Category: Landen

Experience against youthfulness

The RefWat drijft bijna vijftigers om het nog te willen opnemen tegen achttienjarigen in een voetbalduel? Is het de ijdele hoop voor de aftrap op winst door (vermeende) ervaring? Is het het idee dat het vlotjes rondtrappen van de bal het jeugdig geweld uit evenwicht zal brengen?

“Oh, the vanity of aging fathers”. Voor we het wisten, werden we gepasseerd langs links en langs rechts, langs boven en langs onder, tussen en door onze benen. En werd onze zorgvuldig geplande opstelling herleidt tot een formatie van “damage control”. George Leekens of niet, het resultaat zou hetzelfde gebleven zijn: al gauw stonden we 4-0 achter. De kroniek van een aangekondigde uitslag. Evenwel hebben we de schade kunnen beperken door twee late doelpunten vlak voor het einde van de match, profiterend van een te vroeg ingezette overwinningsroes aan de overkant waarbij roekeloosheid en onachtzaamheid vakkundig werden afgestraft.

Continue reading “Experience against youthfulness”

Safari

Deer

Men vraagt me wel eens of ik het mis? Of ik Afrika mis? Hoezo missen? Vanuit de beslotenheid van mijn klein kamertje op de ambassade heb ik nu al geruime tijd zicht op een moederhert en haar volgzame kroost. Daar moest ik in Afrika soms honderden kilometers voor rijden, en dan nog veelal over hobbelige banen in weinig comfortabele wagens.

Hier heb je bovendien geen discussie. Wanneer ik mijn collega’s roep om naar de “deer” te komen kijken achteraan op de parking is er geen enkele die me tegenspreekt. In Afrika krijg je dat hele gedoe van “Nee, het is een Impala!” of “Is het niet een Uganda Kob?” of “Het lijkt wel een Thomson Gazelle”. In Washington DC stelt iedereen zich tevreden met de generieke naam, maar in Afrika ben je een oen als je slechts met een antilope komt aandraven.

Continue reading “Safari”

101 – niet zonder jullie

Tussen al het feestgedruis door – of moet ik zeggen feestgeruis, want er blijft vaak wat nadien tussen mijn oren hangen – heb ik toch nog wat tijd gevonden voor mijn blog. Nooit gedacht dat ik zo ver zou geraken. Dit is het honderdeneenste bericht. Honderdeneen romans, zoals Aster Berkhof dit jaar presteerde, zou natuurlijk nog leuker zijn, maar dat heb ik vooralsnog niet in mij. Maar laat me niet te minnetjes doen, want honderdeneen is best wel veel.

Nog leuker is dat ik op die honderdeneen berichten reeds driehonderd vierenveertig reacties heb mogen ontvangen. En eigenlijk best nog wel meer als ik ook de reacties zou meetellen die per gewone mail werden verzonden naar aanleiding van een nieuw bericht op de blog. Het zijn precies al die reacties die me telkens weer doen nadenken over een nieuw stukje. Dus bedankt daarvoor!

Continue reading “101 – niet zonder jullie”

Fourth of July

Declaration of Independence“Fourth of July”: de zoveelste feestdag die de mijne niet is. En als luiheid niet des duivels oorkussen was, zou ik deze dag in alle ledigheid doorbrengen zonder ook maar enig besef van de historische achtergrond van deze dag.

Op 4 juli 1776 werden de Verenigde Staten van Amerika onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk.  Eigenlijk bestaat er best wel wat verwarring en gehakketak rond de precieze dag van de onafhankelijkheidsverklaring want op 3 juli schreef John Adam – een van de medeondertekenaars die later ook nog eens president zou worden – aan zijn vrouw Abigail het volgende:

Continue reading “Fourth of July”

Car Talk

NPR Car TalkIn de wagen luister ik meestal naar “National Public Radio” op 88.5 FM. Het grote voordeel van dit radiostation is dat het weinig tot geen “commercials” kent. Het nadeel is dat er praktisch geen muziek te beluisteren valt, alleen maar praatprogramma’s,  maar liever dat dan nog eens een keertje een reclame van “Shady Grove Fertily Center”.

Een van mijn favoriete programma’s op NPR is “Car Talk”. Het is een inbelprogramma dat gepresenteerd wordt door de gebroeders Tom en Ray Magliozzi. Luisteraars bellen meestal in met een wagenprobleem en de twee broers proberen het defect te identificeren. Maar ze doen dit op een bijzonder humorvolle manier waarbij ze nu eens de inbellers en dan weer zichzelf voor schut zetten. De show start meestal met een grap die ingezonden wordt door een van de luisteraars.

