… the story of a family on the move
Het is nu al even, zonet, daarnet, maar nu toch al een tijdje, dat we er nog waren, gezellige tijd, gedane tijd, vervlogen tijd, maar in geen tijd, intieme gedachten en verzonken herinneringen, met bewegende plaatjes terug tot leven gebracht.
Peter
Ken je deze nog : “Joske Vermeulen, Trammezandlei 122, Schoten”? Als je je hart nog eens wil ophalen aan dergelijke fragmenten uit onze recente televisiegeschiedenis; kan je terecht bij “Lang leve de TV”: een overzichtstentoonstelling van 60 jaar openbare omroep in de Sint-Pietersabdij in Gent.
Er zijn twee programma’s die ik wel echt niet heb gezien (of niet hebben willen zien) van de tijd toen de televisie nog volksverheffend moest zijn. Die programma’s waren “Kunstzaken” en “Coda”. Kunstzaken, met Regine Clauwaert, was de ideale plaspauze voor het halfelf journaal en Coda het signaal dat de tv nu echt wel uit kon, tenzij je al rijmelend naar bed wou!
Ik ben geïntrigeerd door volgende passage uit een brief van Félicien Rops aan zijn vriend Nadar:
“You have to realise that I am not a remarkable person at all, but incomprehensible even to myself. While in the cradle I was showered with gifts from many beautiful people who acted as fairies having been invited by my mother to bestow a multitude of different talents upon her son. But the forgotten fairy, the terrible twisted and bandy legged one that is always left out appeared as well. Leaning over my cot, she said I cannot take away the gifts you have just received from these ladies, but I can give you one of my own. Your whole life long, you will never do that which you like best!”
Niets zo verheffend als de gedachte aan onuitgepakte dozen. Wij hebben nu drie soorten dozen :
Elke jaargang komt met een eigen logo omdat we totnogtoe nog nooit dezelfde inpakfirma hadden.
Opdat de dozen niet ons leven zouden bepalen, heb ik een uniek systeem bedacht:
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan
Wederom inpakken op een zonnige dag
Aan de rand van afscheid nemen staan
Gekleefd tussen duim en wijsvinger, de zoekgeraakte stift,
het slordig geschreven bestemmingsadres
Pakken te zwaar, dozen te vol, Gent nog ver
Verhuizen als een veelvoud van opgeborgen ervaringen
Wij kwamen toe in Washington D.C. op 5 augustus 2009 en zullen vertrekken op 14 augustus 2013. Onze persoonlijke doorgangstijd is dus vier jaar en negen dagen. Maar heb jij al eens nagedacht over een ander soort doorgangstijd? Over hoe lang voedsel onderweg is van mond tot mond? “What is your personal intestinal transit time?” Welnu, in de VS is er een dame – Mary Roach – die met veel overgave alles over het voedingskanaal heeft bestudeerd. Haar nieuwste boek over dit onderwerp heet “Gulp”. Onderstaand interview met de auteur moet je beluisteren, al was het maar om te weten uit welke gassen een stinkende wind is samengesteld.
Herinner je je nog die westerns van John Ford met John Wayne in de hoofdrol? Een gedeelte van die films werd steevast opgenomen in “Monument Valley”: die kale vallei bezaaid met vreemde rotsformaties op de grens van Utah en Arizona. Het heeft mij, en waarschijnlijk ook miljoenen anderen, een onuitwisbaar beeld van het Wilde Westen gegeven.
Thans behoort “Monument Valley” de Navajo’s toe. Zij moeten vast hard lachen wanneer in die oude Ford films de indruk wordt gewekt dat een dagenlange trektocht in werkelijkheid niet meer dan wat gehos rond steeds dezelfde rots was. Of wanneer een overmacht aan Apaches (zolang het maar geen Navajo’s zijn) zich als gemakkelijke schietschijven laten uitdunnen door een kleine groep cowboys. En het meeste grappig zijn misschien nog wel die typische drietandscactussen die handig in het decor werden geplaatst maar in “Monument Valley” eigenlijk niet voorkomen.
Weer al eens hebben we iets prettigs voor het laatst meegemaakt! Niet alleen omdat het voor ons de laatste Nederlandse feestdag in Washington D.C. wordt, maar ook omdat het vanaf volgend jaar Koningsdag zal heten en op 27 april zal worden gevierd. Astrid was de ster van de Nederlandse ambassade en gaf met “het Wilhelmus” extra cachet aan deze heuglijke gebeurtenis van onze noorderburen. Kijk maar even mee … en wie goed luistert, hoort mijn harmonieuze samenzang bij de aanhef. “Enjoy!”
Vooruitgang? Wat is dat precies? Heb je ook al eens met die vraag geworsteld? Welnu, het is relatief simpel. Vroeger waren de “Corn Flakes” uit een niet gesloten zak Kellogg’s na korte tijd niet meer te eten. Melk erover en je had al vlug een papperige brij inclusief hersenflitsen van varkens en hun trog. Maar we hebben intussen niet stilgestaan. We zijn vooruit gegaan. Heden ten dage hebben we “Cheerios” in huis. De verpakking van onze laatste doos is nu al maanden geopend maar de “cereals” smaken nog steeds vers en knapperig. Vooruitgang, dus!
Oh moeder zaliger, als ooit weer die tijd van hamsteren aanbreekt, weet ik alvast wat er in mijn voorraadkast gaat: “Cheerios”, … en hamburgers van McDonald’s, want die bewaren ook lekker lang. Kijk maar even mee.
Het verhaal achter de dingen is vaak mooier dan men op het eerste zicht vermoedt. Op zoek naar de naam van de plant op bijgevoegde foto stuitte ik op volgende legende:
Pele, de godin van de vulkaan op de eilanden van Hawaï, ontmoet op een dag een bijzonder mooie krijger: Ohia genaamd. Pele wou Ohia als minnaar, maar hij vertrouwde haar toe reeds verliefd te zijn op een andere jonge dame, Lehua. Pele werd daardoor zo boos dat ze Ohia veranderde in een lelijke boom. Lehua was ontroostbaar en verzocht Pele haar geliefde terug te brengen onder menselijke gedaante. Pele weigerde. Lehua smeekte daarna de andere goden haar terug samen te brengen met Ohia. Die kregen medelijden met haar, maar in plaats van Ohia terug te laten keren als mens, veranderden ze Lehua als de rode bloesem van de Ohia boom.