… the story of a family on the move
Omdat de woorden reeds gedeeltelijk in onbruik zijn, maar ik toch nog over een aanzienlijke platenstapel beschik, besloot ik al mijn elpees te verkopen aan wat er nog overblijft van rare verzamelaars.
De eerste dag verkocht ik 60 elpees gegroepeerd in twee stapels van 30:
– de betere 30 verkocht ik tegen (3) 2 stuks voor een Euro;
– en de mindere 30 tegen (2) 3 stuks voor een Euro.
Mijn dagopbrengst was 25 Euro.
Terwijl Amerika zich aan het opmaken was voor een mars “to restore sanity”, waren wij druk bezig met de voorbereidingen voor een Halloween Party, en laat dat nu net iets zijn waarbij je het gezond verstand vooral niet moet laten primeren.
Halloween is een verkorting van “All-Hallows-Even” en betekent de avond voor Allerheiligen. De bedoeling is door kostumering en maskers de boze geesten na te bootsen om alzo het kwaad te vermijden. Het gaat terug op een Keltische traditie waarbij men dacht dat de scheidslijn tussen de gewone wereld en de wereld van de geesten dunner werd bij de overgang van zomer naar winter. Omdat zowel goede als kwade geesten de overstap naar deze wereld konden maken, dienden de laatsten afgeweerd te worden. Immers, huizen waar de kwade geesten al aanwezig waren, werden alleen nog aangedaan door goedaardige demonen.
Hier sta ik dan op een stuk grond in Alexandria dat ooit heeft toebehoord aan Henry Lee III: een militair – en later de 9de gouverneur van Virginia – die meegevochten heeft in de onafhankelijkheidsoorlog van de Verenigde Staten (1775-1783) en die omwille van zijn rijvaardigheden te paard de bijnaam “Light-Horse Harry” kreeg.
“Light-Horse Harry” had op zijn beurt een zoon: Robert Edward Lee, die de zijde koos van de Geconfedereerde Staten tijdens de Amerikaanse burgeroorlog (1861-1865). Toen ik hier fijntjes een opmerking over maakte dat Robert Edward Lee in feite aan de verkeerde zijde (“the wrong side”) van de strijdende partijen stond, corrigeerde onze gids mij onmiddellijk: “here in Virginia, we don’t see it that way, Robert Edward Lee was not on the wrong side, but on the losing side”, waarna ze begon uit te weiden over de vele militaire successen van het Geconfedereerde leger in de beginperiode van de oorlog en de rol die Generaal Lee daarbij gespeeld had.
Ik stond perplex. In mijn geschiedenis streden de Geconfedereerde Staten voor het behoud van de slavernij en stonden ze – zeker in moreel opzicht – aan de verkeerde zijde van de lijn. Maar in de geschiedenis van onze gids had Robert Edward Lee ondanks de vele tactische overwinningen slechts enkele strategische blunders gemaakt – zij het kapitale – waardoor de oorlog beslecht werd in het voordeel van de Unie. Elk moreel oordeel over de gerechtvaardigdheid van die oorlog werd daarbij achterwege gelaten.
Gisteren hoorde ik op de televisie voor het eerst een vraag waarmee ik zelf al geruime tijd rondloop. Zullen elektrische auto’s (zoals de Chevy Volt en de Nissan Leaf) milieu-vriendelijker zijn dan conventionele en hybride wagens? Het antwoord dat erop volgde was vrij genuanceerd maar vooral positief en hoopgevend: in een staat zoals Virginia, waar elektriciteit hoofdzakelijk wordt opgewekt door verbranding van kolen, zal een elektrische wagen even milieuvriendelijk zijn als bijvoorbeeld de Toyota Prius, maar in een staat zoals California, waar elektriciteit ook wordt opgewekt via wind, water en zon, zal een elektrische wagen tot 10-maal milieuvriendelijker zijn dan een gewone stadswagen. M.a.w. in die staten waar elektriciteit nog wordt opgewekt op de meest milieuonvriendelijke wijze, zal de nieuwe elektrische wagen de beste hybride wagens die thans op de markt zijn evenaren qua milieuvriendelijkheid.
Waar denk je aan als je het woord arseniek hoort? Mijn gedachten gaan in eerste instantie uit naar moordplannen en vergiftigingen, en ook wel naar mijn vader wiens tanden nog ontzenuwd werden met behulp van het gevaarlijk goedje.
Maar waar ik nooit aan denk wanneer ik het woord arseniek hoor, is kippenvoer. Ten onrechte blijkbaar, want hier in de Verenigde Staten wordt arseniek door het kippenvoer gemengd (wat overigens in Europa verboden is). Een “voordeel” van het mengen van arseniek door het kippeneten is dat het de aders van de kip aantast zodat het vlees meer doorbloed wordt. In de winkelrekken geeft dat een mooie roze schijn aan het kippenvlees. Vlees van niet met arseniek gevoederde kippen ziet er een beetje grijzer uit en dat lust de consument niet.
