Hier is ie dan! Ik sleep hem al mee sinds mijn eerste Windows 95-machine. Toen er af en toe ook nog eens iets echt leuks werd meegeleverd bij de aanschaf van een nieuwe computer. Het is een videoclip van Edie Brickell. Het is één van de weinige clips waar het beeld zich perfect verhoudt tot de tekst en de muziek. “It strikes the right balance,” en ik heb dan ook zelden een clip gezien die zo’n goed gevoel nalaat. Tenzij jij er een andere kent natuurlijk!
Category: Kunsten
Paramaribo – Owru jari
OK dan, na twaalf jaar was ik weer helemaal terug in Paramaribo. Ik heb Parbo Biri gedronken aan de Waterkant, bami en bakabana met pindasaus gegeten op Blauwgrond, gedanst aan ‘t Vat op de tonen van Lieve Hugo, gefeest met de mensen van Financiën in de nieuwe congreshal aan de Lim A Po straat, geborreld met vrienden op Reeberg, de Optimist ontdekt aan de Verlengde Gemenelandsweg, Borgoe-cola geproefd in Toti Oso, de doorsteek van de Commisssaris Weitinghweg naar Welgedacht A verkend, krontokuku en huisbereid gemberbier van tante Susan gedegusteerd. Kortom, ik heb genoten en ik voelde me onmiddellijk weer helemaal thuis.
Paramaribo op oudejaarsdag is een sensatie. Bekijk de video hieronder over hoe het er aan toegaat in de binnenstad op de laatste dag van het jaar. En voor zij die ook nog wat kiekjes willen kijken, volgt er een mooie fotoreportage. Geniet ze!
Ramses Shaffy
Ramses Shaffy is niet meer. Verdwenen maar niet vergeten. Hij leeft verder in de liedjes van mijn jeugd. Hoeveel plezier hebben we niet aan hem beleefd? Wie kent er niet: “We zullen doorgaan”? Wie heeft er niet in een intiem moment een verbasterde versie van dit liedje mee gezongen? Ramses Shaffy stond voor een ongebreideld geloof in het goede in de mens. Niet te beteugelen was hij in “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”: een synopsis van het leven. En ook “Pastorale” en “Sammy” getuigen van een levenskracht die voor altijd in het collectief Nederlandstalig geheugen gegrift staat.
Hai-koekoe
Pas op met haiku’s
omdat wie daarin pleziert
dra de EU bestiert
Heeft u ook zo’n ongelooflijke hoeveelheid haiku’s in uw binnenzak zitten? Ik lees ze graag als reactie op deze post.
Peter
Alaa el-Aswany
Het gebeurt niet vaak, maar toch af en toe, dat je in de auto blijft zitten nadat je reeds lang op je bestemming bent aangekomen, om een interview op de radio tot het einde te beluisteren.
Zo overkwam het me toen ik naar de Egyptische schrijver Alaa el-Aswany aan het luisteren was op de BBC. Het was ten dele door het timbre van zijn stem, ten dele door de grappige manier waarop hij Engels praatte, maar vooral door wat hij zei, dat ik achter het stuur van de wagen bleef plakken. Wauw, zo’n man zou best wel mijn tandarts mogen zijn!
“Friendly fire” is zijn nieuwste boek, bestaande uit een aantal kortverhalen, en zeker het lezen waard, maar toch zou ik je willen aanraden “The Yacoubian Building” eerst te lezen. In dit gebouw had de schrijver in het echte leven zijn tandartspraktijk. Mocht ik in Caïro wonen, ik zou de building zeker gaan bezichtigen.
Washington DC
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan.
Wederom inpakken op een zonnige dag.
Aan de rand van afscheid nemen staan.
Gekleefd tussen duim en wijsvinger, de kwijtgeraakte stift,
het slordig geschreven bestemmingsadres.
Pakken te zwaar, dozen te vol, Washington nog ver.
Verhuizen als een veelvoud van opgeborgen ervaringen.
Uit de boekenkast
In 2007 heb ik meerdere malen Zuid-Soedan bezocht. In de hoofdstad, Juba, sliep ik aan de oever van de Nijl in een primitief tentenkamp (Heron Camp) voor de prijs van een luxueuze kamer in één van de betere hotels op de rest van deze aardkloot. In het aanpalende restaurant (Da Vinci) at ik er op het terras een eenvoudige maaltijd met zicht op Zuid-Soedanezen die hun gevoeg deden aan de rand van het water. Op straat werd je begroet door uitgebrande vrachtwagens en kapotgeschoten tanks.
Ik herinner me nog precies het moment waarop ik dacht: “Wat is hier in godsnaam allemaal gebeurd?” Ik stond voor de deur van de Secretaris-Generaal van het Ministerie voor Regionale Samenwerking en wou gehoor geven aan zijn bevel om binnen te komen. Alleen had de deur geen klink meer, maar slechts een groot gat waarin je je hand kon steken om de deur open en toe te trekken.
Serengeti
“Endless pain”, dat had ik verstaan, en ik had op slag nog meer sympathie voor de oorspronkelijke bewoners van de Serengeti die ik grote poëtische gaven toedichtte. Ik stelde me voor dat ze het eindeloze lijden van de vele impala’s, hartebeesten, gnoes, topi’s, waterbokken en duikers – voortdurend opgejaagd en bijwijlen opgepeuzeld door leeuwen, cheeta’s, luipaarden, hyena’s en wilde honden – hadden veredeld en vereeuwigd in de naam van hun gebied.
Asa – Jailer
Slechts heel af en toe zie je een videoclip waarvan je denkt: “dat zit helemaal goed qua beeld, tekst en muziek.” Slechts heel af en toe ben je zo geïntrigeerd dat je absoluut de naam van het lied en van de artiest wenst te weten. Maar zie, lang hoef je dezer dagen niet in onwetendheid te blijven, want Google brengt wel bijna altijd raad. Met niet meer dan wat flarden uit de tekst en een vermoeden van nationaliteit, had ik in een wip achterhaald wie die zangeres was die me recentelijk zo bekoorde vanop de buis.
Zanzibar
Er zijn vele dingen die je past leert als je ergens geweest bent. Zo wist ik helemaal niet dat Zanzibar een archipel is waarvan de voornaamste twee eilanden Pemba en Unguja zijn. Dit laatste is trouwens het hoofdeiland en wordt vaak kortweg als Zanzibar aangeduid.
Zo wist ik ook niet dat Zanzibar ooit de grootste producent ter wereld van kruidnagel was (kroon welke nu Indonesië draagt). Er wordt trouwens vaak naar de archipel verwezen als de “Spice Islands” omdat het naast kruidnagel ook nog eens andere kruiden teelt zoals nootmuskaat, kaneel en peper.
Wat ik dan wel weer wist is dat Tanganyika en Zanzibar in 1964 samengingen tot Tanzania, waarbij Zanzibar een grote mate van autonomie behield in de unie. Uiteraard wist ik ook dat Freddy Mercury op het eiland geboren was (onder de naam Farrokh Bulsara).