Continue reading “Car Talk”

Starbucks encounter

Origineel logo Ik ben reeds ten dele veramerikaniseerd. Ik staar niet langer nodeloos lang naar de verschillende opties boven de toog van de Starbucks. Ik veroorzaak niet langer oponthoud en onbegrip bij menig koffieliefhebber achter mij. Ik weet wat ik wil. Gedrild door ervaring floep ik eruit: “coffee, decaf, tall, hazelnut”. Alleen met de volgorde is nog iets mis want bij de herhaling van de bestelling door de “barista” wordt vaak de maat (“tall”) vooraan geplaatst. Toch ben ik sinds kort weer die aarzelende koffiegebruiker. Dat komt zo.

Continue reading “Starbucks encounter”

To read or not to read

Orhan Pamuk - Het Zwarte BoekDe “Limerick” aan het Sint-Pietersstation in Gent is reeds geruime tijd mijn favoriete boekhandel. Omdat ik recent in Istanbul was, liet ik me verleiden tot de aankoop van het “Het zwarte boek”: een roman van de Turkse schrijver Orhan Pamuk, die – zo vertelde me de voorflap – in 2006 de Nobelprijs voor Literatuur kreeg. Wat een vergissing: niet de schrijver maar de lezer die het laatste blad van deze 600-pagina’s tellende turf kan omdraaien, verdient de Nobelprijs. Zelden heb ik ‘s avonds zoveel liever de slaap verkozen dan het eindeloos gemeander van “Het zwarte boek”. Welke masochistische lezer stuurt me als eerste zijn adres zodat ik het hem gratis kan toesturen? Ongeschonden en ongelezen na pagina 325!

Continue reading “To read or not to read”

Bill Maher

Na zes maanden in de States heb ik ruimschoots de tijd gehad om het tv-landschap te verkennen. Uit het overweldigend aanbod aan praatshows, tv-series, documentaires en films – nagenoeg allen onderbroken door overbodige, hersendodende en ellenlange reclameblokken – is er slechts één programma dat ik met een zekere regelmaat volg: de praatsshow van Bill Maher op vrijdagavond op HBO. Bill Maher is anti-republikein, atheïst, “liberal”, pro-Europees en waarschijnlijk een cannabisgebruiker. Hij gooit menig heilig huisje omver van conservatief Amerika. Hij beëindigt zijn schows steevast met “New Rules”. Deze zelfbedachte “nieuwe regels” laten hem toe de geestesgesteldheid van de Amerikaanse samenleving op de korrel te nemen. In het onderstaand audiofragment moet je vooral luisteren tot het einde waar hij uithaalt naar Tiger Woods, boeddhisme en … Sarah Palin.

Continue reading “Bill Maher”

Vrouwendag

Maandag aanstaande is het 8 maart: internationale vrouwendag.

In Washington DC en omstreken hebben zwarte gestudeerde vrouwen een probleem, méér nog: een levensgroot probleem. Tegenover elke drie zwarte gestudeerde vrouwen staat er slechts één zwarte gestudeerde man. Het gevolg daarvan laat zich makkelijk Robert Vuijsje - Alleen maar nette mensenraden: vele zwarte vrouwen zijn “single” en eindeloos gekneld in de groef van steeds hetzelfde lied dat hen doet wachten op die ene zwarte ridder die hen zal bevrijden van een monotoon en eenzaam bestaan.

Die vrouwen worden nu echter meer en meer aangeraden om ook eens over het muurtje te kijken en de sierlijke tuinen van de blanke buurman te verkennen. Witte mannen hebben daarbij niks te vrezen want sinds kort bestaat er een handleiding die hen moet helpen de “overstap” te wagen.  In “Alleen Maar Nette Mensen” van Robert Vuijsje onderscheidt de auteur drie types van zwarte vrouwen: de “Sherida-ketting”, de “Switch-hitter” en de “Bounty”. Laat me de pret niet bederven: geïnteresseerde kandidaten lezen best dit boek teneinde proefondervindelijke teleurstellingen te voorkomen.

Continue reading “Vrouwendag”

Ils sont bornés!

“Ils sont bornés”, dat was de ietwat laatdunkende bedenking van onze Sengalese gast over de Amerikanen. En in zekere zin geef ik hem gelijk, maar ik vind dat ze naast begrensd ook nog eens een keertje zelfgenoegzaam zijn. Verdwaasd door hun vermeende superioriteit beseffen ze niet dat ze dat ze op velerlei fronten niet alleen bijgebeend maar zelfs ingehaald zijn. Neem nu het persoonlijk bankieren. In mijn ‘Citibank Online’ geef ik maandelijks een opdracht tot betaling voor de huur van het huis. Dit betekent geenszins dat de rekening van mijn huisbaas gecrediteerd wordt, maar wel dat de brave man enkele dagen later een cheque in zijn postbus ontvangt. Van die cheque neemt de huiseigenaar een kopie die hij vervolgens naar zijn bank faxt. Pas dan wordt zijn rekening gecrediteerd! Helemaal aberrant is het als je bedenkt dat we beide – huiseigenaar en ik – een rekening hebben bij hetzelfde kantoor.

Continue reading “Ils sont bornés!”