Enjoy …
[jwplayer config=”myplayer” file=”https://www.intussen.info/wordpress/video/WK_Voetbal_2.mp4″ image=”https://www.intussen.info/wordpress/fotos/WK_Voetbal_2.jpg” width=”450″ height=”277″]
Peter
intussen… VOETBAL
Enjoy …
Peter
Category: Kunsten
Bezette stad
De dichtbundel Bezette Stad van Paul Van Ostaijen is opnieuw heruitgebracht: het is een herdruk op oorspronkelijk formaat met behoud van de ‘ritmiese typografie’. Natuurlijk heb ik het gekocht, want het werk van Paul van Ostaijen staat voor non-conformisme, iets wat me zeer aansprak tijdens mijn secundair bestaan vol met opgelegde regeltjes, verplichte taken en overbodig huiswerk. Boem, paukenslag, dat was tenminste nog iets revolutionairs. Het doorbrak het carcans van een voorgespiegeld en na te streven monotoon bestaan.
Wat ik evenwel niet wist, is dat Paul van Ostaijen ook zijn donkere kantjes had: collaborateur, coke-snuivend en teruggetrokken in een veilig Berlijn na de wapenstilstand. De aantrekkingskracht van de auteur op de jeugd was waarschijnlijk dusdanig dat het onderwijs liever bepaalde elementen uit zijn leven wegfilterde. Zijn poëzie was al tegendraads genoeg. Luister maar even mee. Hoogst interessant!
Voetje voor voetje
Ik weet het zeker. Paul van Ostaijen zou dit gedicht over een Surinaamse wandelvereniging voor dikke dames geapprecieerd hebben. Kijk maar naar de “ritmiese typografie”. Enkele verduidelijkingen kunnen dit illustreren:
-
- het woord “eenzame” bijvoorbeeld staat niet op dezelfde regelhoogte, om te benadrukken dat de wandelingen misschien wel in groep gebeuren, maar het afzien door de inspanning een hoogstpersoonlijke beleving is die moeilijk kan gedeeld worden;
- bij “koekje en zoetje/voetje na voetje” doet het lettertype denken aan het klaroengeschal van de schildwacht bij naderend onheil;
- en “boete voor toetje/voetje voor voetje” is in de vorm van een smakkende mond die schuldig menig dessert verorbert.
Pentatonix
“All good things come to those who wait.” Twee jaar terug zaten we nog te supporteren voor de buis in Amerika. Pentatonix nam het toen op tegen andere a-capella groepen in de “Sing-Off”, een muziekwedstrijd op NBC. Ze kaapten er uiteindelijk de hoofdprijs van 200.000 USD weg met een platencontract er boven op.
Nu twee jaar later zijn het nog altijd dezelfde 5 charmante jongeren die de zaal in Antwerpen in vervoering brengen. Ik ben verbouwereerd. Het publiek zingt duchtig mee en kent vele teksten uit het hoofd. Pas later begrijp ik dat deze deze groep, die nagenoeg niet op onze radiostations wordt gedraaid, gekend is via andere media zoals YouTube en Facebook. Ik word oud.
Remember how we forgot!
Kan jij de laatste regels van onderstaand vers vervolledigen? Niet zo gemakkelijk hé, maar deel in elk geval wel het resultaat mee in het commentaar gedeelte. Luister daarna naar de voordracht van Shane Koyczan en laat je meeslepen door het ritme van zijn woorden. Schitterend.
Happy
Meer moet dat niet zijn: vrolijke muziek waar je zelf vrolijk van wordt!
Van welke muziek word jij vrolijk?
Peter
De 100 jarige man …
Het had alles van een veelbelovende start. Mijn schoonzus had het met veel plezier gelezen op reis. Ook in de boekhandel verzekerde een medeklant mij dat haar man er hard had om gelachen. En de verkoper had er kraaienpootjes van plezier aan overgehouden. Een beter begin voor de leesmaaltijd is moeilijk denkbaar en met veel verwachting keek ik uit naar “De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween.”
Nou moe, wat een tegenvaller! Op geen enkel moment voelde ik mij aan de haak geslagen. De avonturen van de 100-jarige zijn daarvoor net iets te ongeloofwaardig, waardoor de meer rationele lezer een zekere afstand blijft bewaren tot het boek. Goed voor op de trein, maar wel nadat eerst het Metro-krantje is verorberd.
René Magritte
Men moest het mij geen tweemaal vragen! Natuurlijk was ik bereid mijn lunch op te offeren voor een gegidste rondleiding door het Magritte museum in Brussel.
Sinds klein heb ik een doosje met allemaal postkaarten waarop de werken van mijn uitverkoren artiesten staan. Welnu, dat doosje is voor driekwart gevuld met kunstwerkjes van René Magritte. Ik voelde me dan ook uitgelaten de schilderijen nu eens op ware grootte te kunnen koesteren.
James Michener
In februari van dit jaar waren we in Hawaii. De bedoeling was dat ik het naar de eilanden vernoemde boek van James Michener zou uitlezen tijdens ons kort verblijf aldaar. Ik had duidelijk het kleine lettertype – gedrukt op wel meer dan duizend pagina’s – onderschat. Pas begin december heb ik de laatste pagina omgedraaid. Echter, geen bladzijde heb ik me verveeld: door een vakkundige mengeling van geschiedenis en fictie bindt de auteur de lezer aan zijn verhaal. Ik weet nu alles over de opeenvolging van volkeren die op de kusten van Hawaii zijn beland en waaruit een nieuw ras van “golden men” is ontsproten.
Astrid & Jordan
Het is nu al even, zonet, daarnet, maar nu toch al een tijdje, dat we er nog waren, gezellige tijd, gedane tijd, vervlogen tijd, maar in geen tijd, intieme gedachten en verzonken herinneringen, met bewegende plaatjes terug tot leven gebracht.
Peter