“intussen… BLOG” gaat vreemd. Deze week bezetten drie broers en een vader – de familie Staes – de blog met vier gedichten uit hun eerste gezamenlijke en geniale bundel: “Moerasdrift” (alleen te verkrijgen bij de betere Belgische boekhandel, ttz de Groene Waterman in Antwerpen). Spaar uw lof en commentaar niet!
Moerasdrift
moe-ras-drift (de; m; meervoud moerasdriften)
1. gevoel dat iemand overkomt bij het naar buiten kijken (uit trein, vliegtuig…) en alles voorbij zien gaan zonder details te kunnen ontwaren 2. honger naar meer, roep om verduidelijking 3. toestand waarin iemand zonder vooropgesteld doel of bestemming zich laat meevoeren zonder angst te zinken
Het huis rust in de voorschoot van de tuin
onder een hoed van Roomse dakpannen.
De bakstenen, warme hand…
“Hallo. Je bent thuis.”
Mijn huis, met kinderjassen slordig op de trap,
de tuin met ongeknipte rozenstruiken,
schuingegroeide haag en oprukkende netels.
Op de zitbank zitten, zoals altijd, mijn ouders:
wazig, soms doorschijnend of zelfs
onzichtbaar.
Het hele jaar door waken ze over de kinderfiets;
een karkas van verroeste buizen tussen de netels,
hun cadeautje voor mijn oudste kind.
Laatst, in de ochtendmist, meende ik ze te zien;
mijn groot geworden kinderen,
kletsnat in de zomerregen,
springend als bosdolfijnen.
Mijn tuin is nooit helemaal leeg , de herinneringen
hangen als rood ingepakte nieuwjaarsgeschenken
aan de dikke takken van de negen eikelbomen.
Als ik nadenk, eerbiedig kijkend naar de kinderfiets,
overvalt het mij als lauw vijverwater:
ik heb maar een minuut geleefd, maar God,
wat was het prachtig!
Zap
en ik ben dood
niet zo half, maar echt, als een volkoren zonder stopknop
gesneden
bio afbreekbaar
brood
minstens 1806 kippen gegeten
gedrenkt in 1 veld Châteauneuf men kloten 67
1 000 000 mensen gebeld
wanhopig
de helft was bezet
65 landen bezocht
de Walen zelfs niet meegeteld
3 huizen gebouwd
60 vrouwen verkend
(tegelijkertijd)
af en toe een kasteel gezien tussen de bomen
vanuit een onbestemde trein
als ik zwalpte met moerasdrift
af en toe
een pleister
een levende doos van EHBO
af en toe
een jij
een zij
minstens 1 triljard bewegende beelden opgeslagen in mijn
brein
alles blank nu
eerlijk
naakt
de filter staat op orgastische minuten
of zelfs
fluwelen uren van geluk
Zelf ook een gedicht op “intussen… BLOG” plaatsen? Ken geen vrees! Plaats ze hieronder als reactie, of zend ze in voor plaatsing als een afzonderlijk bericht.
“First impressions often lie, they always fool the naked eye!” Voor ons op de bühne staat Ana Popovic. Iets lijkt niet te kloppen. Ana Popovic lijkt eerder thuis te horen in de dure winkels van “Friendship Heights“, een meer sjieke buurt aan de rand van Washington DC. Ik zie ze eerder op haar hoge hakjes in een winkel van Louis Vuitton of Jimmy Choo dan op het podium van de “Bethesda Blues & Jazz Supper Club.” Maar dan begint ze op haar Fender Telecaster te spelen en langzaam daagt het me waarom ze de bijnaam “the Serbian scorcher” draagt: haar gitaarspel is verschroeiend. En de kleine pasjes naar de micro – als van een dame die met grote spoed op te hoge schoentjes naar het toilet moet – nemen we er graag bij.
Weer al eens hebben we iets prettigs voor het laatst meegemaakt! Niet alleen omdat het voor ons de laatste Nederlandse feestdag in Washington D.C. wordt, maar ook omdat het vanaf volgend jaar Koningsdag zal heten en op 27 april zal worden gevierd. Astrid was de ster van de Nederlandse ambassade en gaf met “het Wilhelmus” extra cachet aan deze heuglijke gebeurtenis van onze noorderburen. Kijk maar even mee … en wie goed luistert, hoort mijn harmonieuze samenzang bij de aanhef. “Enjoy!”
Muziek als bindmiddel voor een goed gevoel tussen de mensen. De latino’s kunnen het. Ik wordt aangetrokken door de gloed van de dansvloer en de belofte van een later in te willigen begeerte. De “Afro-Cuban All Stars” beginnen langzaam, drijven het tempo en het enthousiasme langzaam op, om uiteindelijk iedereen aan het dansen te krijgen. Het beeldmateriaal is beperkt maar voldoende voor een impressie van een plezierige avond.