Op één van de lokale radiostations alhier riep de presentator onlangs de luisteraars op hun eerste aankoop van klassieke muziek (plaat, cassette of CD) kenbaar te maken die tevens een voltreffer was. Ik heb niet ingebeld omdat ik geen aankoop ken die aan beide vereisten voldoet.
Mijn eerste aankoop was wel een voltreffer maar zeker geen klassieke muziek. Wie start daar trouwens mee? Mijn platencollectie ving aan met een LP van Kandahar, een groep uit het Gentse die een soort Jazz Rock / Jazz Fusion brachten. Ze speelden het soort muziek die jonge tieners deed beseffen dat de wereld verder reikte dan de lokale kerktoren maar vooralsnog zeer onverkend terrein was. Het riep op tot een ongebreideld vrijheidsgevoel dat wel nog moest ingepalmd worden. “When she flies away,” heb ik dan ook grijs gedraaid en beluister ik ook nu nog af en toe met veel plezier.
Van maandag 20 tot woensdag 22 september 2010 vindt er weer een uiterst belangrijke top voor ontwikkelingssamenwerking plaats in New York. Officieel heet de top “High-level Plenary Meeting of the General Assembly of the United Nations”, maar wordt in het jargon van de deskundigen eenvoudigweg verkort tot “MDG Summit”, zeg maar de top van de millenniumdoelen.
Vele staatshoofden en hun talrijk gevolg zullen er debatteren over de millenniumdoelen. “Hoever staan we?”, “Wat moet er nog gebeuren tot 2015?”, en vooral “Hoeveel middelen zijn daar nog voor nodig?”, zullen de kernvragen zijn waarop antwoorden worden gezocht.
Nochtans bestaan er ook MDG-sceptici, en die moet men niet noodzakelijk zoeken in het kamp van de rabiate tegenstanders van ontwikkelingssamenwerking. Todd Moss en Michael Clemens zijn twee “senior fellows” van het “Center for Global Development” – een progressieve Amerikaanse “think tank” – en komen dus uit onverdachte hoek.
intussen… BLOG is weer een pagina rijker. Kijk maar even in het zijpaneel van deze site onder “Pages”, daar zie je een nieuwe pagina staan met als titel “What to do in D.C.”
“What to do in D.C.” is geschreven met het oog op onze vergeetachtigheid. Niet dat we aan een vroege vorm van dementie lijden of dat hersenmolm zich reeds heeft ingezet, maar gewoon omdat we weten dat op de vraag “Wat is er zo al te doen in Washington?” niet onmiddellijk een uitgebreid antwoord volgt, waaruit verkeerdelijk wordt afgeleid dat er helemaal niet zoveel te doen zou zijn. En dat is jammer, want er is best wel veel te doen.
Zo hebben we dit weekend de “Brookside Gardens” bezocht en er tussen honderden vlinders van Aziatische, Noord-, Midden- en Zuid-Amerikaanse oorsprong gelopen en we hebben er een aantal onvergetelijke kiekjes aan overgehouden.
Wat drijft bijna vijftigers om het nog te willen opnemen tegen achttienjarigen in een voetbalduel? Is het de ijdele hoop voor de aftrap op winst door (vermeende) ervaring? Is het het idee dat het vlotjes rondtrappen van de bal het jeugdig geweld uit evenwicht zal brengen?
“Oh, the vanity of aging fathers”. Voor we het wisten, werden we gepasseerd langs links en langs rechts, langs boven en langs onder, tussen en door onze benen. En werd onze zorgvuldig geplande opstelling herleidt tot een formatie van “damage control”. George Leekens of niet, het resultaat zou hetzelfde gebleven zijn: al gauw stonden we 4-0 achter. De kroniek van een aangekondigde uitslag. Evenwel hebben we de schade kunnen beperken door twee late doelpunten vlak voor het einde van de match, profiterend van een te vroeg ingezette overwinningsroes aan de overkant waarbij roekeloosheid en onachtzaamheid vakkundig werden afgestraft.
Men vraagt me wel eens of ik het mis? Of ik Afrika mis? Hoezo missen? Vanuit de beslotenheid van mijn klein kamertje op de ambassade heb ik nu al geruime tijd zicht op een moederhert en haar volgzame kroost. Daar moest ik in Afrika soms honderden kilometers voor rijden, en dan nog veelal over hobbelige banen in weinig comfortabele wagens.
Hier heb je bovendien geen discussie. Wanneer ik mijn collega’s roep om naar de “deer” te komen kijken achteraan op de parking is er geen enkele die me tegenspreekt. In Afrika krijg je dat hele gedoe van “Nee, het is een Impala!” of “Is het niet een Uganda Kob?” of “Het lijkt wel een Thomson Gazelle”. In Washington DC stelt iedereen zich tevreden met de generieke naam, maar in Afrika ben je een oen als je slechts met een antilope komt aandraven.