… the story of a family on the move
Hoera, de eerste gasten komen er aan! En er is in Maleisië heel veel te zien. Kijk maar eens naar onderstaand filmpje.
Natuurlijk verwachten we van onze gasten een zekere voorkennis. Al wie minder dan 8 op 10 haalt op onderstaande quiz, moet toch maar eens goed nadenken over zijn afreis. Succes, en vergeet vooral niet je resultaat te delen!
—————————–
QUIZ MALEISIE
Er is geen groter contrast denkbaar tussen twee bevolkingsgroepen dan in Maleisië. En dat kwam deze week weer scherp tot uiting. Michelle Yeoh, Oscar-winnares voor haar rol in “Everything, everywhere, all at once” was in Kuala Lumpur. En voor die gelegenheid had haar moeder, een exuberante dame op leeftijd, een feestje opgezet in een chic hotel van deze stad. Nagenoeg uitsluitend gegoede Chinezen namen aan deze eclatante viering deel. Abondante spijzen werden weggespoeld met copieuze hoeveelheden drank. Obers vulden ijverig de glazen aan met champagne, wijn, bier, whisky of cognac. Naar keuze en à volonté. Camerageklik alom!
Kenny G in Maleisië! Hop dan maar. Niet dat ik er echt wild van ben, maar mijn echtgenote wil zo graag. En ja, het verloopt precies zoals ik had verwacht. Wat David Hamilton met zijn wazige fotografie was voor de romantische ziel, is Kenny G met zijn soft jazz voor het zeemzoet hart!
Maar omdat het een instrumentalist is, moet hij ook ruimte laten aan zijn medemuzikanten. Anderhalf uur alleen zijn getoeter is natuurlijk te veel van het goede, dat beseft de brave man ook, en dus krijgt elke muzikant de ruimte om te soleren en zijn kunde te etaleren. Met de hand op het hart kan ik zeggen dat ik heb genoten van de percussionist, de drummer, de bassist, de gitarist en de pianist. En precies in die volgorde. En oh ja, ik zou hem bijna vergeten, Kenny G natuurlijk, maar die komt wat mij betreft definitief als laatst.
Peter
Je moet het toch maar doen. Hier loopt een man rond, mijnheer Hong, die pretoogjes heeft bij het idee dat hij een net een totaal vervallen krot heeft gekocht in Papan, een spookstadje nabij Ipoh in centraal Maleisië. Hij wijst me vol trots naar de boom die door het dak groeit en die hij net gesnoeid heeft om hem levensvatbaar te houden. Ook is hij verheugd over zijn nieuw huisnummer 47, wat het omgekeerde is van 74, waar vroeger een Euraziatische vrouw leefde die zich had verzet tegen de Japanse bezetting tijdens WO II, en aan wij hij een museum wil wijden.
En dan heb je nog mijnheer Chang, die in een parallelstraat woont en die me ongevraagd toevertrouwt dat hij liever in deze spookstad woont dan de hele dag naar het gekwetter van zijn vrouw te moeten luisteren. Hij zal de voormiddag aan ons been blijven hangen, want hij heeft misschien wel niet zijn vrouw, maar wel ons gezelschap nodig.
Er is hier veel schoonheid in verval te zien, maar of het ooit een toeristische trekpleister zal worden, betwijfel ik. En daar zullen de enkele overgebleven dorpelingen die zich aan de rand van het dorpje in het lokale barretje reeds van ‘s morgensvroeg bezatten, niet veel aan veranderen.
Peter
Het volgende heeft me ten zeerste verrast, maar me ook veel plezier gebracht. Luister eens naar het audiofragment en probeer de vier artiesten te identificeren aan de hand van hun stem. Moeilijk is het niet, of toch?
Er is veel moois te zien in Singapore, dat is zeker. Kijk maar even mee! Wat me wel het meest zal bijblijven is de tijdelijke tentoonstelling over Doraemon, een Japans stripfiguurtje uit de gelijknamige manga. De manga werd getekend en geschreven door een duo dat schuilging onder de naam Fujiko F. Fujio. Beide heren beschikten over bijzonder veel fantasie. Zo bedachten ze o.a. de “hopter”: een hoofddeksel met een schroef, waarmee je vrijelijk door de lucht kan vliegen. En als je “geheugenbrood” eet, onthoud je alles wat er op gedrukt staat. De “overal deur” daarentegen is een roze gekleurde deur die mensen laat reizen volgens de gedachten van degene die aan de knop draait en de “tijd-doek” is een zakdoek die een voorwerp nieuw of oud kan maken of een persoon jong of oud. In de tijdelijke tentoonstelling zie je het werk van volwassen Japanse artiesten die terugkijken op de betekenis van Doraemon voor hun jeugd en voor hun verdere ontwikkeling.
Op vrijdag 10 februari werd in het Shantanand Auditorium van de Temple of Fine Arts in de Brickfields wijk van Kuala Lumpur 65 jaar diplomatieke relaties gevierd tussen Maleisië en Indië. Het werd een musical extravaganza, en daar waren we graag bij, want het was eens wat anders dan de obligate recepties die de meeste diplomatieke missies in een van de grote hotels van de stad organiseren voor dergelijke aangelegenheden.
Ik verslikte me bijna in mijn koffie toen ik in “The Star”, een lokaal dagblad, las dat van alle studenten die een perfecte score behaalden op de eindexamens voor het Internationaal Baccalaureaat wereldwijd ongeveer 50% uit Singapore kwamen. Wat is hier aan de hand? Een land, een voorschoot groot, dat zo’n opmerkelijke studieresultaten behaalt, daar wou ik wel het fijne van weten.