Je bent nooit te oud om te genieten. Zolang de salsa draait, het hoofd spint en de benen volgen, ben je jong als weleer. Alleen de spierpijn van de volgende dag bewijst het tegendeel. Ten dele!
In de poësis had ik een leraar Nederlands die dweepte met priester-dichter Guido Gezelle. Om een mij onbekende reden benadrukte hij steeds dat priester-dichter met een koppelteken wordt geschreven en niet aan elkaar. Welnu, naar analogie ken ik sinds kort een schilderes-zangeres, of als je dat liever hebt, een zangeres-schilderes. Geniet ervan en laat maar weten waar je voorkeur naar uitgaat!
Sprakeloos. Ik ben sprakeloos. Mijn gesprekspartner in de Finse ambassade, een dame uit Engeland, vertrouwt me toe, zodra ze verneemt dat Gent mijn thuisstad is, dat ze vroeger op de schoolbanken het gedicht “How they Brought the Good News from Ghent to Aix” heeft geleerd. Ik heb nog nooit van dit gedicht gehoord. Als ze mijn verbijstering merkt, voegt ze er aan toe dat zowat elke leerling in het Engels onderwijs vroeg of laat met dit gedicht wordt geconfronteerd. Nou breekt mijn klomp. Mijn geliefde stad, die in een vreemd land, deel uitmaakt van het schools vermaak, zonder dat ik daar ook maar het geringste vermoeden van heb.
Toemetoch, nu heb ik waarschijnlijk al de twee beste concerten van het jaar gezien, en telkens heb ik mijn camera vergeten. Twee overigens zeer verschillende concerten.
“Thievery Corporation” was mij aangekondigd als een groep die “lounge” speelt. Toen ik de 9.30-club verliet, kon ik slechts bedenken dat dit de halve waarheid was. Thievery Corporation speelt misschien wel “lounge” maar dan wel “lounge on steroids”. Overigens lang geleden dat ik nog zo’n overtuigende naakte bassist op de scene gezien heb! Wie goed kijkt vindt Astrid en een “klein beetje van mij” terug in twee van drie bovenstaande foto’s. Washingtonians zullen nog een paar andere Belgen herkennen!
Hieronder mijn persoonlijke keuze uit de non-fictie en fictiereeks van boeken die ik in 2012 heb gelezen. Ik ben echter vooral benieuwd naar jouw favoriete boek dat je vorig jaar las.
Het beste non-fictie boek dat ik in 2012 heb gelezen is zondermeer “The Lemon Tree” van Sandy Tolan. Dat is ook niet zo moeilijk want het is waarschijnlijk het enige non-fictie boek dat ik vorig jaar heb gelezen!
“The lemon tree” geeft een goede kijk op het Palestijns-Joods conflict. Wat het verhaal zo bijzonder maakt is dat de historische gebeurtenissen worden opgehangen aan het wedervaren van een Joodse vrouw (Dalia) en een Palestijnse man (Bashir) die hetzelfde huis hebben gedeeld. Het enige verschil is dat Dalia het huis bezit, en dat Bashir er naar wil terugkeren, maar in de onmogelijkheid verkeert om dit te doen.
Het is een boek dat je niet onbewogen laat, en vooral door Amerikanen zou moeten worden gelezen, omdat het een meer genuanceerd beeld geeft van de Palestijnse verzuchtingen, en vooral de overheersende enge pro-Israëlische kijk alhier kan temperen.
Wie Marsalis zegt, denkt aan Jazz, althans in de Verenigde Staten. We hebben het geluk gehad een concert van Ellis Marsalis Jr. en zijn zoon Jason te mogen bijwonen, wederom in Howard Theatre, en bovendien in goed gezelschap. Ellis Marsalis heeft in totaal zes zonen waarvan vier eveneens bekende jazzmuzikanten zijn: Branford, Wynton, Delfeayo en Jason. Zo vader, zo zoon!
Het was met veel verwachting dat we uitkeken naar het optreden van B.B. King in “Howard Theatre”. Dit theater is pas dit jaar heropend en heeft in het verleden grote zwarte artiesten – zoals Duke Ellington, Billy Eckstine en Ella Fitzgerald – op de affiche gehad. Een optreden van de 87-jarige B.B. King in dit historisch pand leek ons dus passend. Alleen is B.B. King niet meer de artiest die hij vroeger was. Causerend, reminiscerend en met begerige blik naar vrouwelijk schoon slenterde hij door zijn set. Er vielen meer woorden dan riffs! En meer gebabbel dan gezang, maar dat zich evenwel niet verder uitstrekte dan de voorste rijen van de zaal.
