———————————————————————————–
Smile if this makes you happy.
All pics by P&A
Author: Peter Van Acker
3 haiku’s
1. Haiku uitgelegd in een haiku
Vijf lettergrepen
Tweemaal vijf lettergrepen
Met zeven centraal
2. Kort maar blijvend
Zo is ‘t leven
we zijn elkaar gegeven
slechts voor heel even
3. Haiku in a pic!
Peter
No money, no life!
“Hé, dat nummertje ken ik,” riep ik enthousiast, “dat is van Remmy Ongala.” De aanwezige Tanzanianen schudden meewarig het hoofd. Weer een blanke die het beter weet! “Neen, het is van Cosmas Chidumule,” pareerden ze eenstemmig.” Ik ben het nadien gaan uitpluizen, en wat blijkt: we hebben beiden gelijk. “No money, no life”, want zo heet het nummer, is verschenen op een plaat van Remmy Ongala, op het Real World label van Peter Gabriel, maar de zanger was Cosmas Chidumule.
Overigens heb ik een oude opname teruggevonden waarop Remmy Ongala en Cosmas Chidumule samen het nummer brengen in uitsluitend het Swahili. De versie die ik ken is een mix van Engels en Swahili. Kijk maar even mee, hoe broeierig het er hier aan toeging in de jaren 90.
Peter
De Westerse beschavingsopdracht!
In de covenant van de Volkerenbond, dat deel uitmaakte van het Verdrag van Versailles uit 1919, werd o.a. geregeld wat er diende te gebeuren met de koloniale gebieden van Duitsland. Zo werd Duits-Oost-Afrika opgedeeld in Tanganyika en Ruanda-Urundi en werden dat mandaatgebieden van resp. het Verenigd Koninkrijk en België. Over waarom dat zo geschiedde is Artikel 22 van de covenant heel duidelijk:
“To those colonies and territories which, as a consequence of the late war, have ceased to be under the sovereignty of the States which formerly governed them, and which are inhabited by peoples not yet able to stand by themselves under the strenuous conditions of the modern world, there should be applied the principle that the well-being and development of such peoples form a sacred trust of civilization and that securities for the performance of this trust should be embodied in this Covenant.
“The best method of giving practical effect to this principle is that the tutelage of such peoples should be entrusted to advanced nations who, by reason of their resources, their experience, or their geographical position can best undertake this responsibility, and who are willing to accept it, and that this tutelage should be exercised by them as Mandatories on behalf of the League.”
Peter
Promoting female artists in Tanzania
Op zondag 27 juni was het weer zo ver! Voor de tweede maal op rij organiseerden mijn wederhelft (sommige zeggen “my better half”) en ik een expositie van Tanzaniaanse artiesten in de tuin van de residentie. Deze keer lag de focus op kunst gemaakt door vrouwen. Zesentwintig vrouwen toonden hun werken, maar er waren ook wat mannelijke kunstenaars die zich verdienstelijk hadden gemaakt met het omkaderen van hun vrouwelijke collega’s. Een kleine catalogus van wat er te zien was, kan je <<hier>> downloaden. Het was wederom een groot succes.
Peter
Samenwerking loont!
Over zin en onzin van ontwikkelingssamenwerking is al veel inkt gevloeid. Maar over een ding in Tanzania kan ik zonder reserves bijzonder enthousiast zijn. De Belgische ontwikkelingssamenwerking bouwt hier in het westen van het land zo’n 70-tal Romeinse boogbruggen. Die bruggen ontsluiten de rurale gebieden en vergemakkelijken het transport van de landbouwgewassen van de lokale boeren naar de meer centraal gelegen verkooppunten.
Wat die boogbruggen zo bijzonder maakt, is dat de lokale gemeenschappen meehelpen aan de constructie door de stenen aan te brengen, maar vooral dat de kostprijs van zo’n brug slechts 20% bedraagt van een klassieke betonnen brug. Je bouwt er vijf voor de prijs van één!
Non-fictie
Als je stante pede op zoek bent naar een bijzonder goed non-fictie boek, twijfel dan niet langer, en lees onmiddellijk de bespreking van het derde boek hieronder. Een ware aanrader!
Frank Westerman – el negro en ik
Dit verhaal van Frank Westerman wordt steeds interessanter naarmate je verder in het boek vordert. Als negentienjarige student staat de auteur in een Spaans museum oog in oog met een opgezette Afrikaan: ‘El Negro’. Wie is deze mens? En wie heeft zijn lichaam geprepareerd?
Wat aanvankelijk vrij banaal begint, zal uiteindelijk uitgroeien tot een zaak van de Verenigde Naties. Maar voor het zo ver is, word je door de auteur meegenomen op zijn zoektocht naar het spoor van El Negro van Barcelona naar Parijs tot Kaapstad.
Het verhaal wordt opgeleukt met de (voor mij zeer herkenbare) ervaringen van de auteur als ontwikkelingswerker, en die hem er uiteindelijk toe zal besluiten als journalist verder door het leven te gaan.
Interessant boek: leest vlot en niet te lang.
Merelbeekse yin en yang
‘t Is hier dat je bent gebleven
De grond die ik ben ontstegen
Hier heb je de aarde verlucht
Die ik benauwd ben ontvlucht
Vol gepoot met talrijke nazaten
Die ik een voor een heb verlaten
Omringd door een rijke oogst
Verliet ik koppig de eigen kroost
Nu jij plots in stilte ben gegaan
Heb ik altijd je keus verstaan
‘t Is dat je ‘t anders wou beleven
Het leven dat men ons zou geven
Peter
En ik neem mee…
Soms kan ik me met echte beuzelarijen bezig houden in mijn vrije tijd. Dan denk ik: als ze me nu op een onbewoond eiland zouden zetten en me de toestemming geven om vijf muziek albums mee te nemen. Welke albums zouden dat zijn?
Tot nog toe heb ik de lijst al kunnen verfijnen tot zes. Ik denk nog even na over welke van de zes er uit moet, maar mijn lijstje ziet er als volgt uit:
1) Babylon by Bus – Bob Marley
2) Live: Paris-Ziguinchor – Toure Kunda
3) Black and Blue – Rolling Stones
4) Them Changes – Ramsey Lewis
5) Blues and Ballads – Brad Mehldau Trio
6) Lost Heroes – Iiro Rantala
Socialisatie versus tribalisme
Ik zit hier in de wachtkamer en luister met een half oor naar het gesprek tussen mijn medewerkster en een Tanzaniaans ambtenaar. Plots vraagt zij: “van waar ben je afkomstig in Tanzania?”, waarop de ambtenaar antwoordt: “dat is een voor Tanzanianen ongebruikelijke vraag!”
Nu is mijn aandacht wel degelijk gewekt en de ambtenaar vervolgt: “het is de verdienste geweest van Nyerere om ons allemaal als Tanzanianen te laten voelen, verenigd door een gemeenschappelijke taal en waarbij de plaats van afkomst van geen tel is. Zo ben ik geboren in Tanga maar mijn socialisatie verliep in Arusha.”
In Tanzania was, en is het nog steeds, maar in mindere mate, gebruikelijk om de kinderen in een andere streek dan de geboortestreek te scholen, precies om een eenheidsgevoel op te wekken.