En toen herinnerde ik me het boek “Ochtenrood in Avondland” dat me vorige zomer door de auteur, Rik Ghesquiere, cadeau werd gedaan. In dat boek poogt de auteur het fenomenaal ontwikkelingssucces van Singapore te verklaren, en dat op een zeer holistische wijze. Natuurlijk komt ook het onderwijsstelsel aan bod. Ik onthoud uit zijn betoog drie zaken die mede een verklaring kunnen geven voor het bovenstaande uitzonderlijke resultaat van de studenten : 1) een leraar wordt je niet zomaar. Je moet al tot de 30% van de best afgestudeerden behoren, 2) leraars worden uitzonderlijk goed betaald en 3) hebben nog steeds een hoge maatschappelijke status. En naast dit kwaliteitsaspect van het lesgevend kader, streeft men in Singapore, op een meer filosofisch en hoger niveau, een beleid van inclusie na. Ik citeer de auteur : “inclusie impliceert persoonlijke ontwikkelingskansen aanbieden met respect voor iedereen.”
Wie zich wil verdiepen in het leven van Henry VIII en zijn raadgever Thomas Cromwell moet absoluut de trilogie van Hilary Mantel lezen. Het zijn dikke kleppers, maar doorzetting wordt beloond. Geschiedkundigen zullen misschien afkicken op onnauwkeurigheden, maar moeten wel beseffen dat dit een roman is, en ook zo bedoeld door de schrijfster en dus geen historisch werk!
Wolf Hall
Eerst en vooral: probeer te wennen aan de schrijfstijl van Hilary Mantel. Het is niet makkelijk en in het begin weet je soms helemaal niet wie er aan het woord is. Achterin staat een lijst met de belangrijkste personages. Het is aan te raden om die alvast eens door te nemen vooraleer te starten.
Thomas Cromwell is de zoon van een brute smid. Hij is zowel een mannetjesputter, een familieman, een charmeur als een politiek genie. De vele regels van de rigide klassenmaatschappij van de zestiende eeuw lijken voor hem niet te gelden en behendig vindt hij zijn weg naar en door het koninklijk hof, waar ‘man is wolf to man’.
Hij moet opstaan uit de puinhopen van persoonlijke rampspoed – het verlies van zijn jonge gezin en van kardinaal Wolsey, zijn geliefde leermeester – maar hij is tegen alles en iedereen in bereid Engeland te hervormen naar de wensen van Henry VIII. Door Cromwell’s toedoen zal Henry VIII zijn huwelijk kunnen ontbinden en huwen met Anna Boleyn. Het gezag van Rome wordt niet langer erkend en de koning komt aan het hoofd van de Anglicaanse kerk.
Thomas Moore daarentegen, auteur van Utopia, en eveneens persoonlijke raadgever van de koning geraakt in ongenade en zal uiteindelijk op het schavot belanden.
Het boek Henry
Het boek Henry is veel rechtlijniger dan zijn voorganger. Henry VIII heeft nu al zijn zinnen gezet op Jane Seymour, en dus moet het huwelijk met zijn tweede vrouw, Anne Boleyn, ontbonden worden.
En wie moet deze klus klaren? Niemand minder dan de hofsecretaris van de koning: Thomas Cromwell. Op basis van roddels van een van de hofdames laat hij Anne Boleyn oppakken voor overspel en landverraad. De koningin wordt samen met haar vijf zogenaamde minnaars opgesloten in de Tower van Londen. Ze zullen allen na een kort proces onthoofd worden.
Hoewel Thomas Cromwell sluw is, krijg je als lezer toch een zekere antipathie voor hem. Hij wendt zijn sluwheid alleen maar aan ten dienste van de koning, zonder daar echt kritisch over te zijn.
De Spiegel en het licht.
Wow, dat was dus even doorduwen, want ik dacht dat ik dit boek nooit uitgebladerd zou krijgen. De boeken van Mantel kan je niet mondjesmaat doornemen, want dan blijf je eindeloos bezig. Je moet er de nodige tijd voor nemen en grote brokken in een keer doorslikken.
In de Spiegel en het licht komt Thomas Cromwell zelf ten val en daar wordt je als lezer subtiel op voorbereid. The writing is on the wall!, maar de enige die het niet echt door heeft is Thomas Cromwell zelf, zodat zijn arrestatie op het einde van deze trilogie toch nog als een verrassing komt voor hemzelf.
Maar voor het zo ver is, helpt hij Henry VIII nog aan zijn derde vrouw, Jane Seymour, die de koning zijn troonopvolger nalaat, maar sterft in het kraambed en aan zijn vierde vrouw Anna van Kleef, bij wie Henry nooit het huwelijk zou consumeren maar die hij wel liet leven .
Peter
Oh ja, we hebben Penang aangedaan tijdens de nieuwjaarsperiode. George Town is onvergetelijk. In de oude binnenstad, door Unesco beschermd als werelderfgoed, is het aangenaam kuieren. Naast de vele bezienswaardigheden kan je er vooral lekker en niet duur eten. Hier heeft zowel onze geest als onze maag uitgebreid van genoten.
Toch zou het fout zijn om Ipoh over te slaan op weg naar Penang. Dit is de hoofdstad van deelstaat Perak en heeft een serie tempelgrotten die werkelijk adembenemend zijn vooral omdat ze toegang geven tot afgeschermde stukjes paradijs die alleen via de grotten te bereiken zijn.
Hieronder enkele kiekjes van onze recente uitstap. Hopelijk genieten jullie een beetje mee.
Peter