Hé, ze is er weer, het kleine Indische meisje met de veel te grote basgitaar. Mijn partner had me al eens een videofragment getoond van haar fenomenale beheersing van de bas. Maar onderstaande video is nog interessanter, omdat het toont hoe muziek verschillen overbrugt, de muzikanten waar plezier beleven aan wat ze aan het doen zijn, en hoe dit ons als kijker en luisteraar ook genoegen brengt.
Category: Muziek
And I Love Her
Wat moet een mens nog meer verlangen wanneer de zon schijnt, het gezelschap aangenaam blijkt, en het bier – Quintine – rijkelijk vloeit? Een streepje muziek, zal je allicht denken. Welnu dat was er ook! Kijk maar even mee!
Enig idee waar dit feestje doorging?
Peter
Odeon Saxofoonkwartet
Gisteren nog een kleine meid, vandaag reeds een hele vrouw. Geniet van mijn petekind op sopraansaxofoon.
Peter
P.S. : wie weet welk stuk het Odeon Saxofoonkwartet opvoert?
Youn Sun Nah
Dit jaar wordt een sterk concertjaar! Heb ik vorige week nog geschreven dat BLØF in Trix voor mij het beste concert van 2018 zal zijn, dan moet ik er nu al aan toevoegen dat Youn Sun Nah in de Bijloke waarschijnlijk het meest bijzondere zal zijn. Kan die dame me even wat zingen. Je moet wel even over de momenten heen waarop ze het publiek toespreekt. Haar piepstemmetje deed mensen in de zaal spontaan lachen. Maar als ze zingt, trekt ze alle registers open. “Momento magico”, hieronder, maakt duidelijk wat ik bedoel. Het zal waarschijnlijk haar “signature song” worden, maar waar ik ook enorm heb van genoten is haar vertolking van “Jockey full of Bourbon”, een nummer van Tom Waits. Prachtige dame, prachtig optreden.
Peter
BLØF
BLØF in Trix: ik ben blij dat ik daar was. 🙂 Het beste concert van het jaar hebben we nu al gehad. BLØF is misschien niet zo gekend in België, maar het is wel een fenomenale live-band. En omdat ze een trouw publiek hebben, kan je er van op aan dat er deftig meegezongen wordt. Dat er veel Nederlanders in de zaal waren, is me overigens ook nog op een andere manier duidelijk geworden: ook ik had moeite om over de koppen heen te zien. “Aan de kust” en “Ze is er niet” zijn mijn absolute favorieten. Luister maar even mee.
Astrid (raw and unedited)
Unexpected Beatbox Encounter
Wat een leuke verrassing. Ik zit in de trein voor mijn dagelijkse pendel naar Brussel. Twee jonge snaken komen de coupé binnengewandeld en vragen beleefd of ze bij mij mogen zitten. Ze zijn gepakt en gezakt, en duidelijk uitgelaten. Ze hebben een jaar lang gespaard en zijn op weg naar Bazel voor de Grand Beatbox Battle 2018. Ik hoor enkele voorzichtige beatbox geluiden. Ik toon mijn enthoesiasme en hun durf groeit gestaag. Ze worden steeds luider maar ook steeds beter. Ook de coupé weet het te appreciëren want op het einde van hun korte vertoning krijgen ze applaus.
Kijk maar even mee!
Peter
P.S. Mijn treinrit kon die dag niet meer stuk ook al zou de trein waarin we zaten het station niet meer verlaten wegens een mechanisch defect.
Blind Jam
Weet je wat me dit jaar op televisie bijzonder geboeid en bij wijlen ontroerd heeft? Dat is het “Blind Jam”-fragment tijdens “Iedereen Beroemd” op TV één. Tijdens “Blind Jam” spelen drie artiesten – die elkaar niet zien en niets hebben voorbereid – met elkaar. Onderstaande fragmenten zullen het vlug duidelijk maken. Wat de TV-makers er niet bij vertellen, is dat het ook vaak muzikanten zijn met verschillende achtergronden. En wat blijkt? Niets belemmert hen om samen spontaan iets te creëren. De taal van muziek is universeel en misschien moeten we wel allemaal iets meer zingend en spelend door het leven gaan.
Peter
P.S. : Het is me bijna ontglipt, maar dit is het 400ste bericht op intussen… BLOG. Santé.
Need your love
Ha, hier sta ik dan, als haringen in een ton, in een te kleine concertzaal, midden een schare twintigers en dertigers. Ik ben korzelig. Eindeloos schuiven de concertgangers van links naar rechts. En dan weer omgekeerd. Nu eens met een kartonnen dienblad vol met biertjes en dan weer zonder, op zoek naar vrienden aan de andere kant van de zaal. Vreemde mensen schurken tegen me aan. Ellebogen duwen in mijn rug. Kerels die een kop groter zijn dan ik houden onachtzaam voor me halt. Zicht is weg. Ik kan me niet herinneren dat dit me vroeger hinderde.
Bill Frisell
Ik ben verwonderd. We zijn hier aan het eind van het concert en het publiek wil meer, terwijl ik juist minder wil. Bill Frisell en zijn kompanen hebben mijn gehoor geteisterd. Met hun atonale klanken hebben ze mij pijn gedaan. Ik verdraag het niet. Hoeveel wanklanken kunnen een gitarist, twee violisten en een cellist samen voortbrengen? Sinds kort ken ik het antwoord: mateloos veel en veel te lang! En ook al convergeert hun muziek na een tijdje tot een meer harmonieus samenspel, voor mij blijft het muzak: op zijn best goed voor de supermarkt, op zijn slechtst geschikt voor de pijnbank.