… the story of a family on the move
Hersenactiviteit houdt de mens jong. Mijn vader wordt dit jaar 99 en is pas recent gestopt met puzzelen. Een lang en gelukkig leven willen we allemaal. Niets mag je dan ook beletten het hersenvocht te laten circuleren door het oplossen van twee onderstaande raadsels met verschillende moeilijkheidsgraad. “It will put some extra miles on your teller!”
“Ik dobber hier op zee”, is te braaf. Het moet zijn: “ik zwalp hier op zee,” en met mij, mijn maaginhoud. Kotsmisselijk ben ik. Mijn ochtendontbijt gaat overboord. “Net goed”, denk ik, “dat is voor de beesten die zich niet laten zien en die mij er wederom toe verleid hebben de wijde zee in te gaan voor waarschijnlijk niet meer dan een glimp van hun oceanisch bestaan.” Dit wordt ongetwijfeld mijn derde vruchteloze poging!
In de poësis had ik een leraar Nederlands die dweepte met priester-dichter Guido Gezelle. Om een mij onbekende reden benadrukte hij steeds dat priester-dichter met een koppelteken wordt geschreven en niet aan elkaar. Welnu, naar analogie ken ik sinds kort een schilderes-zangeres, of als je dat liever hebt, een zangeres-schilderes. Geniet ervan en laat maar weten waar je voorkeur naar uitgaat!
Nieuwsgierig waarvoor “Philly FMBO” staat? Welnu, het is heel simpel, het betekent: “Philadelphia Froze My Butt Off”. Het was er begin februari zo koud dat mijn krakende vingers nu nog altijd liever afkortingen en acroniemen tikken dan de overeenkomstige langere uitdrukkingen. Toch ben ik niet te beroerd om toe te geven dat we “the City of Brotherly Love” reeds veel vroeger hadden moeten bezoeken. “Philly stole my heart.” Elke stad die graffiti-boefjes omschoolt tot ware muurkunstenaars, verdient slechts collectieve lof. “I love the mural arts program.” Elke binnenstad die drie Belgische bars telt waar het vertrouwde gerstenat rijkelijk en overvloedig vloeit, draagt alleen maar onze dronken goedkeuring weg. “Oh, Eulogy!” Elk stadscentrum waaruit als het ware de Amerikaanse natie is ontkiemd, roept alleen maar genegen appreciatie op. “The result of the Philadelphia Convention was the United States Constitution.”
Sprakeloos. Ik ben sprakeloos. Mijn gesprekspartner in de Finse ambassade, een dame uit Engeland, vertrouwt me toe, zodra ze verneemt dat Gent mijn thuisstad is, dat ze vroeger op de schoolbanken het gedicht “How they Brought the Good News from Ghent to Aix” heeft geleerd. Ik heb nog nooit van dit gedicht gehoord. Als ze mijn verbijstering merkt, voegt ze er aan toe dat zowat elke leerling in het Engels onderwijs vroeg of laat met dit gedicht wordt geconfronteerd. Nou breekt mijn klomp. Mijn geliefde stad, die in een vreemd land, deel uitmaakt van het schools vermaak, zonder dat ik daar ook maar het geringste vermoeden van heb.
Toemetoch, nu heb ik waarschijnlijk al de twee beste concerten van het jaar gezien, en telkens heb ik mijn camera vergeten. Twee overigens zeer verschillende concerten.
“Thievery Corporation” was mij aangekondigd als een groep die “lounge” speelt. Toen ik de 9.30-club verliet, kon ik slechts bedenken dat dit de halve waarheid was. Thievery Corporation speelt misschien wel “lounge” maar dan wel “lounge on steroids”. Overigens lang geleden dat ik nog zo’n overtuigende naakte bassist op de scene gezien heb! Wie goed kijkt vindt Astrid en een “klein beetje van mij” terug in twee van drie bovenstaande foto’s. Washingtonians zullen nog een paar andere Belgen herkennen!
Hieronder mijn persoonlijke keuze uit de non-fictie en fictiereeks van boeken die ik in 2012 heb gelezen. Ik ben echter vooral benieuwd naar jouw favoriete boek dat je vorig jaar las.
Het beste non-fictie boek dat ik in 2012 heb gelezen is zondermeer “The Lemon Tree” van Sandy Tolan. Dat is ook niet zo moeilijk want het is waarschijnlijk het enige non-fictie boek dat ik vorig jaar heb gelezen!
“The lemon tree” geeft een goede kijk op het Palestijns-Joods conflict. Wat het verhaal zo bijzonder maakt is dat de historische gebeurtenissen worden opgehangen aan het wedervaren van een Joodse vrouw (Dalia) en een Palestijnse man (Bashir) die hetzelfde huis hebben gedeeld. Het enige verschil is dat Dalia het huis bezit, en dat Bashir er naar wil terugkeren, maar in de onmogelijkheid verkeert om dit te doen.
Het is een boek dat je niet onbewogen laat, en vooral door Amerikanen zou moeten worden gelezen, omdat het een meer genuanceerd beeld geeft van de Palestijnse verzuchtingen, en vooral de overheersende enge pro-Israëlische kijk alhier kan temperen.
In de “Library of Congress” liggen heden ten dage zowat 144 miljoen stukken opgeborgen, en dat zijn niet alleen boeken, maar ook manuscripten, kaarten, films, partituren en audio-fragmenten.
“StoryCorps” is een initiatief dat aan Amerikanen de mogelijkheid biedt hun levensverhaal op te nemen voor bewaring in het “American Folklife Center” van de “Library of Congress”. Meerdere malen ben ik al diep ontroerd geweest door de levensgeschiedenis van eenvoudige mensen die ondanks moeilijke omstandigheden er het beste van maken. Luister maar eens mee naar onderstaande audiofragmenten.
Er zijn zo van die woorden die geleidelijk aan verdwijnen. Ik sta hier in het huis van Frederick Douglass, in South East Washington, en meer specifiek in de slaapkamer van zijn tweede echtgenote, Helen Pitts Douglass. “Lampetkan,” schiet door mijn hoofd, maar ik ben niet helemaal zeker. Wikipedia op mijn smartphone brengt onmiddellijk uitsluitsel: “lampetkan is een kan met waswater, vaak samen met een ondiepe teil, de waskom, bedoeld om zich in de morgen mee te kunnen wassen. Toen stromend water nog niet algemeen was, was de lampetkan een heel gewoon verschijnsel.”
DC et orbi. Hier komt ie! Onze traditionele nieuwjaarsgroet. Wij wensen jullie, en in die volgorde: