… the story of a family on the move
De Thean Hou Temple ligt op een heuvel van waarop je een mooi uitzicht hebt over Kuala Lumpur. Op de parking word ik reeds geconfronteerd met een bijzonder ritueel. Een Chinese dame koopt een vogelkooi vol met kleine vogeltjes. Op aanwijzen van de verkoper opent ze de muit waarna de vogeltjes een voor een de vrije natuur invliegen. Ik speculeer dat het de kracht van vrijheid symboliseert of misschien ook wel het heil dat men kan vinden in het loslaten.
“Tebak kota tempat saya berada?” betekent zoveel als “Raad eens in welke stad ik ben?”. Dat is dan duidelijk. Laat dit een opdracht wezen.
What a rollercoaster it has been! En we zijn hier pas drie weken. Dit land staat niet stil, zo veel is zeker. Ik denk vaak aan de premisse van ‘Grand Hotel Europa’, dat beelderige boek van Ilja Leonard Pfeijffer. Als we in Europa in museumsteden leven, dan is hier het tegendeel waar. Kuala Lumpur is een levend organisme dat bestendig uitbreidt, dat zoekt en woelt, en waar geëxperimenteerd wordt met nieuwe levensvormen. Hier zie je de toekomst in het heden.
Ik was er niet helemaal gerust op. Wat te verwachten van dit overwegend islamitisch land? Op de heenreis las ik meerdere malen op de schermpjes in het vliegtuig de waarschuwing dat men voor het gebed in de stoel moest blijven zitten. Deed men dat dan vroeger niet? Rolden de moslims hun matten uit in het gangpad van het vliegtuig? Ook als het vliegtuig niet oostwaarts vloog?
Voor Ode Gand 2022 hadden wij de “honingroute” gekozen. Die route startte met een concert van Abel Selaocoe & Fred Thomas in de Boekentoren, vervolgde met een optreden van de Flat Flat Earth Society Orchestra in de stadsschouwburg NTG en eindigde met een solo-optreden van Fahmi Alqhai in Ons Huis op de Vrijdagsmarkt. Over de laatste twee kunnen we vrij kort zijn. Fahmi Alqhai bemeestert de viola da gamba maar het instrument is te schraal om het publiek, en vooral mezelf, blijvend te kunnen boeien. Flat Earth Society Orchestra daarentegen heeft een indrukwekkende vijftienkoppige bezetting die allen nauwgezet hun partituren volgden maar daardoor aan spontaniteit inbonden. Krachtige muziek die evenwel niet kon verhinderen dat de slaap me overmande.
Voor het eerst bezoek ik de fameuze boekentoren van Gent met een gids, en dat loont, want ik kom een aantal zaken te weten die mij anders onbekend zouden zijn gebleven. Uiteraard wist ik dat Henry Van De Velde de architect was van dit modernistisch gebouw, maar niet dat hij zich aanvankelijk in Parijs had bekwaamd in de schilderkunst. En dat hij door Victor Horta, die andere grondlegger van de Art Nouveau, als een indringer werd beschouwd in de wereld van de architectuur. Victor Horta kon niet met Henry Van De Velde door een deur, maar of dat omgekeerd ook het geval was is minder goed geweten.
“intussen… BLOG” trekt een nieuw jasje aan. Het zit nu strak in het pak en met een mooie zwarte snit ziet het de toekomst met veel zelfvertrouwen tegemoet. Verandering was nodig, want in deze moderne tijden moet de blog op elk platform kunnen defileren, en dat kon de vorige opmaak duidelijk niet. Je laat maar weten wat je ervan denkt.
Ik hoorde het al bij binnenkomst. Er klonk precies muziek van bij de Brahmanen. Dit zou wel eens een bijzondere editie van Jazz Middelheim kunnen worden. Op de planken stond Alabaster DePlume. Uit zijn bindteksten kon ik maar een ding besluiten: “a total nutcase” die na het concert waarschijnlijk de nacht zou doorbrengen in de plaatselijke psychiatrische instelling. Daarna was het de beurt aan TaxiWars, wat best te pruimen viel, zolang de zanger zweeg of declameerde maar vooral niet zong. Sorry dEUS fans maar Tom Barman beroert mijn tikker niet. En dan was het de beurt aan de Thurston Moore Group. Geen noot Jazz, maar wel een muur van geluid, waarvoor ze ook nog een aardige naam hebben bedacht: soundscape oftewel een klanklandschap maar dan wel op steroïden. En tot slot Iggy Pop. Hij had wat blazers mee gebracht, maar dat kon de pret niet drukken, want hij speelde een onvervalste set punkliederen. “Everybody wanted to be his dog”. Ik kijk al uit naar Jazz Middelheim 2023!
Peter
Ik ben even gestopt met bloggen. We zitten weer in een periode van ergens tussen in, en dat laat zich moeilijker beschrijven. We zitten tussen het oude vertrouwde dat we achter ons hebben gelaten en het nieuwe onbekende dat we nog vertrouwd moeten maken.
Kunst brengt in dergelijke periodes soelaas. Het is als roomboter op een vers geroosterd broodje. Tot als het op is, biedt het even troost. In die zin is het jaarlijks kunstenfestival in Watou een ware smaakmaker.
In december van vorig jaar werd de Congolese rumba tot immaterieel werelderfgoed verklaard. Om dat te vieren hadden medewerkers van de Congolese ambassade een rumba-avond georganiseerd in het prestigieuze Serenahotel.
Toen ik de concertzaal betrad, was de eerste rij reeds bezet en werd ik samen met mijn echtgenote een plaatsje op de tweede rij toegewezen. Dat was duidelijk niet naar de zin van het Congolees protocol, want volgens dat protocol hoorde de Belgische ambassadeur op de eerste rij te zitten. Men liet dan ook vlug een rij nieuwe stoelen aanrukken die men prompt voor de eerste plaatste. Er was geen ontkomen aan, en hoewel ik daar zeker niet om gevraagd had, werd ik samen met mijn eega naar de eerste rij gesommeerd. Daar zaten we dan mooi op onze plaats.
Peter