Klaus Kinkel is gestorven. Hij is een Duitse Minister van Buitenlandse Zaken geweest in de jaren 90. Ik ben op weg naar de Duitse ambassade en bezin me over wat ik in het condoleanceboek ga schrijven. Er zijn natuurlijk de geijkte formules, zoals “I wish to extend my sincere condolences to the people of [… land van de overledene …]. My thoughts and my sympathy are with his family, friends and companions. I wish them strength and comfort at this difficult time.” En dan voeg je er uiteraard nog een persoonlijke noot aan toe.
Category: Landen
Selous game reserve
Sometimes a picture says more than a thousand words!
In my mind: ZIM meets SU
Als je al zo lang in den vreemde hebt gewoond, dan sleep je van elke plaats wel iets mee. En het deed me wat, toen ik vernam dat Oliver Mtukudzi gestorven was op 23 januari jongstleden. Deze Zimbabwaanse artiest heeft ons zo veel plezier geschonken. Zijn CD “Tuku Music” hebben we grijs gedraaid (voor zover dat kan). Nooit vergeet ik zijn concert waarin hij in het voorprogramma vele malen beter was dan Salif Keita, de hoofdact, en die later op de avond krampachtig probeerde beter te doen.
James Dodds
Ooit gehoord van James Dodds? Ik ook niet, … tot voor kort dan. In de kluis van de ambassade ligt een medaille die bestemd is voor een zekere James Dodds. Die medaille moet er al lang liggen, want de voering aan de binnenkant van het deksel is al een beetje groezelig. Totnogtoe wist niemand goed wat er mee aan te vangen. Wie was die man? Waarvoor had hij die medaille gekegen? Wanneer? Allemaal vragen waarop het antwoord schuldig bleef.
Maar zoals zo vaak dezer dagen, brengt Google raad. James Dodds is overleden in 2014 en heeft toen een uitgebreide “obituary” gekregen in de “The Scotsman”. En wat een leven heeft die man geleid! Hij was een piloot voor de Royal Air Force tijdens WOII, overleefde verscheidene noodlandingen, leerde zijn vrouw kennen in Nieuw Zeeland, die – in een poging haar te imponeren – bang het huis in vluchtte toen hij op de terugvlucht van zijn werk regelmatig lussen in de lucht scheerde boven de ouderlijke woonst. Getrouwd belandde hij in Nairobi, en vloog er voor “Campling Bros and Vanderwal”.
Bankieren in 2019
Ik heb het helemaal zien veranderen. Tijdens mijn studententijd wandelde ik mijn veel te kleine bankkantoor binnen op de campus van de VUB zonder enig probleem. Hoe ze het deden, weet ik niet, maar de bankbedienden begroetten me altijd met mijn voornaam. Het kantoor had iets gezelligs, iets broeierigs, iets dat geldzaken oversteeg.
Later, een job rijker en een stad verder, kwam ik bij een ander kantoor terecht. De bankbedienden waren intussen verdwenen in loketten achter dik glas. Met een beetje geluk, kende er nog één je naam. Je achternaam, wel te verstaan, voorafgegaan door het plechtige “mijnheer”. Maar ook dit was slechts een kort leven beschoren.
Twitterstorm
Heb je het al eens meegemaakt? Een twitterstorm? Dat komt voor wanneer een bericht dat je gepost hebt op twitter, een eigen leven gaat leiden. Dat mensen die je absoluut niet kent, je bericht massaal gaan delen en/of goed bevinden. Hier volgt het bericht:
HNY 2019
We hebben weer eens heelhuids een heel jaar doorsparteld. Omdat we weten hoe belangrijk het is, wensen we jullie in 2019:
Life long miles
Ha, het ministerie heeft me een ticket gekocht voor een dienstreis naar België. Aangezien de heenvlucht een nachtvlucht is, besluit ik met mijn Frequent Flyer Miles een upgrade naar business class aan te vragen. Ik heb nu al zoveel miles verzameld dat dit geen probleem kan zijn. Verheugd op het vooruitzicht ga ik aan de slag. Na een tiental schermen, kom ik waar ik moet zijn. Nog één klik en mijn upgrade is een feit. Helaas pindakaas, ik krijg de melding dat mijn klasse binnen economy niet voor een upgrade in aanmerking komt. Ik besluit het zaakje wat verder te onderzoeken en kom tot volgende conclusie: als je vroeg boekt krijg je een goedkoop ticket, maar heb je geen recht op een upgrade. Als je laat boekt, heb je dat recht wel, maar dan heb je ook een duur ticket gekocht.
Courtoisie
Ik ben uitgenodigd voor het afscheid van de Keniaanse nummer twee op de ambassade. Mijn adem stokt als ik de feestzaal betreed: de ruimte is propvol maar ik ben duidelijk de enige blanke. Ik word enthousiast begroet door de Keniaanse ambassadeur die mij aan zijn collega’s voorstelt: de ambassadeur van Soedan, van Oeganda, van Rwanda, van Burundi, van Mozambique, van Zambia, van Malawi, van Zuid-Afrika en van Namibië, een voor een staan ze recht en nemen ze de tijd om mij te begroeten, en gaan dan weer zitten. Ze zitten allemaal op een rij stoelen die tegen de wand geplaatst zijn. Zij zijn duidelijk vroeger gekomen dan ik, want voor mij is er geen lege stoel meer.
België vind je overal!
Omdat een aantal afspraken onverwacht worden afgezegd en ik me in Dodoma bevind, besluit ik er het beste van te maken en begeef ik me op weg naar Hombolo, zo’n 50 km noordwaarts. De piste brengt me onmiddellijk in een ander soort Afrika, het Afrika dat we kennen uit de talloze natuurdocumentaires: magistrale landschappen doorspekt met talloze baobabs. Dit is waar ik van hou!