Heb je dat ook wel eens dat je een roman koopt en denkt: “pfff… wanneer ga ik dat ooit helemaal uitlezen?” Thans heb ik een klepper van 1500 bladzijden op het nachtkastje liggen van Vikram Seth. “A Suitable Boy” is het relaas van een Indische familie die op zoek gaat naar een geschikte huwelijkskandidaat voor hun dochter. Ik ben reeds genoeg geïntrigeerd door de eerste 50 pagina’s om het boek niet aan de kant te schuiven, maar het tempo waarmee ik voortgang maak laat me vermoeden dat de Potomac dit jaar weer eerder zal dichtvriezen dan dat ik de laatste bladzijde zal omslaan.
Author: Peter Van Acker
Republika Hrvatska
Deze zomer waren we in de “Republika Hrvatska” en daar heb ik het volgende geleerd: een inwoner van de “Republika Hrvatska” heet een “Hr̀vāt”, en meerdere inwoners “Hrváti”. De “Hrváti” hebben hun naam gegeven aan een kledingstuk dat je dagelijks ziet.
Als je “Hrvatska”, “Hr̀vāt” of “Hrváti” meerdere malen herhaalt, dan kom je er van zelf wel achter welk kledingstuk bedoeld wordt. Je hoeft daar uiteraard je tong niet over te breken en kan gewoon naar het audiofragment hieronder luisteren.
Voor al zij… Astrid en Myriam
Voor al zij die er niet bij konden zijn, op weg naar veelbelovende vakantieoorden, of net het omgekeerde, op weg naar de heimat, maar nog niet dichtbij genoeg, voor al zij die ergens hoog en droog in de lucht hingen of zich aan de andere zijde van de Pyreneeën bevonden, voor al zij die zo graag wilden maar eenvoudig weg niet konden, gebonden door andere afspraken, voor al zij … zijn er nog steeds videoclips. Geniet ze!
101 – niet zonder jullie
Tussen al het feestgedruis door – of moet ik zeggen feestgeruis, want er blijft vaak wat nadien tussen mijn oren hangen – heb ik toch nog wat tijd gevonden voor mijn blog. Nooit gedacht dat ik zo ver zou geraken. Dit is het honderdeneenste bericht. Honderdeneen romans, zoals Aster Berkhof dit jaar presteerde, zou natuurlijk nog leuker zijn, maar dat heb ik vooralsnog niet in mij. Maar laat me niet te minnetjes doen, want honderdeneen is best wel veel.
Nog leuker is dat ik op die honderdeneen berichten reeds driehonderd vierenveertig reacties heb mogen ontvangen. En eigenlijk best nog wel meer als ik ook de reacties zou meetellen die per gewone mail werden verzonden naar aanleiding van een nieuw bericht op de blog. Het zijn precies al die reacties die me telkens weer doen nadenken over een nieuw stukje. Dus bedankt daarvoor!
Fourth of July
“Fourth of July”: de zoveelste feestdag die de mijne niet is. En als luiheid niet des duivels oorkussen was, zou ik deze dag in alle ledigheid doorbrengen zonder ook maar enig besef van de historische achtergrond van deze dag.
Op 4 juli 1776 werden de Verenigde Staten van Amerika onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk. Eigenlijk bestaat er best wel wat verwarring en gehakketak rond de precieze dag van de onafhankelijkheidsverklaring want op 3 juli schreef John Adam – een van de medeondertekenaars die later ook nog eens president zou worden – aan zijn vrouw Abigail het volgende:
Car Talk
In de wagen luister ik meestal naar “National Public Radio” op 88.5 FM. Het grote voordeel van dit radiostation is dat het weinig tot geen “commercials” kent. Het nadeel is dat er praktisch geen muziek te beluisteren valt, alleen maar praatprogramma’s, maar liever dat dan nog eens een keertje een reclame van “Shady Grove Fertily Center”.
