Na zes maanden in de States heb ik ruimschoots de tijd gehad om het tv-landschap te verkennen. Uit het overweldigend aanbod aan praatshows, tv-series, documentaires en films – nagenoeg allen onderbroken door overbodige, hersendodende en ellenlange reclameblokken – is er slechts één programma dat ik met een zekere regelmaat volg: de praatsshow van Bill Maher op vrijdagavond op HBO. Bill Maher is anti-republikein, atheïst, “liberal”, pro-Europees en waarschijnlijk een cannabisgebruiker. Hij gooit menig heilig huisje omver van conservatief Amerika. Hij beëindigt zijn schows steevast met “New Rules”. Deze zelfbedachte “nieuwe regels” laten hem toe de geestesgesteldheid van de Amerikaanse samenleving op de korrel te nemen. In het onderstaand audiofragment moet je vooral luisteren tot het einde waar hij uithaalt naar Tiger Woods, boeddhisme en … Sarah Palin.
Category: Landen
Vrouwendag
Maandag aanstaande is het 8 maart: internationale vrouwendag.
In Washington DC en omstreken hebben zwarte gestudeerde vrouwen een probleem, méér nog: een levensgroot probleem. Tegenover elke drie zwarte gestudeerde vrouwen staat er slechts één zwarte gestudeerde man. Het gevolg daarvan laat zich makkelijk 
raden: vele zwarte vrouwen zijn “single” en eindeloos gekneld in de groef van steeds hetzelfde lied dat hen doet wachten op die ene zwarte ridder die hen zal bevrijden van een monotoon en eenzaam bestaan.
Die vrouwen worden nu echter meer en meer aangeraden om ook eens over het muurtje te kijken en de sierlijke tuinen van de blanke buurman te verkennen. Witte mannen hebben daarbij niks te vrezen want sinds kort bestaat er een handleiding die hen moet helpen de “overstap” te wagen. In “Alleen Maar Nette Mensen” van Robert Vuijsje onderscheidt de auteur drie types van zwarte vrouwen: de “Sherida-ketting”, de “Switch-hitter” en de “Bounty”. Laat me de pret niet bederven: geïnteresseerde kandidaten lezen best dit boek teneinde proefondervindelijke teleurstellingen te voorkomen.
Ils sont bornés!
“Ils sont bornés”, dat was de ietwat laatdunkende bedenking van onze Sengalese gast over de Amerikanen. En in zekere zin geef ik hem gelijk, maar ik vind dat ze naast begrensd ook nog eens een keertje zelfgenoegzaam zijn. Verdwaasd door hun vermeende superioriteit beseffen ze niet dat ze dat ze op velerlei fronten niet alleen bijgebeend maar zelfs ingehaald zijn. Neem nu het persoonlijk bankieren. In mijn ‘Citibank Online’ geef ik maandelijks een opdracht tot betaling voor de huur van het huis. Dit betekent geenszins dat de rekening van mijn huisbaas gecrediteerd wordt, maar wel dat de brave man enkele dagen later een cheque in zijn postbus ontvangt. Van die cheque neemt de huiseigenaar een kopie die hij vervolgens naar zijn bank faxt. Pas dan wordt zijn rekening gecrediteerd! Helemaal aberrant is het als je bedenkt dat we beide – huiseigenaar en ik – een rekening hebben bij hetzelfde kantoor.
Paramaribo – Owru jari
OK dan, na twaalf jaar was ik weer helemaal terug in Paramaribo. Ik heb Parbo Biri gedronken aan de Waterkant, bami en bakabana met pindasaus gegeten op Blauwgrond, gedanst aan ‘t Vat op de tonen van Lieve Hugo, gefeest met de mensen van Financiën in de nieuwe congreshal aan de Lim A Po straat, geborreld met vrienden op Reeberg, de Optimist ontdekt aan de Verlengde Gemenelandsweg, Borgoe-cola geproefd in Toti Oso, de doorsteek van de Commisssaris Weitinghweg naar Welgedacht A verkend, krontokuku en huisbereid gemberbier van tante Susan gedegusteerd. Kortom, ik heb genoten en ik voelde me onmiddellijk weer helemaal thuis.
Paramaribo op oudejaarsdag is een sensatie. Bekijk de video hieronder over hoe het er aan toegaat in de binnenstad op de laatste dag van het jaar. En voor zij die ook nog wat kiekjes willen kijken, volgt er een mooie fotoreportage. Geniet ze!
Happy New Year
Onze wensen voor 2010 zijn vrij eenvoudig: een goede gezondheid, goede sociale relaties en genoeg bestaansmiddelen voor nog een jaartje op deze aardbol. En was het op een van die punten wat minder in 2009 dan mag het wat ons betreft gerust wat meer zijn in het nieuwe jaar.
