Weer al iets dat ik van mijn “bucket list” kan schrappen. Heb je er ooit aan gedacht het Parthenon op de Acropolis te aanschouwen? Geen nood! In Nashville Tennessee staat een replica op ware grootte. En niet zo’n tot tempel verheven armoedige stapel stenen die de verbeelding van een Gestalt psycholoog noodzaakt om er een florissant geheel van te maken, maar wel een keurig uit beton opgetrokken bouwwerk dat netjes geschilderd, en vrij van toeristenzwermen, gratis in een wijds stadspark staat te pronken voor elke kunstminnende toerist die van de oudheid op een frisse manier houdt.
Category: Landen
Vrede van Gent
Onachtzaam voor de wijsheid van mijn vader, heb ik steeds nagelaten de gedenkplaat in de Veldstraat in Gent op te zoeken en te bestuderen. Hier verbleef de Amerikaanse delegatie tijdens de vredesonderhandelingen met de Britten om een einde te maken aan de oorlog van 1812. De Britten verbleven aan het Fratersplein waar een gelijkaardige gedenkplaat hangt. De onderhandelingen leidden uiteindelijk tot het verdrag van Gent dat getekend werd op 24 december 1814.
Nu – zoveel jaar later – bevind ik me op het landgoed van President Andrew Jackson (de 7de President van de VS van 1829 tot 1837). Voor hij President werd, had hij reeds roem verworven als de generaal die de Britten had verslagen op 8 januari 1815 in New Orleans. Het nieuws van de Vrede van Gent had de strijdende partijen niet tijdig bereikt.
Swamp Dogg
Het feest ter herdenking van de Amerikaanse onafhankelijkheid is gepasseerd en we hebben er een stel leuke foto’s van de parade op Constitution Avenue aan over gehouden, maar toch zal ik 4 juli 2011 vooral
blijven herinneren als de dag waarop ik voor het eerst kennismaakte met de muziek van Swamp Dogg.
Swamp Dogg, thans 69 jaar oud, is een zanger uit Virginia die al meer dan 50 jaar aan de weg timmert, maar nooit het grote succes heeft gekend. Hij omschrijft zichzelf als “the most succesful failure of all times”. Hij heeft alle dingen gedaan zoals de grote artiesten maar nooit het rijk van de sterren vervoegd. Toch heeft hij één klein succesje geboekt: de platenhoes van zijn album “Rat On” uit 1971 werd verkozen tot één van de lelijkste albumhoezen allertijden. Succes schuilt soms in een beetje lelijkheid.
The Boar’s Head
Er staat een blanke man in de lobby met een gekrakeleerde huid en een kleur van verschoten perkament, die misschien niet direct heeft meegevochten in de Amerikaanse burgeroorlog maar toch zeker een aantal mensen heeft gekend die dit wel hebben gedaan. Hier staan we dan: in de prestigieuze club “The Boar’s Head” nabij Charlottesville.
De dame aan de balie legt ons vlug de regels van het huis uit. In het restaurant “The Old Mill Room” verschijn je best gekleed. Jeans zijn er niet welkom. Als je toch “casual” wil dineren, dan kan je dat altijd in “Bistro 1834” doen, waar een aantal tafeltjes rond een drukbezette bar staan.
De gangen naar de kamers zijn nauw en muf, maar de kamers zelf zijn ruim met veel donker hout dat afkomstig is van een verlaten molen uit 1834. Ik waan me terug in Afrika. Het hele etablissement straalt dezelfde sfeer uit als van die oude Engelse “country clubs” in Zimbabwe, Kenia of Tanzania. Het zijn reminiscenten van een koloniaal verleden dat nooit meer terug komt maar dat toch op een of andere manier in stand wordt gehouden. Hier wordt nog betaald voor luxe die er geen meer is.
Nomen est omen
Anthony Weiner is een Amerikaans volksvertegenwoordiger in het huis van afgevaardigden. Weiner heeft een foto van een bobbel in zijn onderbroek op Twitter gezet. Per vergissing want de tweet met foto was niet voor het grote publiek bestemd maar wel voor slechts één dame onder zijn contacten. Weiner ontkent aanvankelijk alles en beschuldigt hackers van de foto op zijn account geplaatst te hebben, totdat zijn leugens niet meer houdbaar zijn. Vervolgens trekt Weiner het boetekleed aan en excuseert zich in de media voor zijn optreden en zijn communicatie hierover.
Grappig is dat Weiner zijn naam uitspreekt als “wiener”, wat in het Engels schuttingtaal is voor het mannelijk geslachtsorgaan. Waarschijnlijk dacht hij: nog liever dat, dan geassocieerd te worden met “whiner”, want dat duidt op een klagerig persoon of zeurpiet. Na het bekijken van bovenstaande video zal je het met me eens zijn dat welke uitspraak ook gebruikt wordt, beide betekenissen van toepassing zijn. Je naam bepaalt je lot.