Een van mijn favoriete programma’s op NPR is “Car Talk”. Het is een inbelprogramma dat gepresenteerd wordt door de gebroeders Tom en Ray Magliozzi. Luisteraars bellen meestal in met een wagenprobleem en de twee broers proberen het defect te identificeren. Maar ze doen dit op een bijzonder humorvolle manier waarbij ze nu eens de inbellers en dan weer zichzelf voor schut zetten. De show start meestal met een grap die ingezonden wordt door een van de luisteraars.
Brain power
Howard Engel is een Canadese detectiveschrijver die op een dag (21 juli 2001) een vreemde ontdekking deed. Zijn geliefkoosde krant werd plots onleesbaar. Eerst dacht hij dat iemand een grap met hem had uitgehaald door hem een “Servo-Kroatische” editie toe te zenden, maar toen hij een vertrouwd boek uit zijn bibliotheek raadpleegde, kon hij alleen maar vaststellen dat de woorden en letters voor hem alle betekenis hadden verloren. Het konden net zo goed hiërogliefen zijn. Na medisch onderzoek bleek dat een kleine hersenbloeding hem woordblind hadden gemaakt.
Eigenaardig genoeg herwonnen de woorden hun betekenis, als hij ze op papier zette of met zijn vinger in de lucht schreef. De beweging op zich veroorzaakte een herkenning in de hersenen. Uiteindelijk slaagde hij erin terug vlot een tekst te kunnen lezen door met zijn tong de woorden tegen zijn gehemelte te schrijven. Meer nog, hij heeft recent een nieuwe detective geschreven met zijn favoriete held Benny Cooperman in de hoofdrol.
World Cup 2010
Het is al weer een tijdje geleden. Ik heb mijn blog verwaarloosd, maar niet zonder reden. Ik heb mij terug gestort op mijn oude liefde: “digitale video editing”. Er is me hierbij het volgende opgevallen: vroeger ondervond je immense moeilijkheden bij de in- en output van video, maar voor de bewerking van videos kon je rekenen op superbe software (o.a. Adobe Premiere 4.0). Thans heb ik geen moeite meer met het importeren en exporteren van video, maar de “editing-software” is meestal “middle-of-the road”. Voorgekauwde opties laten je dan misschien wel even euforisch zijn over het behaalde resultaat, maar doden creativiteit op langere termijn. De democratisering van het vastleggen van bewegende beelden heeft alvast geleid tot een nivellering van de bewerkingsmogelijkheden daarvan. Jammer!
Starbucks encounter
Ik ben reeds ten dele veramerikaniseerd. Ik staar niet langer nodeloos lang naar de verschillende opties boven de toog van de Starbucks. Ik veroorzaak niet langer oponthoud en onbegrip bij menig koffieliefhebber achter mij. Ik weet wat ik wil. Gedrild door ervaring floep ik eruit: “coffee, decaf, tall, hazelnut”. Alleen met de volgorde is nog iets mis want bij de herhaling van de bestelling door de “barista” wordt vaak de maat (“tall”) vooraan geplaatst. Toch ben ik sinds kort weer die aarzelende koffiegebruiker. Dat komt zo.
To read or not to read
De “Limerick” aan het Sint-Pietersstation in Gent is reeds geruime tijd mijn favoriete boekhandel. Omdat ik recent in Istanbul was, liet ik me verleiden tot de aankoop van het “Het zwarte boek”: een roman van de Turkse schrijver Orhan Pamuk, die – zo vertelde me de voorflap – in 2006 de Nobelprijs voor Literatuur kreeg. Wat een vergissing: niet de schrijver maar de lezer die het laatste blad van deze 600-pagina’s tellende turf kan omdraaien, verdient de Nobelprijs. Zelden heb ik ‘s avonds zoveel liever de slaap verkozen dan het eindeloos gemeander van “Het zwarte boek”. Welke masochistische lezer stuurt me als eerste zijn adres zodat ik het hem gratis kan toesturen? Ongeschonden en ongelezen na pagina 325!