Een streepje muziek

Je hoeft niet altijd te betalen voor goede muziek.

Mo & Grazz. Hij is een Gentenaar en zij komt uit Philadelphia. Hij is een scratcher en zij een zangeres. Ik heb ze laatst gezien in “Jazz in ‘t Park” en ze hebben er de pannen van het dak gespeeld. Luister maar mee naar een beetje authentieke soul.

Mo & Grazz – Move On

Vulfpeck daarentegen spelen funk. Deze groep wordt niet gedraaid op de radio, maar hun concerten trekken volle zalen. Zij hebben Spotify in 2014 een loer gedraaid door Sleepify – een album met 10 geluidloze nummers van 30 seconden – op de muziekdienst te plaatsen. Vervolgens hebben ze hun fans gevraagd zoveel mogelijk naar het “stille” album te luisteren. De stunt heeft hen geen windeieren gelegd. Spotify betaalt per beluisterde klik en de band verdiende alzo 20.000 USD. Los daar van hebben ze best wel wat aardige nummers.

Vulfpeck – 1612

Continue reading “Een streepje muziek”

Gent Jazz – Trixie Whitley

Tja, die twee kaarten voor Trixie Whitley waren een impulsaankoop geweest. Pas nadien surfte ik wat op internet om te kijken wat me te wachten stond. En het beviel me niet. Haar stem bekoorde me slechts matig en veel van haar songs klonken me te chaotisch in de oren. En toch heb ik van het optreden op Gent Jazz genoten. Ook al waren ze maar met twee, Trixie en haar drummer (tevens pianist en basgitarist) hebben me bij wijlen aangenaam verrast met hun stevige “wall of sound”. Dit was goed, maar ook weer niet zo goed, dat ik me onmiddellijk na het concert enkele songs van Trixie zou aanschaffen, ook als is ze een half-Gentse. En toch twijfel ik, want nu, terwijl ik dit stukje schrijf, heb ik enkele fimpjes op YouTube gezien die ik wel best kan pruimen. Kijk maar even mee.

Continue reading “Gent Jazz – Trixie Whitley”

Gent Jazz – Miles Mosley

Oh ja, ik heb Grace Jones op de openingsdag van Gent Jazz gezien, maar dat was meer show dan muziek. Ik moet het haar wel nageven: op je 69ste in body paint op het podium verschijnen, dat zullen weinigen haar nadoen. Bij momenten pure waanzin! Jammer echter dat de vele verkleedpartijen bij wijlen het ritme uit de show haalden.   

Die dag heb ik echter muzikaal meer genoten van Miles Mosley en zijn band. Illustere onbekenden, maar het voelde direct goed aan. De band sloeg aan bij het publiek, en reeds vroeg op de dag werd er gedanst voor het podium. Niet dezelfde show als Grace, maar wel betere muziek. En daar zijn we toch uiteindelijk voor gekomen, niet? 

video
play-sharp-fill

Peter

Citadelic

Ha, zo heb ik het graag: een jazz festival op een onverwachte plaats, kleinschalig en met alle ruimte aan de muziek. We zijn hier in het Citaldelpark voor “Citadelic”, een nieuw jazzfestival in het bekendste park van Gent. Het podium is aandoenlijk, waarschijnlijk verrezen uit een bouwpakket van Ikea! Er staan niet genoeg stoelen en tafels, zodat het malse gras menig zitvlak verwelkomt. Aan de toog is het behelpen. Ik krijg met een dikke knipoog net iets te veel terug, want er is geen wisselgeld. En de plasticbekers laten zich niet gemakkelijk ontpakken. In de pauze schuift de band netjes mee aan in de rij voor het bier. Voor water en soft worden ze naar een andere rij verwezen. Amateurisme troef.

Continue reading “Citadelic”

Teambuilding

Deze week hadden we een teambuilding dag, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het eerder het karakter van een schoolreisje had: gezellig met de bus naar het monument van Waterloo en vervolgens naar de Koningin Elisabeth Muziekkapel. De boog kan niet altijd gespannen staan.

