aan intussen… BLOG. In het rechter zijpaneel vind je nu “Subscribe to Posts” onder “Pages”. Daarmee kan je automatisch op de hoogte blijven van nieuwe bijdrages op de blog via e-mail.
Als toemaatje vind je enkele nieuwe foto’s van Kampala op de webstek. De eerste foto over “Cross Generational Sex” is bijzonder leuk en siert de stad op bijzonder grote reclamepanelen.
“Big screens” klik hier, meer modale schermen hier.
Peter
Liverpool, da’s ploegen op de mat
da’s ploeteren voor de lat, met
een kruipende Crouch, een kelende Kewell,
een kuierende Kuyt en een tobberende Torres
Liverpool, da’s harken voor de paal,
da’s wieden met een omhaal, door
een babbelende Babel, een bibberende Benitez
een bedelende Benayoun, en een alleenstaande Alonso
Liverpool, da’s vooral veel praats
over een team op de vijfde plaats!
a Man U fan
P.S. Meer gedichten? Ga naar intussen… POEZIE.
Voetbalfans in Engelstalig Afrika supporteren doorgaans voor een team van de “Premier League”. Dat komt door de eenzijdige focus op het Engelse voetbal van de – tot voor kort enige – satelliet zender DSTV op het donkere continent. Ik ben dan ook een fan van Manchester United sinds mijn verblijf in Zimbabwe van begin 1997 tot eind 2000.
De meest memorabele match van Manchester United is ongetwijfeld die tegen Bayern Munich in de finale van de Champions League in 1999. De Duitsers waren reeds op voorsprong gekomen in de 5de minuut via een goal van Basler. En toen was het voor elke Man U fan 85 minuten nagelbijten tot de verlossende gelijkmaker in de 90ste minuut door invaller Sheringham. Maar voetbalgeschiedenis werd pas geschreven door de eveneens ingevallen Solskjaer die in de 92ste minuut nogmaals scoorde en zo de “European Cup” voor Man U binnenhaalde. De ontlading bij mij was enorm. Dit gevoel was natuurlijk geënt op een onverhoopt resultaat omdat ik reeds in stilte had aangenomen dat de “moffen” er met de beker zouden van door gaan.
Vinum et musica laetificant cor! Wijn en muziek verzachten het gemoed. Van muziek ben ik daar zeker van, van wijn minder. Muziek, en dan zeker lokale muziek, maakt het wonen op een ander continent draaglijker. In Suriname luisterde ik vaak naar “Wan Bosi” van “Yakki Famirie”. Behalve de titel, die een kus betekent, snapte ik er geen jota van, maar ik neuriede lustig mee al was het maar om aan te tonen dat ik volkomen vertrouwd was met de plaatselijke cultuur.
In Zimbabwe was “Todi” van “Oliver Mtukudzi” mijn absolute favoriet, ook al omdat mijn wederhelft Astrid er lustig “toli” van maakte, wat in het Surinaams “penis” betekent, en zo een wel heel speciale inhoud aan het lied gaf.
Hoeveel romans ken je die je sneller wenst le lezen dan je ogen toelaten? Hoeveel romans ken je waarbij je zo nu en dan een alinea overslaat, om vlugger te weten hoe het de personages vergaat? En dan even later terug haastig die alinea opzoekt om er toch maar zeker van te zijn dat je niets wezenlijks hebt gemist.
Uit het hoofd ken ik er nu drie. “The Quincunx” (van Charles Palliser) en “Honderd jaar eenzaamheid” (van Gabriel García Márquez) zaten reeds geruime tijd in mijn geheugen gegrift, maar nu kan ik daar makkelijk “Half of a Yellow Sun ” (van Chimamanda Ngozi Adichie) aan toevoegen.