… the story of a family on the move
Ik ben even gestopt met bloggen. We zitten weer in een periode van ergens tussen in, en dat laat zich moeilijker beschrijven. We zitten tussen het oude vertrouwde dat we achter ons hebben gelaten en het nieuwe onbekende dat we nog vertrouwd moeten maken.
Kunst brengt in dergelijke periodes soelaas. Het is als roomboter op een vers geroosterd broodje. Tot als het op is, biedt het even troost. In die zin is het jaarlijks kunstenfestival in Watou een ware smaakmaker.
In december van vorig jaar werd de Congolese rumba tot immaterieel werelderfgoed verklaard. Om dat te vieren hadden medewerkers van de Congolese ambassade een rumba-avond georganiseerd in het prestigieuze Serenahotel.
Toen ik de concertzaal betrad, was de eerste rij reeds bezet en werd ik samen met mijn echtgenote een plaatsje op de tweede rij toegewezen. Dat was duidelijk niet naar de zin van het Congolees protocol, want volgens dat protocol hoorde de Belgische ambassadeur op de eerste rij te zitten. Men liet dan ook vlug een rij nieuwe stoelen aanrukken die men prompt voor de eerste plaatste. Er was geen ontkomen aan, en hoewel ik daar zeker niet om gevraagd had, werd ik samen met mijn eega naar de eerste rij gesommeerd. Daar zaten we dan mooi op onze plaats.
Peter
“Torens van Boeken” handelt over de bibliotheek van UGent, beter gekend als de boekentoren van Gent. In dit werk wordt de hele geschiedenis van die Gentse bibliotheek minutieus uit de doeken gedaan.
Bijzonder leerrijk voor mij was de periode 1960-1979, want toen was mijn vader het hoofd van deze Gentse bibliotheek. Zijn initiële opdracht en voornaamste betrachting was de ontsluiting van alle geschreven en bewaarde kennis, en dit tegen een achtergrond van toenemende studentenaantallen, een gevoelige uitbreiding van het aantal faculteiten die ook nog eens versnipperd werden over het Gentse grondgebied en een voortdurend voortschrijdende technologische ontwikkeling.
Ik snap het wel. Als toerist wil je waarde voor je geld. En dan lijken de noordelijke wildparken van Tanzania, de berg Kilimanjaro en Zanzibar een veilige gok. Maar dat is ook best jammer, want er is zoveel meer te zien in dit prachtig en gigantisch land. Zo kan je in de buurt van Iringa de ‘Isimila Stone Age Site and Natural Pillars’ bezoeken. Het gedeelte over het stenen tijdperk vraagt niet meer dan vijf minuten van je aandacht, maar de ‘’Natural Pillars’ dat is andere koek. Hier kan je gerust een paar uren vertoeven tussen deze natuurlijke prachtverschijnselen.
Elke safari trip is weer iets anders en ik heb weer een tweetal zaken bijgeleerd. Ten eerste: gidsen in Tanzania hebben een codetaal voor de wilde dieren in het park, zodat toeristen met zelf een klein beetje kennis van het Swahili, een conversatie niet kunnen volgen wanneer twee gidsen elkaar ontmoeten en informatie uitwisselen over waar de beesten al dan niet zitten. Zo spreken ze niet van Tembo (olifanten) maar wel van Sikia (oren), en niet van Twiga (giraffen) maar wel van Shingo (nek). En oh ja, de leeuw wordt niet Simba in hun codetaal maar wel Sharubu (moustache). De sloebers!
Suriname in 19 foto’s. Enjoy!
Peter
Toen ik begin jaren 90 afreisde naar Suriname las ik – tenzij ik me vergis in de bron – in het boekje van het Koninklijk Instituut voor de Tropen over Suriname de volgende (grove) veralgemening (maar met een grond van waarheid): de overheid is in handen van de stadscreolen en de landbouw en de nijverheid in handen van de hindoestanen. De overige groepen zoals de marrons en de chinezen waren waarschijnlijk te klein om ze een bepaald kenmerk toe te dichten, maar met uitzondering dan van de Javanen: die werden weggezet als landarbeiders.
Het stratenplan van Paramaribo is grotendeels hetzelfde gebleven, maar toch is er iets wezenlijks veranderd. De namen van de voornaamste verkeersassen in de stad zijn nu allemaal gewijzigd. Ze dragen nu alle de namen van politici of van figuren die regelmatig in de media stonden. Zo spreekt met niet langer van de poëtische Rust en Vredestraat maar wel van de Fred Derby straat, vernoemd naar de voormalige vakbondsleider, en ook niet langer van de Gravenstraat maar wel van de Henk Arron straat, naar de voormalige politicus die Suriname de onafhankelijkheid inloodste. En zo gaat het lijstje verder: Jagernath Lachmon (voorheen de Coppenamestraat), Johan Adolf Pengel (voorheen de Wanicastraat) en Anton De Kom (voorheen de Pontewerfstraat) hebben nu elk een straat naar hun naam vernoemd. En waarschijnlijk vergeet ik er nog een paar.
Paramaribo. Hier ben ik weer, meer dan 25 jaar nadat ik definitief afscheid had genomen van deze stek. En vooreerst het goede nieuws: de broodjeszaken “De Smaak” tegenover het belastingkantoor en “Krioro” nabij de voormalige cinema “Tower” zijn er nog steeds. Heerlijk! Bij de eerste verkies ik zoals steeds een broodje pom en bij de tweede een broodje gehakt met ei, hoewel Krioro bij de goegemeente meer gekend is voor z’n broodjes zoutvlees met avocado.
Pas de deux
we zijn zover gekomen
dat we bijna vergaten
vanwaar we kwamen
toen we nog tezamen
vrolijk dansend
t’nakijken gaven
we waren bijna vergeten
dat we hier zijn geraakt
zonder t’echt te weten
nog altijd tezamen
vrolijk kijkend naar
t’dansen van een ander