Wij kijken er alvast naar uit om samen met jullie te lachen, te eten, te spreken, te chatten, te bewonderen, te zien, te delen en te drinken. Proost!
Peter & Astrid & Etienne
P.S. We hope to kickstart the new year with pictures from Paramaribo and surroundings!
Shaw Shuffle
“Shaw” is een wijk in Washington D.C. die zich uitwaaiert rond “U Street, NW”. De buurtbewoners zeggen wel eens “Before Harlem there was Shaw”, waarmee ze verwijzen naar de levendige Afro-Amerikaanse gemeenschap die hier gedijde in de eerste helft van de vorige eeuw.
Een wandeling door “Shaw” brengt je al vlug in contact met het cultureel erfgoed van die Afro-Amerikaanse gemeenschap. Je passeert er het huis waar Duke Ellington zijn kinderjaren heeft doorgebracht, het “Howard Theatre” waar ooit Ella Fitzgerald, Billie Holiday en Lena Horne schitterden op het podium en de vroegere woning van Mary McLeod Bethune die persoonlijk bevriend was met president Roosevelt maar vooral bekend werd door haar school voor zwarte kinderen in Daytona Beach (Florida). Een school die overigens kon wedijveren met de witte scholen uit die tijd qua standaarden.
Indian Summer
“Indian Summer” duidt in de “States” op een periode van warm weer in Oktober en November waarbij de bladeren van de bomen reeds verkleurd zijn na de eerste vrieskou maar voor de eerste sneeuw.
Het is een periode van overgang die goed past bij onze huidige gemoedsgesteldheid. Alle dozen uit Kampala zijn ontpakt en we hebben het bruin stof van onze handen gewreven maar de herinneringen blijven harder kleven. We rijden met nieuwe auto’s over oude wegen naar onbekende plaatsen. We groeten vertrouwde gezichten met andere namen. We zetten de prijzen in dollars eerst om in Oegandese shilling om dan enigszins teleurgesteld maar meer bevredigend het resultaat in euro te berekenen. We vechten met vreemde maten aan het pompstation, voor de microgolf en in de magazijnen en verlangen naar de relatieve eenvoud van diensten in Oeganda.
Washington DC
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan.
Wederom inpakken op een zonnige dag.
Aan de rand van afscheid nemen staan.
Gekleefd tussen duim en wijsvinger, de kwijtgeraakte stift,
het slordig geschreven bestemmingsadres.
Pakken te zwaar, dozen te vol, Washington nog ver.
Verhuizen als een veelvoud van opgeborgen ervaringen.
In the news
Na 4 jaar Oeganda herken je in de pers al eens andere mensen dan het normale rijtje aan hoogwaardigheidsbekleders, diplomaten, artiesten en sportfiguren.
Mildred Gamba is de trainer van onze zoon Etienne. Zij traint Etienne in het hardlopen. Apetrots kwam ze ons melden dat ze op de “University Games” alhier twee medailles had gewonnen: één voor 100 meter hardlopen en één voor verspringen. Ook op de 200 meter hardlopen had ze gewonnen maar haar medaille had ze door de organisatoren om een voor mij onduidelijke reden moeten afstaan aan de tweede. Hopende op een nieuwe vrouwelijke en Oegandese versie van Hussein Bolt, hebben we haar alvast haar handtekening laten zetten boven haar foto in de krant.
Eén dag laat
Het was gisteren 8 maart, en dus internationale vrouwendag. Die dag verwijst naar de eerste staking van vrouwen in 1908 tegen de slechte arbeidsomstandigheden in de textielindustrie van New York. De staking is beroemd geworden omdat de vrouwen “brood en rozen” eisten.
Ik had me voorgenomen ‘s avonds een leuk stukje te schrijven over de strijd voor de vrouwenemancipatie en tegen de vrouwendiscriminatie. Maar omdat ik eerst nog in de buurt van de Europese Commissie onze tijdelijke pleegdochter moest afhalen, werd ik onvermijdelijk geconfronteerd met talrijke schaarsgeklede dames die voor enkele centen een paradijs beloven dat er geen is. “Voor hun geen vrouwendag,” schoot het door mijn hoofd. Bovendien had ik pas gelezen in een studie van de Internationale Organisatie voor Migratie dat sommige Congolese dames onder de marktprijs werken, en een beurt verkopen voor 400 Oegandese shilling (15 Euro cent). Met die weinig opbeurende gedachten kwam ik thuis, en weg was alle inspiratie voor een bijdrage over de internationale vrouwendag.