… the story of a family on the move
Dit jaar zit in onze nieuwjaarsgroet verpakt in een hallucinogene video.
Aanwijzingen:
Men moest het mij geen tweemaal vragen! Natuurlijk was ik bereid mijn lunch op te offeren voor een gegidste rondleiding door het Magritte museum in Brussel.
Sinds klein heb ik een doosje met allemaal postkaarten waarop de werken van mijn uitverkoren artiesten staan. Welnu, dat doosje is voor driekwart gevuld met kunstwerkjes van René Magritte. Ik voelde me dan ook uitgelaten de schilderijen nu eens op ware grootte te kunnen koesteren.
Het is nu al even, zonet, daarnet, maar nu toch al een tijdje, dat we er nog waren, gezellige tijd, gedane tijd, vervlogen tijd, maar in geen tijd, intieme gedachten en verzonken herinneringen, met bewegende plaatjes terug tot leven gebracht.
Peter
Ken je deze nog : “Joske Vermeulen, Trammezandlei 122, Schoten”? Als je je hart nog eens wil ophalen aan dergelijke fragmenten uit onze recente televisiegeschiedenis; kan je terecht bij “Lang leve de TV”: een overzichtstentoonstelling van 60 jaar openbare omroep in de Sint-Pietersabdij in Gent.
Er zijn twee programma’s die ik wel echt niet heb gezien (of niet hebben willen zien) van de tijd toen de televisie nog volksverheffend moest zijn. Die programma’s waren “Kunstzaken” en “Coda”. Kunstzaken, met Regine Clauwaert, was de ideale plaspauze voor het halfelf journaal en Coda het signaal dat de tv nu echt wel uit kon, tenzij je al rijmelend naar bed wou!
Ik ben geïntrigeerd door volgende passage uit een brief van Félicien Rops aan zijn vriend Nadar:
“You have to realise that I am not a remarkable person at all, but incomprehensible even to myself. While in the cradle I was showered with gifts from many beautiful people who acted as fairies having been invited by my mother to bestow a multitude of different talents upon her son. But the forgotten fairy, the terrible twisted and bandy legged one that is always left out appeared as well. Leaning over my cot, she said I cannot take away the gifts you have just received from these ladies, but I can give you one of my own. Your whole life long, you will never do that which you like best!”
Niets zo verheffend als de gedachte aan onuitgepakte dozen. Wij hebben nu drie soorten dozen :
Elke jaargang komt met een eigen logo omdat we totnogtoe nog nooit dezelfde inpakfirma hadden.
Opdat de dozen niet ons leven zouden bepalen, heb ik een uniek systeem bedacht:
Zo gaat het, zo ging het en zo zal het altijd gaan
Wederom inpakken op een zonnige dag
Aan de rand van afscheid nemen staan
Gekleefd tussen duim en wijsvinger, de zoekgeraakte stift,
het slordig geschreven bestemmingsadres
Pakken te zwaar, dozen te vol, Gent nog ver
Verhuizen als een veelvoud van opgeborgen ervaringen
Wij kwamen toe in Washington D.C. op 5 augustus 2009 en zullen vertrekken op 14 augustus 2013. Onze persoonlijke doorgangstijd is dus vier jaar en negen dagen. Maar heb jij al eens nagedacht over een ander soort doorgangstijd? Over hoe lang voedsel onderweg is van mond tot mond? “What is your personal intestinal transit time?” Welnu, in de VS is er een dame – Mary Roach – die met veel overgave alles over het voedingskanaal heeft bestudeerd. Haar nieuwste boek over dit onderwerp heet “Gulp”. Onderstaand interview met de auteur moet je beluisteren, al was het maar om te weten uit welke gassen een stinkende wind is samengesteld.
Herinner je je nog die westerns van John Ford met John Wayne in de hoofdrol? Een gedeelte van die films werd steevast opgenomen in “Monument Valley”: die kale vallei bezaaid met vreemde rotsformaties op de grens van Utah en Arizona. Het heeft mij, en waarschijnlijk ook miljoenen anderen, een onuitwisbaar beeld van het Wilde Westen gegeven.
Thans behoort “Monument Valley” de Navajo’s toe. Zij moeten vast hard lachen wanneer in die oude Ford films de indruk wordt gewekt dat een dagenlange trektocht in werkelijkheid niet meer dan wat gehos rond steeds dezelfde rots was. Of wanneer een overmacht aan Apaches (zolang het maar geen Navajo’s zijn) zich als gemakkelijke schietschijven laten uitdunnen door een kleine groep cowboys. En het meeste grappig zijn misschien nog wel die typische drietandscactussen die handig in het decor werden geplaatst maar in “Monument Valley” eigenlijk niet voorkomen.
Weer al eens hebben we iets prettigs voor het laatst meegemaakt! Niet alleen omdat het voor ons de laatste Nederlandse feestdag in Washington D.C. wordt, maar ook omdat het vanaf volgend jaar Koningsdag zal heten en op 27 april zal worden gevierd. Astrid was de ster van de Nederlandse ambassade en gaf met “het Wilhelmus” extra cachet aan deze heuglijke gebeurtenis van onze noorderburen. Kijk maar even mee … en wie goed luistert, hoort mijn harmonieuze samenzang bij de aanhef. “Enjoy!”