Guess where we are!
Peter
Category: Muziek
Serengeti Serenade
Met goede vrienden in de Serengeti! Wat kan een mens meer verlangen? Een kleine serenade misschien?
Peter
No money, no life!
“Hé, dat nummertje ken ik,” riep ik enthousiast, “dat is van Remmy Ongala.” De aanwezige Tanzanianen schudden meewarig het hoofd. Weer een blanke die het beter weet! “Neen, het is van Cosmas Chidumule,” pareerden ze eenstemmig.” Ik ben het nadien gaan uitpluizen, en wat blijkt: we hebben beiden gelijk. “No money, no life”, want zo heet het nummer, is verschenen op een plaat van Remmy Ongala, op het Real World label van Peter Gabriel, maar de zanger was Cosmas Chidumule.
Overigens heb ik een oude opname teruggevonden waarop Remmy Ongala en Cosmas Chidumule samen het nummer brengen in uitsluitend het Swahili. De versie die ik ken is een mix van Engels en Swahili. Kijk maar even mee, hoe broeierig het er hier aan toeging in de jaren 90.
Peter
En ik neem mee…
Soms kan ik me met echte beuzelarijen bezig houden in mijn vrije tijd. Dan denk ik: als ze me nu op een onbewoond eiland zouden zetten en me de toestemming geven om vijf muziek albums mee te nemen. Welke albums zouden dat zijn?
Tot nog toe heb ik de lijst al kunnen verfijnen tot zes. Ik denk nog even na over welke van de zes er uit moet, maar mijn lijstje ziet er als volgt uit:
1) Babylon by Bus – Bob Marley
2) Live: Paris-Ziguinchor – Toure Kunda
3) Black and Blue – Rolling Stones
4) Them Changes – Ramsey Lewis
5) Blues and Ballads – Brad Mehldau Trio
6) Lost Heroes – Iiro Rantala
Silk Sonic
Wat beter voor een zondagse start dan een streepje zonnige muziek. Enjoy!
Peter
People have the power
Begrijp me niet verkeerd, kippenvel krijg ik ervan, van Patti Smith haar lied “Power to the People” te zien zingen samen met Choir! Choir! Choir!, een open koorgezelschap uit Toronto. Ronduit fantastisch!
Maar waar ik meer moeite mee heb, is de centrale zin: “Power to the People”, want sinds het in de Verenigde Staten bijna misliep, ben ik nog meer dan vroeger beducht voor wat het volk eigenlijk wil. En als ik zie hoe in deze regio, waar ik thans woon, het volk gelaten reageert op misbruik van staatsmacht om toch maar de controle over zij in wiens naam zij spreken te behouden, dan stemt dit mij eerder pessimistisch dan optimistisch over wat een volk met zijn kracht vermag.
Toch ben ik geen misantroop, en blijf ik samen met Patti Smith, vanuit een soort ingekerfd tienerverlangen, geloven in:
… The power to dream, to rule
To wrestle the earth from fools
It’s decreed the people rule …
Peter
Puur plezier
Puur plezier. Dat hebben we nodig in deze moeilijke tijden.
Ik hou van dit gezinnetje: van het geduld en de wijsheid van de vader, het gegniffel van de oudste, de timiditeit van de middelste en de onbezonnenheid van de jongste. Konden we alles maar met evenveel positieve energie aanvatten.
Peter
Taarab
Het begon al aan de poort. Mijn vrouw had duidelijk een paar straten verder op gelezen dat de toegangsprijs 15.000 Tanzaniaanse shillings per persoon bedraagt. En hier staat een man bij de ingang die koudweg 25.000 vraagt. Door al de trammelant die we maken komt er een tweede man bij, en die zegt dat we ons vergissen, het is 25.000 voor twee personen. Nou goed, maar we zijn wel met drie, hoe moet dat dan? Hij denkt even na en zegt dan : “de derde persoon is apart en die moet dus 15.000 betalen”. De logica ontgaat ons, maar we besluiten het uiteindelijk toch te doen, en krijgen een klein privé-concert voor ons beperkt gezelschap, want niemand anders daagt op tijdens de voorstelling.
Summertime
Astrid zong onverwacht een liedje mee met de houseband van het Golden Tulip hotel in Dar Es Salaam. En plots werd het helemaal stil. Luister maar even mee! De manager van het hotel stuurde er nadien zijn persoonlijke assistente op uit om Astrid regelmatig te laten optreden in zijn etablissement.
Peter
Colour beats politics
Soms mis ik de Verenigde Staten. Niet omdat het zo’n verdeeld land is en daar een halve gare rondloopt die de tegenstellingen verder aanwakkert, maar wel omdat het een land is waar ook veel inventiviteit heerst, waar je interessante debatten kan volgen, naar boeiende radio kan luisteren, waar nog hoorspelen in het theater gebracht worden, waar je makkelijk kan kiezen uit een avondje live blues, country of jazz, en waar een combinatie van kleur het dilettantisme van de nationale politiek kan overstijgen in een creatieve explosie. Met de vinger in de neus en telkens opnieuw. Wanneer zal dit ooit door iedereen begrepen worden?