Het begon al aan de poort. Mijn vrouw had duidelijk een paar straten verder op gelezen dat de toegangsprijs 15.000 Tanzaniaanse shillings per persoon bedraagt. En hier staat een man bij de ingang die koudweg 25.000 vraagt. Door al de trammelant die we maken komt er een tweede man bij, en die zegt dat we ons vergissen, het is 25.000 voor twee personen. Nou goed, maar we zijn wel met drie, hoe moet dat dan? Hij denkt even na en zegt dan : “de derde persoon is apart en die moet dus 15.000 betalen”. De logica ontgaat ons, maar we besluiten het uiteindelijk toch te doen, en krijgen een klein privé-concert voor ons beperkt gezelschap, want niemand anders daagt op tijdens de voorstelling.
Category: Landen
Modeshow à la Tanzanienne
Er zijn ongeveer nog een 50.000 personen van Indische afkomst in Tanzania. Velen onder hen zijn handelaren en zij controleren nog altijd een aanzienlijk deel van de Tanzaniaanse economie. Voor de zwarte bevolking zijn dit nog altijd Indiërs en voor de Indiërs zijn het eerder Tanzanianen. Een groep met een gespleten achtergrond, want al lang genoeg weg van het moederland, om er nog slechts een gedeeltelijke affiniteit mee te hebben, maar toch nog sterk genoeg om hun culturele tradities niet volledig te verliezen.
Ik zit naast de Indische ambassadeur en hij vertrouwt me toe dat de meesten hun wortels liggen in Gujarat, van waar hun voorvaderen eerst naar Zanzibar zijn afgezakt en vervolgens naar het vaste land.
En hoe zit het intussen …
En hoe zit het intussen met Covid-19 in Tanzania?
De President van Tanzania heeft Tanzania coronavrij verklaard. Hapana Corona katika Tanzania. En er is niemand die hem tegenspreekt, want positieve resultaten uit de testcentra worden heden ten dage niet medegedeeld. Alleen negatieve testen worden gecommuniceerd aan de belanghebbenden. Zo wordt de kroon niet ontbloot!
Toch is Tanzania relatief goed af. Een vertegenwoordiger van het Amerikaanse Center for Disease Control and Prevention (CDC) stelde laatst dat men in Tanzania, en dan zeker op Zanzibar en in de grote urbane centra, ahead of the curve is. We zijn de piek ver voorbij. Die piek zou ergens in maart van dit jaar hebben gelegen, maar om allerlei redenen, die nog wetenschappelijk onderbouwd moeten worden, heeft dat hier niet geleid tot een overrompeling van de hospitalen.
Time for art!
Tijd vliegt! Elk jaar vieren we op 15 november koningsdag op de residentie. En dit is reeds de derde in Tanzania. Bij de volgende kunnen we alweer serieus gaan nadenken over onze volgende bestemming.
Dit jaar hebben we het wel helemaal anders aangepakt. I.p.v. één groot evenement hebben we het opgesplitst in meerdere kleine, telkens voor een ander doelpubliek. Op zondag 15 hadden we een veertigtal artiesten in de tuin, voornamelijk schilders maar ook beeldhouwers, die hun werk etaleerden voor de kunstliefhebbers uit de internationale en lokale gemeenschap.
Wat gelukkig maakt
Hieronder een fragment uit een interview met psychiater Damiaan Denys in De Morgen van zaterdag 31 oktober.
“Jazeker. Wat gelukkig maakt, heeft vaak te maken met zeldzaamheid. Je geniet volop van een mooie plek, een lekker stuk taart omdat je dat niet de hele tijd kunt doen. Maar wij gaan ons dat dan toe-eigenen. We kopen een huisje op die mooie plek. We laten die taart wekelijks leveren. Dankzij de technologie is bijna alles meteen mogelijk zonder eerst een beetje moeite te doen. Zo schep je je eigen ongeluk. De lastige waarheid zou kunnen zijn dat mensen die in een minder comfortabele omgeving opgroeien mentaal meer weerstand hebben en zich dus minder snel ongelukkig voelen.”
Op 27 en 28 oktober was ik waarnemer tijdens de nationale verkiezingen. Met de hele equipe van de ambassade verblijven we in een van de vele resorts op Zanzibar. Die zijn thans bij gebrek aan toeristen spotgoedkoop. Op de laatste dag zegt mijn chauffeur tijdens het ontbijt spontaan het volgende:
“Balozi, ik moet je werkelijk dankbaar zijn. Dit verblijf, in deze lodge, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Ik heb gisteren mijn moeder gebeld en had geen woorden om te beschrijven wat ik hier zie en hoe ik me voel. Ik heb geslapen in een kamer met een tv, voor mij alleen, met een aparte badkamer er bovenop. Ik trek alleen maar foto’s om dit alles niet te vergeten: foto’s van het zwembad, van het buffet, van de bar, van het strand en van mijn kamer. Ik ben in Europa!”. Dat laatste zegt ze werkelijk: “Niko Ulaya”. De tranen rollen uit haar ogen. Er zitten nog twee lokale medewerkers aan de tafel en die lachen vrolijk mee, maar ook hun ogen zijn vochtig, want ze herkennen waar het plezier van mijn chauffeur vandaan komt.
