Category: Muziek

Ha, we waren er weer bij. Istanbul is in Gent nedergedaald. Gedurende 10 dagen is in de “Handelsbeurs” en “De Centrale” te horen wat muzikaal leeft in de culturele hoofdstad van Turkije.

De band die me het meest zal bijblijven is ongetwijfeld die van Ilhan Erşahin. Zijn muziek kenmerkt zich door een stomende beat op Westerse instrumenten met jazzy invloeden gemixt met Oosterse klanken. Een crossover waar je alleen maar blij van wordt. Voor al diegenen die het moeilijk hebben met het doorgronden van de cultuur van de ander, lijkt me een dergelijk muzikaal opstapje een ideaal begin. Het is niet al “tristesse” wat vreemd is. Integendeel, luister maar even mee!

Continue reading “Istanbul Ekspres”

We hadden het geluk, of het ongeluk, het is maar hoe je het bekijkt, om getuige te zijn van de Oranjemarsen in Belfast. Op 12 juli wordt daar de overwinning in 1690 van Willem van Oranje op Koning James herdacht; zeg maar van de protestanten op de katholieken. Wat me echter ontgaat is waarom deze Oranjemarsen heden ten dage per se door de katholieke wijken van Belfast moeten trekken. Dat is toch vragen om problemen. Alsof wij Vlamingen de zege van 1302 beslist ergens in Frankrijk zouden moeten vieren.

Continue reading “bootleg of… WIFE”

Slechts heel af en toe word ik geraakt door een video-installatie in een museum. Meestal zeggen die dingen en wat ze uitdrukken me niets. Helemaal anders verging het me in het “Irish Museum of Modern Art” in Dublin. Ik voelde me direct aangetrokken door de video-installatie van Stan Douglas.

Het is een video over een uitgesponnen jamsessie in de beruchte opname studio “The Church”. Berucht omdat in die studio opnames werden gemaakt van o.a. Johnny Cash, Bob Dylan, Billie Holiday, Miles Davis en Pink Floyd.

De muzikanten in de video jammen zes uur lang zonder noemenswaardige pauzes. De muziek brengt een synthese van het jaar 1974. Dit is het jaar waarin Nixon ontslag neemt na het Watergate-schandaal, het jaar van Stevie Wonder’s “Superstition”, het jaar waarin Muhammad Ali naar Kinshasa trekt voor zijn fameuze “Rumble in the Jungle”, en het jaar waarin de burgeroorlog in Angola uitbreekt.

Continue reading “Luanda-Kinshasa”

intussen… BLOG gaat met reces. Met deze temperaturen, trekken we ons terug aan het voorgeborchte van de zomer, maar niet zonder uitsmijter. Een uitsmijter die kan tellen. Na Astrietje is het de beurt aan Astrid. Astrid vertolkt een Surinaamse klassieker: “Mi Dren”, met een tekst van Johanna Elsenhout op muziek gezet door Romeo Kotsebu.

Continue reading “Astrid”

Het is nog maar pas dat je ouders mij als “peter” verzochten, en nu op een zucht, sta je hier al te blazen, de meest wonderlijke tonen, uit dat voortreffelijk instrument, als een volwassen vrouw, laat je het rietje knallen, onder het goedkeurend oog van een voormalig vorst, heers je over het rijk der tonen, solerend op je eigen ritme. Wauw!

Peter

“Postmodern Jukebox”: hier moet je naar kijken en vooral naar luisteren! Dit is een groep van wisselende muzikanten rond Scott Bradley. Zij brengen hedendaagse nummers in een jasje van jazz, ragtime of swing. De videoclips van de groep gaan vaak viraal. Het nummer “All About That Bass” is intussen al meer dan 8 miljoen keer bekeken. Maar mijn voorkeur gaat uit naar “Burn”. De stem van de linkse zangeres in dat nummer doet me aan Amy Winehouse denken, de middelste heeft een goddelijke klank en doet me wegdromen in het niets, en de rechtse is gewoon leuk om naar te kijken.

Continue reading “Postmodern Jukebox”

Dat vrouwen emotionele wezens zijn, wist ik al langer. Mocht hij nog leven, dan zou Franz Liszt dit zeker beamen. Tijdens zijn hoogtijdagen verscheurden de vrouwen zijn zijden zakdoekjes en fluwelen handschoenen om onder mekaar te verdelen als souvenir aan zijn concerten. Zeker droomden ze tijdens zijn bravourestukjes dat hij hun lichamen beroerde met zijn vingervlug handspel.

Continue reading “Backup man”

Wat een sensatie! Ik zit hier in het pittoreske Sint-Pietersstoelkerkje van Moregem, voor de gelegenheid omgetoverd tot een kleine concerthal. Sławomir Zubrzycki speelt op zijn viola organista. Dit instrument klinkt als een viola da gamba, maar ziet eruit als een klavecimbel.

De viola organista werd ontworpen door Leonardo Da Vinci. Door de eeuwen heen waagden verschillende instrumentenbouwers zich aan een eigen versie, maar meestal belandde het even snel weer in de vergetelheid. Geen enkel van die instrumenten werd bewaard. Met alleen maar de plannen van Leonardo Da Vinci en overgebleven partituren, bouwde de Poolse pianist, componist en instrumentenbouwer Sławomir Zubrzycki zijn eigen exemplaar.

Continue reading “Viola organista”

O’velo. Ik heb er dit jaar werkelijk van genoten. Meer hoeft dat niet te zijn: met de fiets van evenement naar evenement door landelijk Vlaanderen. Hieronder een fragment van “Les Fanfoireux” met een soort zigeunermuziek waar je werkelijk vrolijk van wordt. Als je die gemoedstoestand wenst vast te houden, kan je best hier stoppen met lezen.

Continue reading “O’velo”

Heb je dat ook wel eens dat je een nummertje wel honderdmaal beluistert en je er schijnbaar geen genoeg van krijgt? “Rich Girl” van “Lake Street Dive” (LSD?) pleziert me tijdens mijn dagelijkse pendel, in bed, tijdens de pauze op het werk en in de rij bij de bakker. Het is een cover van “Hall & Oates” uit 1977, maar klinkt bijzonder fris en hedendaags.

Het is de vreemde mix van de sfeer van het repetitiekot, de verzorgde beelden, het professionalisme van de bandleden, en de kracht van de zang die “Rich Girl” bijzonder aantrekkelijk maakt en het bloed voorwaarts stuwt. Op sommige momenten overstijgt de zangeres zichzelf: een pauw die haar schittertende tooi laat zien! Een pareltje, en ik hoop dat jij er even intens kan van genieten.

Continue reading “Lake Street Dive”