Category: Kunsten

Wat er is meer ontspannend dan een goed boek op de trein? Ik had tijdens ons recent treinavontuur van Moskou naar Beijing – maar dat wist ik bij vertrek nog niet – drie pareltjes meegenomen. Ik heb ze verslonden gedurende de zes dagen en zes nachten in primitieve slaapcouchettes, en dit ondanks de regelmatige afleiding door stuurse provodnitsas (= grofgebekte Russische manwijf treinbegeleiders).

Nicole Krauss – De geschiedenis van de liefde

In de geschiedenis van de liefde zijn er meerdere verhaallijnen. Vooreerst volg je Leo Gursky, een aandoenlijke oude man die iedere avond tegen zijn radiator tikt opdat zijn bovenbuur zou weten dat hij nog leeft. Verder is er Zvi Litvinoff, een jeugdkameraad van Leo Gursky, die naar Valparaiso in Chili emigreerde. Hij is de auteur van het boek: “De geschiedenis van de liefde.” En, tot slot is er Alma, die vernoemd is naar een hoofdpersonage in het boek van Litvinoff. Haar jong gestorven vader gaf dit boek lang terug aan haar moeder cadeau. De moeder krijgt nu de opdracht van een onbekende man om het boek te vertalen.

Continue reading “Trans-Mongolian Railway pastime”

Met te lezen ontdek je het leven. Literatuur kan je in een parallelle wereld werpen waarin je meer over het aardse leven leert dan je dagelijkse ervaringen. Laten we eens kijken of volgende twee boeken ons iets hebben aangebracht. En als het al iets is, dan zal het wel over de liefde zijn.

‘Amerikanah’ van Chimanda Ngozi Adichie

Laat mij maar meteen beginnen met het eindoordeel. T.o.v. het vorig boek dat ik van deze auteur las: ‘Half of a Yellow Sun’ is ‘Amerikanah’ slechts… ‘half as good’. Ik ging alvast niet slapen met het idee: morgen lees ik verder.

‘Amerikanah’ vertelt het verhaal van twee geliefden – Ifemelu en Obinze – die na het middelbaar in dictatoriaal Nigeria gescheiden worden. Ifemelu komt in de Verenigde Staten terecht en krijgt er onvermijdelijk te maken met het begrip ras. Ze begint er zelf een blog over. Obinze gaat naar Engeland en ervaart er de moeilijkheden om er aan een verblijfvergunning te geraken. Zullen ze elkaar ooit nog treffen? Ja dus, en nog wel in Nigeria, maar zal hun liefde nog een kans krijgen?

Ergens in het boek staat dat juist omdat blanken vaak geen probleem hebben met het begrip ras dit precies bewijst dat ze geen zwarten zijn, anders zouden ze er wel anders tegen aan kijken. Was dit nu de reden waarom ik zoveel moeite had met de vele passages over ras? Slechts de laatste bladzijden van deze dikke turf hebben me echt geboeid.

Continue reading “Over de liefde …”

Het moeten niet altijd oude vertrouwde auteurs zijn die op het nachtkastje belanden. Hieronder drie boeken van voorheen ongelezen auteurs: een van een Nigeriaanse, een van een Finse en een van een Vlaamse schrijver.

Chigozie Obioma – De verboden rivier

Dit is mijn tweede Nigeriaanse auteur, na Chimamanda Ngozi Adichie, die me danig goed bevallen was, dat ik dan ook vol verwachting aan “De verboden rivier” ben begonnen.

In een stad in Nigeria ontsnappen vier broers aan het strenge toezicht van hun vader. Ze gaan vissen in de rivier die voor alle dorpelingen verboden is. Daar doet een dorpsgek hun een vreselijke voorspelling: Ikenna, de oudste broer, zal door een visser vermoord worden. Deze voorspelling zet de band tussen de broers op het spel en ontketent een aantal tragische gebeurtenissen.

De auteur heeft me bij momenten echt verrast. Er staat prachtige beeldspraak in dit boek: “Hoewel het christendom Igboland bijna volledig had schoongeveegd, waren er nog kruimels en brokjes van de traditionele Afrikaanse religie aan de bezem ontsnapt.” Wie dit kan schrijven, belooft een groot auteur te worden. Ik zeg wel “belooft’, want soms was er net ietsjes teveel  beeldspraak en vroeg ik me bijwijlen ook af hoe het toch komt dat bijgeloof zo’n populair thema is bij Afrikaanse schrijvers. Chigozie Obioma heeft talent zat en zou dit moeiteloos kunnen overstijgen.

Continue reading “Nieuwe titels”

Ik sta hier in de rij met vele wachtenden voor mij. De reden is eenvoudig. Alicja Gescinska signeert haar eerste roman: “Een soort van liefde”. Het wachten duurt lang.

Ik denk aan wat ik haar zal vragen op het voorblad te schrijven. Een koppeltje achter mij denkt aan hetzelfde. Hij wil dat ze iets spontaans liefs voor hem bedenkt. Zij kan niet op bevel spontaan zijn. Enfin, hoe het ook zij, er komt wel geen schot in de rij.

Uiteindelijk is het mijn beurt. Ik ben al een beetje moe van het lange wachten. “Wat moet ik er in schrijven,” vraagt Alicja. Ik zeg, “Amaai… dat duurt hier lang, langer dan het leven.” Ze schrijft het netjes op.

Continue reading “A special dedication”