… the story of a family on the move
Het Lisner Auditorium behoort tot de George Washington Universiteit. Het is een plaats waar we graag komen aangezien er vaak muziek, dans en andere culturele evenementen worden geprogrammeerd die bij onze smaak aansluiten. Donderdag jongsleden stond daar Acoustic Africa met Oliver Mtukudzi, Habib Koité en Afel Bocoum op de affiche. Het werd een spectaculaire show met focus op de rijkdom van de Afrikaanse gitaartraditie.
Ze bestaan dus nog echt: van die jazzclubs met de “look and feel” van de jaren twintig. De Blues Alley heeft een ietwat misleidende naam want er wordt hoofdzakelijk jazz gespeeld. Het ligt in een steegje – in het hart van Georgetown – dat aansluit op Wisconsin Avenue, iets voorbij M Street. Binnenin is het groezelig gezellig met tafeltjes gecentreerd rond een laag podium die makkelijk interactie tussen artiesten en publiek mogelijk maakt. Het is een club die reeds vele bekende namen op de affiche heeft gehad. Dizzy Gillespie, Sarah Vaughan, Nancy Wilson, Grover Washington Jr., Ramsey Lewis, Charlie Byrd, Maynard Ferguson en Eva Cassidy hebben er allen in een intieme setting opgetreden.
Er is deze week heel wat gebeurd in de wereld van de muziek.
James Moody is overleden op 8 december. Hij was 85 jaar oud. Hij werd in 1949 bekend met het lied “I’m in the Mood for Love” (tja, wie niet?).
James Moody was een begaafd saxofonist, maar ook een goed zanger. Toch maakte hij zich zorgen om zijn spraak omdat hij lispelde als gevolg van een partiële doofheid. Hij kom geen “S”-klanken horen, waardoor “Give me a smile” klonk als “Give me a mile”.
Ik moet bekennen dat ik nog nooit van James Moody gehoord had, maar toen mijn eega spontaan “Moody’s Mood for Love” begon te zingen, was ik dan ook niet weinig verbaasd (vergetende dat ik met een levende jukebox ben getrouwd).
Op één van de lokale radiostations alhier riep de presentator onlangs de luisteraars op hun eerste aankoop van klassieke muziek (plaat, cassette of CD) kenbaar te maken die tevens een voltreffer was. Ik heb niet ingebeld omdat ik geen aankoop ken die aan beide vereisten voldoet.
Mijn eerste aankoop was wel een voltreffer maar zeker geen klassieke muziek. Wie start daar trouwens mee? Mijn platencollectie ving aan met een LP van Kandahar, een groep uit het Gentse die een soort Jazz Rock / Jazz Fusion brachten. Ze speelden het soort muziek die jonge tieners deed beseffen dat de wereld verder reikte dan de lokale kerktoren maar vooralsnog zeer onverkend terrein was. Het riep op tot een ongebreideld vrijheidsgevoel dat wel nog moest ingepalmd worden. “When she flies away,” heb ik dan ook grijs gedraaid en beluister ik ook nu nog af en toe met veel plezier.
Voor al zij die er niet bij konden zijn, op weg naar veelbelovende vakantieoorden, of net het omgekeerde, op weg naar de heimat, maar nog niet dichtbij genoeg, voor al zij die ergens hoog en droog in de lucht hingen of zich aan de andere zijde van de Pyreneeën bevonden, voor al zij die zo graag wilden maar eenvoudig weg niet konden, gebonden door andere afspraken, voor al zij … zijn er nog steeds videoclips. Geniet ze!
Sit back and relax! Prepare yourself a “cuba libre” or “piña colada” with a little extra Brugal rum, and enjoy the feel of the Carribean. Next put on your dancing shoes, some white trousers and finish with a straw hat. You are now ready to start the music player. Feel the rhythm, get absorbed by the music, invite your partner for a dance and start practising some Bachata steps. You are doing all right!
Heb je dat ook soms? Dat iemand je na een vertoning in de bioscoop zegt dat de muziek bij de film schitterend was en dat jij – na een korte beschouwing – alleen maar kan toegeven dat je niet eens gemerkt hebt dat er een “soundtrack” bij de film was. En misschien is dat ook wel goed. Misschien heeft de muziek haar ondersteunend doel om je volledig te laten wegzinken in het verhaal volledig bereikt. Maar soms, heel soms, gebeurt net het omgekeerde: dan hoor ik een liedje dat me zo aangrijpt dat ik pas tevreden ben als ik het aan mijn collectie heb toegevoegd.
Zo bekeek ik onlangs Ca$h en was ik onmiddellijk helemaal verkocht door ”I Got A Thing For You” aan het begin van de film. Zo duister en zo sfeervol en dan nog van een artiest waar ik nog nooit van gehoord had: “Jim Bianco”. Hij doet me wat denken aan de vroege Tom Waits.
Jim Bianco – I Got A Thing For You
“I Put A Spell On You” daarentegen kende ik natuurlijk al langer in de versie van “Creedance Clearwater Revival”, maar de originele versie van “Screamin’ Jay Hawkins” is veel meer beklijvend. Ik hoorde dit lied voor het eerst tijdens het bekijken van “Stanger Than Paradise”, een film van “Jim Jarmusch” waar ik me overigens niets meer van herinner.
Hier is ie dan! Ik sleep hem al mee sinds mijn eerste Windows 95-machine. Toen er af en toe ook nog eens iets echt leuks werd meegeleverd bij de aanschaf van een nieuwe computer. Het is een videoclip van Edie Brickell. Het is één van de weinige clips waar het beeld zich perfect verhoudt tot de tekst en de muziek. “It strikes the right balance,” en ik heb dan ook zelden een clip gezien die zo’n goed gevoel nalaat. Tenzij jij er een andere kent natuurlijk!
Ramses Shaffy is niet meer. Verdwenen maar niet vergeten. Hij leeft verder in de liedjes van mijn jeugd. Hoeveel plezier hebben we niet aan hem beleefd? Wie kent er niet: “We zullen doorgaan”? Wie heeft er niet in een intiem moment een verbasterde versie van dit liedje mee gezongen? Ramses Shaffy stond voor een ongebreideld geloof in het goede in de mens. Niet te beteugelen was hij in “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”: een synopsis van het leven. En ook “Pastorale” en “Sammy” getuigen van een levenskracht die voor altijd in het collectief Nederlandstalig geheugen gegrift staat.
Slechts heel af en toe zie je een videoclip waarvan je denkt: “dat zit helemaal goed qua beeld, tekst en muziek.” Slechts heel af en toe ben je zo geïntrigeerd dat je absoluut de naam van het lied en van de artiest wenst te weten. Maar zie, lang hoef je dezer dagen niet in onwetendheid te blijven, want Google brengt wel bijna altijd raad. Met niet meer dan wat flarden uit de tekst en een vermoeden van nationaliteit, had ik in een wip achterhaald wie die zangeres was die me recentelijk zo bekoorde vanop de buis.