Die ochtend, toen Sofia Giulietta hardhandig stond te rukken aan de lange oranjekleurige hondenriem keek ik haar kant uit. Toevallig. Sofia Giulietta en Francesco Mateo zijn onze Italiaanse buren. Uiterst rechts vanuit onze kant, acht huizen verder. Ze wonen er nog maar net. Jong stel. Vriendelijk. En altijd, als ze met Vito hun robuuste herder langslopen overenthousiast knikken. Terugknikken was het beste. Eigenlijk mogen zij tegen mij gewoon buon giorno zeggen. Ik ben het Italiaans sinds kort wat meer woordjes machtig. Vanochtend kon ik Sofia Giulietta on-op-ge-merkt gadeslaan. Vanuit mijn slaapkamerraam. Om alles tot in het kleinste detail goed te kunnen zien stond ik een beetje op mijn tenen. Achteraf verschrikkelijk jammer dat ik dit tafereel die ochtend niet geklokt heb. Vito bleek overduidelijk niet geluimd uitgelaten te worden. Het hardhandig rukken werkte niet. Noch het temperamentvol boos kijken naar Vito noch de driftige uitziende Italiaanse gebarentaal. Vito bewoog niet. Mijn aandacht was gefocust. In geen velden of wegen was Francesco Mateo te bekennen. Sofia Giulietta rukte, zakte door de knieën en fluisterde, ooghoogte Vito, gevoelige Italiaanse woordjes. Dio mio!
Author: Nellie Bakboord
Vito, vieni qui!
Sinds een jaar wandel ik 1x per week met Francesco Mateo, Sofia Giulietta en hun prachtige Italiaanse herder Vito. We lopen dan rechtstreeks naar het spoor waarlangs een speciale hondenuitlaat is. Tijdens deze wandelingen worden mijn Italiaanse buren een woordje Nederlands rijker. Verder dan buongiorno, ciao, pizza Margherita en spaghetti kom ik nog niet. De typische temperamentvolle Italiaanse toon heb ik me wel eigen gemaakt. Onvervalst Italiaans. Soms verbaas ik me hoe snel dit is gegaan.
Afgelopen week, tijdens een poepstop van Vito vroeg ik, in stukjes begrijpbaar Nederlands wat de naam Vito betekende. Stom genoeg had ik hier niet eerder naar geïnformeerd.
Vito betekent leven, levendig. Zeer toepasselijk! Tijdens het uitlaten laat Vito zodra de hondenriem los is, niets anders zien dan springen, rennen en bijna constant kwispelen.
Overmoedig zei ik gisterenavond op hun verzoek ‘si grazie’, ‘ik laat Vito aanstaande zaterdagavond wel uit’.
Snel zocht ik op mijn chromebook naar wat Italiaanse instructiewoordjes. En ook de uitspraak. Bij het uitlaten van Italiaanse honden misschien belangrijker dan de betekenis.
‘Vito, kom hier. Vito zit. Vito, lopen. Vito, geef pootje. Vito, je bent lief ‘.
En dan uit mijn jaszak, een hondenbrokje.