Author: Peter Van Acker

Trappistenraadsel

In een abdij van de orde der cisterciënzers wonen 100 trappisten + vader abt. Om ijdelheid te vermijden kent de abdij geen spiegels. Op een dag doet vader abt zich flink te goed aan de tripel van de brouwerij. ‘s Nachts zet hij uit dronken balorigheid een zwarte stip op het voorhoofd van elke monnik.

De volgende ochtend plaatst hij de 100 trappisten voor een raadsel: “Ik heb minstens één zwarte stip op het voorhoofd van een monnik geplaatst. Het kunnen er ook meer zijn. Elke minuut zal ik vragen of de monnik die een zwarte stip heeft of de monniken die een zwarte stip hebben, willen rechtstaan.”

Continue reading “Trappistenraadsel”

Bezette stad

De dichtbundel Bezette Stad van Paul Van Ostaijen is opnieuw heruitgebracht: het is een herdruk op oorspronkelijk formaat met behoud van de ‘ritmiese typografie’. Natuurlijk heb ik het gekocht, want het werk van Paul van Ostaijen staat voor non-conformisme, iets wat me zeer aansprak tijdens mijn secundair bestaan vol met opgelegde regeltjes, verplichte taken en overbodig huiswerk. Boem, paukenslag, dat was tenminste nog iets revolutionairs. Het doorbrak het carcans van een voorgespiegeld en na te streven monotoon bestaan.

Wat ik evenwel niet wist, is dat Paul van Ostaijen ook zijn donkere kantjes had: collaborateur, coke-snuivend en teruggetrokken in een veilig Berlijn na de wapenstilstand. De aantrekkingskracht van de auteur op de jeugd was waarschijnlijk dusdanig dat het onderwijs liever bepaalde elementen uit zijn leven wegfilterde. Zijn poëzie was al tegendraads genoeg. Luister maar even mee. Hoogst interessant!

Continue reading “Bezette stad”

Voetje voor voetje

Ik weet het zeker. Paul van Ostaijen zou dit gedicht over een Surinaamse wandelvereniging voor dikke dames geapprecieerd hebben. Kijk maar naar de “ritmiese typografie”. Enkele verduidelijkingen kunnen dit illustreren:

    1. het woord “eenzame” bijvoorbeeld staat niet op dezelfde regelhoogte, om te benadrukken dat de wandelingen misschien wel in groep gebeuren, maar het afzien door de inspanning een hoogstpersoonlijke beleving is die moeilijk kan gedeeld worden;
    2. bij “koekje en zoetje/voetje na voetje” doet het lettertype denken aan het klaroengeschal van de schildwacht bij naderend onheil;
    3. en “boete voor toetje/voetje voor voetje” is in de vorm van een smakkende mond die schuldig menig dessert verorbert.

Continue reading “Voetje voor voetje”

Katarakt

In een familie waar katarakt op jeugdige leeftijd voorkomt (d.w.z. ouder dan 50), ben je ontvankelijk voor elk nieuws rond oogziektes en oogbehandelingen. Dankzij de medische vooruitgang is katarakt relatief eenvoudig te behandelen in de ontwikkelde wereld, maar ik heb genoeg op deze aardkloot rondgewandeld om te weten dat dit in ontwikkelingslanden niet zo is. Nodeloos veel mensen zijn daar tot blindheid veroordeeld bij gebrek aan diagnose en behandeling, maar er is nu hoop. Kijk maar even mee! De vraag die evenwel door mijn hoofd spookt, is:  hoe kan de klassieke ontwikkelingshulp dergelijke initiateven ondersteunen?

Continue reading “Katarakt”

Pentatonix

Pentatonix - Kevin Olusola“All good things come to those who wait.” Twee jaar terug zaten we nog  te supporteren voor de buis in Amerika. Pentatonix nam het toen op tegen andere a-capella groepen in de “Sing-Off”, een muziekwedstrijd op NBC. Ze kaapten er uiteindelijk de hoofdprijs van 200.000 USD weg met een platencontract er boven op.

Nu twee jaar later zijn het nog altijd dezelfde 5 charmante jongeren die de zaal in Antwerpen in vervoering brengen. Ik ben verbouwereerd. Het publiek zingt duchtig mee en kent vele teksten uit het hoofd. Pas later begrijp ik dat deze deze groep, die nagenoeg niet op onze radiostations wordt gedraaid, gekend is via andere media zoals YouTube en Facebook. Ik word oud.

Continue reading “Pentatonix”

Stemadvies

Kamer van VolksvertegenwoordigersIk had het zelf niet beter kunnen schrijven. Ik had het willen schrijven, dat wel, want hetzelfde verhaal was reeds in mijn hoofd gerijpt, en ik had het al een aantal keer verteld aan collega’s, vrienden en familie. En dan lees je precies wat jij denkt en verkondigt in een column in “De Morgen”. Hieronder volgen enkele fragmenten. Ze zijn van de hand van Raf Walschaerts, cabaretier en helft van Kommil Foo. Ik vind het ronduit schitterend, ook al zijn het mijn eigen gedachten verwoord door een ander. Geen letter wens ik te wijzigen.

Continue reading “Stemadvies”

Boedapest

We waren weeral eens op de gebruikelijke manier afgereisd: t.t.z. met een goed humeur en vooral met een stapel ongelezen reisgidsen in de koffer. Dat Boeda en Pest vroeger twee aparte steden aan beide zijden van de Donau waren, dat wist ik nog wel, maar wat er ons verder te wachten stond, was voor mij een compleet raadsel.

Ik had wel reeds vooraf een paar tickets gekocht voor een dansvoorstelling en voor een klassiek kamerorkest. Dat ging niet zomaar, want ik had voor de aanschaf “Google Translate” nodig gehad om het Hongaars op de website om te zetten naar iets meer verstaanbaars.

Continue reading “Boedapest”

Dear J.

It is with utmost restraint that I address myself to you through this medium, but somehow I count on the readers of this blog to reinforce my message. You are American and your husband is Belgian and you both have decided to settle in Belgium. I always thought your husband to be a little queer, but now he has proven himself totally insane. On his Facebook I read that … “you are moving to the coolest place in Belgium” … followed by a video of Antwerp.

Let me warn you. People in Antwerp take great pride in their “Boerentoren” … and this is exactly going to prove my point. Coming from Chicago, dear J., you have to understand that for the people of Anwerp this building with its height of 88 meters is nothing less than a skyscraper and the rest of the world has it completely wrong when they fail to recognize this. People from Antwerp think themselves to be cosmopolitan while they are strolling over the “Meir” not realizing they are petty-bourgeois failing to detach themselves from the odor of their conservative litter.

Continue reading “Dear J.”

Ain’t painting a pain

Eén van de voordelen voor een Gentenaar – er zijn er te veel om op te noemen – is dat museumbezoek op zondag gratis is. In het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst (SMAK) loopt thans een retrospectieve gewijd aan één van de meest radicale kunstenaars van de afgelopen veertig jaar: Richard Jackson.

Richard Jackson - The Laundry Room (Kitchen)Richard Jackson - UntitledRichard Jackson - Drawings

De retrospectieve ‘Ain’t Painting a Pain’ is opgevat als een reeks kamergrote installaties uit de periode 1970 tot 2014, met daarnaast meer dan 150 van Jacksons voorbereidende tekeningen, werken op papier en maquettes.

Continue reading “Ain’t painting a pain”