We zullen eens beginnen waar we zijn geëindigd: met Gent Jazz! Op dit festival hebben we een onwaarschijnlijk goed concert meegemaakt van Ibrahim Maalouf: trompettist van Libanese afkomst maar thans wonend in Frankrijk.
Category: Muziek
Pentatonix
“All good things come to those who wait.” Twee jaar terug zaten we nog te supporteren voor de buis in Amerika. Pentatonix nam het toen op tegen andere a-capella groepen in de “Sing-Off”, een muziekwedstrijd op NBC. Ze kaapten er uiteindelijk de hoofdprijs van 200.000 USD weg met een platencontract er boven op.
Nu twee jaar later zijn het nog altijd dezelfde 5 charmante jongeren die de zaal in Antwerpen in vervoering brengen. Ik ben verbouwereerd. Het publiek zingt duchtig mee en kent vele teksten uit het hoofd. Pas later begrijp ik dat deze deze groep, die nagenoeg niet op onze radiostations wordt gedraaid, gekend is via andere media zoals YouTube en Facebook. Ik word oud.
Happy
Meer moet dat niet zijn: vrolijke muziek waar je zelf vrolijk van wordt!
Van welke muziek word jij vrolijk?
Peter
Astrid & Jordan
Het is nu al even, zonet, daarnet, maar nu toch al een tijdje, dat we er nog waren, gezellige tijd, gedane tijd, vervlogen tijd, maar in geen tijd, intieme gedachten en verzonken herinneringen, met bewegende plaatjes terug tot leven gebracht.
Peter
Astrid’s Music Class 2012/2013
“It has been a ride“. Kinderen die amper een jaar terug niet meer dan wat interesse hadden voor muziek, nu op piano, gitaar en blokfluit te zien spelen, is een klein mirakel. En hoe ze reeds met volle aandacht de noten op de partituur volgen, blijft een raadsel voor mij. Abracadabra omgetoverd tot vrolijke deuntjes. In België herinner ik me de muziekles als een straf en notenleer als een vreselijk oponthoud voor meer belangrijke zaken. Maar hier is het de liefde voor muziek die telt, die de kinderen aanspreekt, en hun doet uitkijken naar hun wekelijkse muziekles. En waarschijnlijk ook naar Astrid, die hun telkens weer een klein beetje bemoedert. “I was really flabbergasted“.
Ana Popovic
“First impressions often lie, they always fool the naked eye!” Voor ons op de bühne staat Ana Popovic. Iets lijkt niet te kloppen. Ana Popovic lijkt eerder thuis te horen in de dure winkels van “Friendship Heights“, een meer sjieke buurt aan de rand van Washington DC. Ik zie ze eerder op haar hoge hakjes in een winkel van Louis Vuitton of Jimmy Choo dan op het podium van de “Bethesda Blues & Jazz Supper Club.” Maar dan begint ze op haar Fender Telecaster te spelen en langzaam daagt het me waarom ze de bijnaam “the Serbian scorcher” draagt: haar gitaarspel is verschroeiend. En de kleine pasjes naar de micro – als van een dame die met grote spoed op te hoge schoentjes naar het toilet moet – nemen we er graag bij.
Koninginnedag / Koningsdag
Weer al eens hebben we iets prettigs voor het laatst meegemaakt! Niet alleen omdat het voor ons de laatste Nederlandse feestdag in Washington D.C. wordt, maar ook omdat het vanaf volgend jaar Koningsdag zal heten en op 27 april zal worden gevierd. Astrid was de ster van de Nederlandse ambassade en gaf met “het Wilhelmus” extra cachet aan deze heuglijke gebeurtenis van onze noorderburen. Kijk maar even mee … en wie goed luistert, hoort mijn harmonieuze samenzang bij de aanhef. “Enjoy!”
Afro-Cuban All Stars
Muziek als bindmiddel voor een goed gevoel tussen de mensen. De latino’s kunnen het. Ik wordt aangetrokken door de gloed van de dansvloer en de belofte van een later in te willigen begeerte. De “Afro-Cuban All Stars” beginnen langzaam, drijven het tempo en het enthousiasme langzaam op, om uiteindelijk iedereen aan het dansen te krijgen. Het beeldmateriaal is beperkt maar voldoende voor een impressie van een plezierige avond.
Je bent nooit te oud om te genieten. Zolang de salsa draait, het hoofd spint en de benen volgen, ben je jong als weleer. Alleen de spierpijn van de volgende dag bewijst het tegendeel. Ten dele!
Schilderes-zangeres
In de poësis had ik een leraar Nederlands die dweepte met priester-dichter Guido Gezelle. Om een mij onbekende reden benadrukte hij steeds dat priester-dichter met een koppelteken wordt geschreven en niet aan elkaar. Welnu, naar analogie ken ik sinds kort een schilderes-zangeres, of als je dat liever hebt, een zangeres-schilderes. Geniet ervan en laat maar weten waar je voorkeur naar uitgaat!
Lounge & jazz on steroids
Toemetoch, nu heb ik waarschijnlijk al de twee beste concerten van het jaar gezien, en telkens heb ik mijn camera vergeten. Twee overigens zeer verschillende concerten.
“Thievery Corporation” was mij aangekondigd als een groep die “lounge” speelt. Toen ik de 9.30-club verliet, kon ik slechts bedenken dat dit de halve waarheid was. Thievery Corporation speelt misschien wel “lounge” maar dan wel “lounge on steroids”. Overigens lang geleden dat ik nog zo’n overtuigende naakte bassist op de scene gezien heb! Wie goed kijkt vindt Astrid en een “klein beetje van mij” terug in twee van drie bovenstaande foto’s. Washingtonians zullen nog een paar andere Belgen herkennen!