En je bent blijkbaar nooit te oud om te leren. Ik leefde tot nog toe in de overtuiging dat het lot van België pas beslist werd nadat Napoleon verslagen werd in Waterloo op 18 juni 1815. Maar blijkbaar werd het idee van het samenvoegen van de zuidelijke en de noordelijke Nederlanden al bedisseld op het Congres van Wenen nadat Napoleon de slag bij Leipzig had verloren midden oktober 1813.

Continue reading “Teambuilding”

Laat me!

Fantastisch vind ik het. Ik krijg er rillingen door. Onderstaande clip dateert van 2005, maar ik zie het nu pas voor het eerst. Het is een muziekclip van Ramses Shaffy, opgenomen vier jaar voor zijn dood. Binnen in de opnamestudio komt een oude frêle man. In de studio staan ook Liesbeth List, zijn compagnon de route, en de zanger Alderliefste. Je weet niet wat te verwachten. En dan zet hij een koptelefoon op en begint te zingen. Wow, die stem, ongebroken. Weg is het lijf dat niet meer mee wil. Er is alleen nog zang en passie, en de herinneringen aan een rijke carrière, die onuitgesproken door zijn omstaanders herkent en gedeeld wordt.

Continue reading “Laat me!”

John Cal… coen

Ja, de man staat er dus nog steeds. Hij is 74 en zijn stem is nog even krachtig en doordringend als voorheen. Ik heb het over John Cale. Aan zijn muziek was ik ooit verslingerd, maar de set die hij gisteren afwerkte op Gent Jazz, kon me niet bekoren. John Cale en zijn band experimenteerden teveel naar mijn goesting met “noise” en “bruitage”. Ook verkrachtte hij sommige van zijn beste nummers door er een langgerekt kalkoengesnater aan toe te voegen. De man heeft één goede song gebracht: het bisnummer weliswaar. “Waiting for my man” werd dan ook op de klassieke en herkenbare manier gebracht. Ware het niet dat onze kaarten gratis waren, ik vroeg mijn geld terug.

Continue reading “John Cal… coen”

Verrassend

Wist je dat Einstein en koningin Elisabeth (de rode koningin) beide vioolspelers waren? En dat ze op het hof, weliswaar in kwartet, samen met elkaar gemusiceerd hebben? En dat ze nadien met elkaar levenslang gecorrespondeerd hebben?  De passie voor muziek liet een innige band tussen beiden toe.

Met ouder worden ontdek ik nieuwe muziek op steeds vreemdere manieren. Laatst in ‘De Afspraak’, op Canvas met Bart Schols, was er een kort hiphop fragment van Tourist LeMC. Nog nooit van gehoord, maar ik was onmiddellijk verkocht. Dit is genietbare hiphop van Vlaamse bodem. Luister maar even mee!

Tourist LeMC – Koning Liefde

Continue reading “Verrassend”

Vosdag

Luc De Vos heeft in Gent indruk gemaakt tijdens zijn ondermaans bestaan. Op de 52ste minuut zingen de supporters van KAA Gent tijdens elke thuismatch “Mia”, als een ode aan de te vroeg gestorven zanger. Hij werd amper 52.

Afgelopen zondag, 29 november, was het precies een jaar geleden dat hij zijn geliefde thuisstad met falende organen voorgoed verliet. En ook dit werd gevierd in de Vooruit, met aandacht voor zijn culinaire voorkeuren en zijn literaire en muzikale kwaliteiten. Het was Vosdag in Gent. Het literair programma kon me evenwel niet boeien. Ja, er waren een paar leuke kortverhalen, maar de beschouwingen over het leven en het literair talent van Luc De Vos was niet meer dan wat geneuzel van intimi. De man werd zowaar vergeleken, godbetert, met Reve en Carmiggelt. Kijk, postuum eren mag, maar overdrijven doet niemand goed, en in de eerste plaats Luc de Vos zelf niet.  Nee, geef me dan maar de muzikale intermezzo’s die de literaire blokken aan elkaar schakelden. Daar heb ik van genoten!

Continue reading “Vosdag”