Terwijl de tornado’s over Alabama raasden, heeft een andere storm mijn harde schijf geteisterd. Vermomd als een trojaans paard heeft hij lelijk thuisgehouden in het land van “bits” en “bytes”. Met een vernietigende kracht werden bestanden weggeblazen, programma’s ontworteld en “firewalls” omvergeworpen. Zelfs de veilige bunker “Reboot in Safe Mode” werd ontoegangelijk verklaard. Nooit eerder voelde ik me zo machteloos tegenover duistere IT-krachten.
Author: Peter Van Acker
Inside Job
Dit weekend heb ik deelgenomen aan de lentevergaderingen van de Wereldbank en het IMF. In de marge van de meetings heb ik er een Ierse collega/vriend tegengekomen die ik voor het eerst in Kampala heb ontmoet. Hij is terug in Ierland en werkt er voor de overheid. Tussen pot en pint (een Stella!) vertelde hij me dat zijn nettosalaris met 15% was verminderd als gevolg van de uitweg die de Ierse overheid zoekt uit de financiële crisis. Rekening houdende met andere maatregelen die hem nog te wachten staat – zoals een hogere belastingsaanslag – verwacht hij dat het totale effect op zijn loon 25% zal bedragen.
Acoustic Africa
Het Lisner Auditorium behoort tot de George Washington Universiteit. Het is een plaats waar we graag komen aangezien er vaak muziek, dans en andere culturele evenementen worden geprogrammeerd die bij onze smaak aansluiten. Donderdag jongsleden stond daar Acoustic Africa met Oliver Mtukudzi, Habib Koité en Afel Bocoum op de affiche. Het werd een spectaculaire show met focus op de rijkdom van de Afrikaanse gitaartraditie.
Frisco, LA and in between
“So, I’ve been to San Francisco … but forgot to wear some flowers in my hair”. Het is niet dat ik de aanhef uit het befaamde liedje van Scott McKenzie vergeten was, maar mijn huidige haartooi leent zich niet meer zo goed voor enige opsmuk met welke teelt dan ook. Deslniettemin heb ik genoten van Frisco. Het is een stad die leeft en waarin homo’s, junks, artiesten en gewone lui vredig naast elkaar gedijen.
Tussen Frisco en LA even gestopt in Cambria voor een bezoekje aan het nabij gelegen “Hearst Castle”. Dit kasteel bewijst waartoe Amerikanen met veel geld in staat zijn: het vermengen van verschillende neo-stijlen tot een afschuwelijk gedrocht. Eclectisch heet dat dan! Gelukkig waren er op een boogscheut van het kasteel ook nog de zeeolifanten te bewonderen. In San Simeon liggen er honderden van die vreemde wezens uit te rusten op het strand tot dat de grote trek zich inzet richting zee einde maart.
Atoomenergie
Na lange tijd duikt mijn geliefde sticker uit de begin jaren tachtig terug op: “Atoomenergie? Nee bedankt!”. Het heeft jammer genoeg een kernramp in Fukushima nodig gehad om mij wakker te schudden en mij te testen waarvoor ik nu werkelijk sta. Welnu, ik ben tegen kernenergie en zal het waarschijnlijk altijd blijven. En daar zijn verscheidene goede redenen voor te bedenken: 1. er bestaat nog altijd geen afdoende oplossing voor het opbergen van kernafval en 2. een kernramp is te beschouwen als een negatief publiek goed, want het is “non-rival”, “non-excludable” en “non-rejectable”, wat vrij vertaald betekent dat het iedereen treft, niemand uitsluit en niet kan vermeden worden. En productie van goederen die in een “worst case scenario” negatieve publieke goederen voortbrengen zouden simpelweg verboden moeten worden. Dit zou de ultieme “stress test” moeten zijn en niet, zoals nu, in hoeverre er rekening wordt gehouden met mogelijke risico’s omdat die vaak voorbijgaan aan menselijke fouten maar vooral omdat niet alle mogelijke huidige en toekomstige risico’s in een snel veranderende wereld uitputtend in kaart te brengen zijn.
The Cerulean Warbler
Het is nu al een tijdje terug dat ik de laatste bladzijde van “A Suitable Boy” heb omgeslagen. Het vergt enig doorzettingsvermogen maar na een tijdje is het verhaal van de vier kroostrijke Indische gezinnen – ten tijde van de scheiding tussen Indië en Pakistan – zo meeslepend dat stoppen geen optie meer is. Ik heb er ook een nieuw woord aan over gehouden, met name “zamindar” waarvan ik het gebruik zal reserveren voor grootgrondbezitters met uitgebreide bevoegdheden, tenminste als ik die ooit tegenkom.
Op basis van een van de reacties op deze blog ben ik ook begonnen aan “Pillars of the Earth” van Ken Follet. Het is weer zo’n klepper van 1000 bladzijden, maar de eerste 100 smaken reeds naar meer.
What we need…
“What we need from time to time is a good laugh“. Al was het maar om te vergeten dat de Amerikanen een president hebben met een sociaal profiel die voortdurend toegevingen doet aan de conservatieven binnen de samenleving. Al was het maar om te vergeten dat de conservatieven de macht van de vakbonden willen inperken door ze het recht op collectieve loononderhandelingen voor tewerkgestelden in de publieke sector te ontzeggen. Al was het maar om te vergeten dat collectief Amerika zich thans vergaapt aan de acteur Charlie Sheen die zich geplaagd door drugs en mentale problemen in de vernieling aan het praten is. Al was het maar omdat ik nog steeds geen “convertible” heb gevonden die en ruim genoeg en milieuvriendelijk is.
The male brain
“The male brain is a delicate object inherently prone to extremes, both of incompetence and of genius.” Dit is het besluit in een recent artikel van de New York Times na een analyse van de wiskunderesultaten van hogeschool-studenten. Mannelijke studenten waren oververtegenwoordigd bij de groep van zowel de extreem goede als de extreem slechte resultaten. Hier is je kans om te bewijzen tot welke groep jij behoort. Vrouwelijke lezers hoeven niets te bewijzen en kunnen reeds genoegdoening vinden in bijhorend plaatje.
Wizards versus Spurs : 94 – 118
Wat een ontgoocheling! We zijn zaterdag naar een basketbalwedstijd in het Verizon Center in hartje Washington geweest. De “Washington Wizards” tegen de “San Antonio Spurs” is nooit die wedstrijd geworden die ik mij er van voor gesteld had. Reeds na het eerste kwartier waren de Spurs uitgelopen tot 37 punten, tegen 18 voor de Wizards. In de resterende speeltijd bedroeg het verschil soms 40 punten, en het eindresultaat was dan ook van bij de prille aanvang enigszins voorspelbaar.
Dancing in the rain
“Dancing in the rain” is één van de leukste clips die ik de afgelopen tijd op het net gezien heb. Waarom dat zo is, valt moeilijk in woorden te vatten. Het zijn vier jongens die op een straathoek in Oakland verschillende dansbewegingen met elkaar combineren. En ze doen dat wonderwel en wondermooi, maar wat me zo aantrekt is daarmee nog niet gezegd, want de jongens vertellen een verhaal dat de kijker misschien wel aanvoelt maar niet kan vastgrijpen.