Peter
Agro-ecologie
Ik ben hier in het noorden van Tanzania in goed gezelschap. Ik ben hier samen met Professor Marc Dufumier, de Franse goeroe van de agro-ecologie. We bezoeken samen een boerderij waar de principes van dergelijke landbouw worden toegepast.
Op het erf word je onmiddellijk begroet door een klassieke mesthoop. Die wordt deels gevoed door de varkens die iets verderop worden gekweekt. Daarna volgt een kleine bananenplantage met veel aandacht voor de nodige ruimte tussen de aanplanten. Op de schutting groeien passievruchten, en bovenop staan talrijke bijenkorven. Die zorgen niet alleen voor honing maar houden ook de olifanten weg. Na de bananenplantage diverse soorten groenten, waaronder Night Shade of Africa, een soort spinazie. Het boertje heeft tevens een kolom gevuld met mest waartegen hij dezelfde bladgroente kweekt, maar dan op een meer waterefficiënte manier. Voor de andere groenten heeft hij een irrigatiesysteem uitgewerkt, gebaseerd op zwaartekracht en dat de velden met opgevangen regenwater besproeid.
Dit boertje is goed aan het boeren, geen twijfel mogelijk!
Ruanda-Urundi-Tanganyika
Ik zit hier bij de Minister van Buitenlandse Zaken en plots neemt het gesprek een geschiedkundige duik. “Je weet ongetwijfeld,” zegt hij, “dat de Belgen de Duitsers hebben verslagen in 1916 nabij Tabora.” “Maar,” vervolgt hij, “na de oorlog waren de Belgen helemaal niet geïnteresseerd in het beheer van het deel van Duits Oost-Afrika dat ze hadden ingenomen. Ze waren geïnteresseerd in een gebiedsuitbreiding nabij de monding van de Congo-rivier.”
Let me challenge you!
Let me challenge you!
Moderne tijden zijn het. Ik heb deze week wederom deelgenomen aan een videoconferentie – de zoveelste inmiddels – maar deze online meeting werd georganiseerd door de Tanzaniaanse “CEO Round Table”, zeg maar de organisatie van de belangrijkste pieten uit het lokale bedrijfsleven. De gastspreker was Mo Ibrahim, een Soedanese biljonair, die een causerie hield rond leiderschap vanuit zijn bureau in Londen.
Mo Ibrahim is vooral gekend omwille van de prijs die naar hem vernoemd wordt. Die prijs wordt toegekend aan Afrikaanse staatshoofden die vrijwillig het politieke leven verlaten na een regeerperiode van normale duur. Evenwel moet hun beleid ook als excellent geboekstaafd staan. De prijs is dus niet te beschouwen als een soort van pensioen voor staatshoofden die vrijwillig opstappen. Aan het gevoerde beleid onder hun verantwoordelijkheid moet ook het predicaat van uitmuntendheid kunnen worden gehecht.
Colour beats politics
Soms mis ik de Verenigde Staten. Niet omdat het zo’n verdeeld land is en daar een halve gare rondloopt die de tegenstellingen verder aanwakkert, maar wel omdat het een land is waar ook veel inventiviteit heerst, waar je interessante debatten kan volgen, naar boeiende radio kan luisteren, waar nog hoorspelen in het theater gebracht worden, waar je makkelijk kan kiezen uit een avondje live blues, country of jazz, en waar een combinatie van kleur het dilettantisme van de nationale politiek kan overstijgen in een creatieve explosie. Met de vinger in de neus en telkens opnieuw. Wanneer zal dit ooit door iedereen begrepen worden?
Corona rules … the world!
Het lijkt er op dat President Magufuli van Tanzania gegokt … en gelijk gekregen heeft. Hij heeft voorrang gegeven aan de economie en niet (of minder) aan de bestrijding van de covid-19 pandemie. Het is niet zo dat er hier geen besmettingen zouden zijn, maar wel minder als gedacht, en de hospitalen worden (of werden) niet overspoeld. Over de reden waarom dit zo is, wordt alvast druk gespeculeerd. Ik som er enkele op:
-
- bevolkingsstructuur met een overwicht aan jongeren die eenmaal besmet waarschijnlijk veeleer asymptomatisch zijn;
- veel mensen leven overwegend buiten;
- transmissie is moeilijker in een heet en vochtig klimaat;
- verhoogde immuniteit onder een bevolking die regelmatig in contact komt met allerlei desastreuze ziekten zoals malaria, dengue, ebola, etc.;
- nog steeds TB-vaccinatie na geboorte;
- circulatie van een mildere corona variant in Oost-Afrika eind vorig jaar/begin van dit jaar die een immuunreactie veroorzaakt tegen de meer dodelijke variant;
- en nieuwe inzichten in de “herd”-theorie die een veel lagere drempel dan 65% vooropstelt.