Peter
P.S. Heb jij ook een ongelofelijke drang om ongeoorloofde foto’s openbaar te maken, aarzel niet om me te contacteren voor plaatsing op deze blog.
Tussenstation
Terwijl de Verenigde Staten zich opmaakt voor “Memorial Day” – de voorlaatste dag van mei waarop de gestorven soldaten worden herdacht – maken wij ons op voor een heuglijker dag: “Etienne’s Graduation” op dinsdag 31 mei 2011.
Zijn “Prom Night” – inclusief “date” en Hummer Limousine met plaats voor wel 20 personen – heeft hij al gehad, maar “Graduation” is ook iets voor de ouders om naar uit te kijken. Het betekent alvast dat je samen met je kind het station tussen middelbaar en hoger onderwijs veilig en met succes hebt bereikt. En vermits dit moment dra voorbij is, kun je toch maar best even halte houden, en de oneindige mogelijkheid aan sporen aanschouwen die leiden naar vooralsnog onbekende bestemmingen.
Chimay
Amerika houdt niet op me te verrassen, en deze keer in positieve zin. Op 7 mei hielden alle ambassades van de Europese Unie een opendeurdag. 4677 bezoekers – overwegend Amerikanen – kwamen een kijkje nemen in de Belgische ambassade. Nou ja, sommigen kwamen meer dan een kijkje nemen, ze kwamen ook wel proeven, en ik kan het weten, want ik stond aan de bierstand en schonk non-stop Orval, Leffe, Stella, Hoegaarden of Duvel. Meer was er niet, maar toch al een knap staaltje uit onze rijke biergeschiedenis zou ik zo denken.
Een Amerikaans koppel verraste me door naar een Chimay te vragen. Niettegenstaande hij het uitsprak als “She May”, was ik toch wel enigszins overdonderd door zoveel bierkennis. Ik moest de man teleurstellen maar hij antwoordde me met pretoogjes en lonkend naar zijn vriendin: “You know, it’s a damn pity, one she may, two she will”.
Inside Job
Dit weekend heb ik deelgenomen aan de lentevergaderingen van de Wereldbank en het IMF. In de marge van de meetings heb ik er een Ierse collega/vriend tegengekomen die ik voor het eerst in Kampala heb ontmoet. Hij is terug in Ierland en werkt er voor de overheid. Tussen pot en pint (een Stella!) vertelde hij me dat zijn nettosalaris met 15% was verminderd als gevolg van de uitweg die de Ierse overheid zoekt uit de financiële crisis. Rekening houdende met andere maatregelen die hem nog te wachten staat – zoals een hogere belastingsaanslag – verwacht hij dat het totale effect op zijn loon 25% zal bedragen.
Frisco, LA and in between
“So, I’ve been to San Francisco … but forgot to wear some flowers in my hair”. Het is niet dat ik de aanhef uit het befaamde liedje van Scott McKenzie vergeten was, maar mijn huidige haartooi leent zich niet meer zo goed voor enige opsmuk met welke teelt dan ook. Deslniettemin heb ik genoten van Frisco. Het is een stad die leeft en waarin homo’s, junks, artiesten en gewone lui vredig naast elkaar gedijen.
Tussen Frisco en LA even gestopt in Cambria voor een bezoekje aan het nabij gelegen “Hearst Castle”. Dit kasteel bewijst waartoe Amerikanen met veel geld in staat zijn: het vermengen van verschillende neo-stijlen tot een afschuwelijk gedrocht. Eclectisch heet dat dan! Gelukkig waren er op een boogscheut van het kasteel ook nog de zeeolifanten te bewonderen. In San Simeon liggen er honderden van die vreemde wezens uit te rusten op het strand tot dat de grote trek zich inzet richting zee einde maart.
What we need…
“What we need from time to time is a good laugh“. Al was het maar om te vergeten dat de Amerikanen een president hebben met een sociaal profiel die voortdurend toegevingen doet aan de conservatieven binnen de samenleving. Al was het maar om te vergeten dat de conservatieven de macht van de vakbonden willen inperken door ze het recht op collectieve loononderhandelingen voor tewerkgestelden in de publieke sector te ontzeggen. Al was het maar om te vergeten dat collectief Amerika zich thans vergaapt aan de acteur Charlie Sheen die zich geplaagd door drugs en mentale problemen in de vernieling aan het praten is. Al was het maar omdat ik nog steeds geen “convertible” heb gevonden die en ruim genoeg en milieuvriendelijk is.