Paul Krugman, toch niet de minste onder de economen, heeft de Europese economische en monetaire politiek nog maar eens op de korrel genomen in zijn column bij de New York Times. Europa heeft sinds de crisis van 2008 een economische politiek van besparingen en een anti-inflatoir beleid gevoerd. In de Verenigde Staten hebben ze zowat het tegendeel gedaan, en zie, de VS kent thans een economische heropleving en Europa stevent af op een periode van (langdurige?) deflatie.
Author: Peter Van Acker
Gent Lichtfestival 2015
Meer en meer besef ik hoe gefortuneerd ik ben om in Gent te wonen: een immer progressieve stad, met aandacht voor cultuur en met een geest van openheid naar de medemens… en zonder militairen in het straatbeeld.
Peter
Geverfd gevoel
Heb je dat ook wel eens dat een schilderij een zeer herkenbare emotie losmaakt die gekoppeld is aan je jeugd? In het schilderij “Langsheen de E5” van Antoon De Clerck herkende ik onmiddellijk de autostrade van mijn jonge jaren. Bruggen waren nog fonkelnieuw en niet met roet beslagen. Auto’s waren schaars en verschilden nog beduidend van elkaar: een Volvo was geen Toyota, en uiteraard gold ook het omgekeerde.
Antoon De Clerck behoorde tot een groep van kunstenaars, die na het onheil en de gruwelen van WO II, de heropstanding en de praktische verbeteringen van de maatschappij wilden weergeven. Hun uitgangspunt was de lijfelijke en de geestelijke ervaring van een nieuwe wereld die ze positief wilden beleven en interpreteren. Zij hadden bijzondere aandacht voor objecten die de nieuwe tijd symboliseerden, zoals nieuwe auto’s, gechromeerde voorwerpen, betonnen palen en platen, heropgebouwde muren, nieuwe openbare werken zoals bruggen en wegen, en dies meer.
Het slechtste boek
Ik weet het nu al zeker: het slechtste boek dat ik in 2015 zal gelezen hebben is “De Lachende Monsters” van Denis Johnson.
Ik had me wederom eens laten verleiden door de achterflap. “Met elk boek is Denis Johnson weer een nieuwe schrijver, en al die schrijvers zijn even goed.” Dat schrijft ene Tommy Wieringa. Die staat waarschijnlijk op de loonlijst van de uitgever van het boek (De Bezige Bij).
Maar de man heeft nog fans. Dirk-Jan Arensman schrijft in het Parool : “Een cultschrijver met een duizelingwekkende veelzijdigheid. … Een wervelende literaire spionageroman. Een waar spiegelpaleis aan intriges. … Maar de grootste kracht is ook nu weer Johnsons proza: zijn grimmige oneliners en vervreemdende, filmische beelden; de manier waarop hij de sfeer van Afrika in Graham Greeneachtige details tot leven wekt en je meevoert in zijn moderne Heart of darkness.” Die Nederlanders zijn allemaal knettergek. Ik weet niet waar die recensenten de mosterd halen, maar ik heb lang genoeg in Oeganda verbleven – een deel van de setting in “De Lachende Monsters” – om te weten dat ik geen enkel herkenningspunt heb ervaren. Niet eenmaal! Puur masochisme heeft me tot het einde gedreven, en dat was even teleurstellend als het begin.
Mu.ZEE
Cultuurbeleving moet je zelf organiseren anders blijf je maar op je luie krent zitten. Dus wij naar het << Mu.ZEE >> in Oostende waar ons een aangename verrassing wachtte.
“Hebben jullie recht op een korting?” vroeg een aardige man aan de balie. Ootmoedig bekende ik van niet, ook al is Astrid wederom een studente. Student ben je in België tot maximaal 26 jaar. “Weet je wat,” zei de vriendelijke man redelijk doortastend, “ik denk dat jullie een tweede verblijf hebben in Oostende en die krijgen net dezelfde korting als echte Oostendenaren.” Het spreekt vanzelf dat we op dat moment tweedeverblijfhouders werden. Tegen zoveel goede wil, ga je best niet in!
Het ideaal cadeau
Heb je het ideaal cadeau nog niet gevonden? Zijn jouw cadeaus al weggedragen naar de tweedehandswinkel? Geen nood, zoek niet verder en draag bij aan een filmproject van Suleigha Winkel, een jonge filmregisseuse uit Suriname. In de video hieronder vertelt ze precies wat ze wil doen en ook hoe Astrid Belliot hier bij betrokken is. Een ideaal cadeau voor een aanstormend talent!
Beste wensen
In 2014 hebben we een goed mens van ons heen zien gaan. Maar toch is het overwegend een goed jaar geweest, met o.a. een eeuwling in de familie. Daarom, aan eenieder, een gezond 2015 toegewenst. Gezondheid is het hoogste goed. Daarna wensen we jullie goede sociale relaties en sterke familiebanden toe. En als het even kan, ook nog een interessant werk waaraan voldoende bestaansmiddelen zijn gekoppeld. Laat 2015 gewoon goed zijn voor ons allen.
3 tiny facts about NY
De torens van het “World Trade Center” zijn niet meer. In de plaats is nu de “Freedom Tower” gekomen. Die is zo’n 400 voet hoger dan de oorspronkelijke torens. De “Freedom Tower” is niet de hoogste toren ter wereld, maar meet wel precies 1776 voet (ongeveer 541 meter), en dat is geen toeval, want het is een duidelijke referentie naar de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten.
Een hete leesherfst
Hieronder staan drie detectives om de aangekondigde stakingen – zonder veel gepieker over onze nationale politiek – te overbruggen. Je kan er immers ook thuis altijd een hete herfst van maken op een aangename manier!
1. “The Coroner’s Lunch” van Colin Cotteril
Na het lezen van het eerste blad (hieronder) wist ik het al: hier ga ik van genieten.
“People’s Democratic Republic of Laos, October 1976
Tran, Tran and Hok broke through the heavy end-of-wet season clouds. The warm night air rushed against their reluctant smiles and yanked their hair vertically. They fell in a neat formation, like sleet. There was no time for elegant floating or fancy aerobics; they just followed the rusty bombshells that were tied to their feet with pink nylon string.
Tran the elder led the charge. He was the heaviest of the three. By the time he reached the surface of Nam Ngum reservoir, he was already ahead by two seconds. If this had been the Olympics, he would have scored a 9.98 or thereabouts. There was barely a splash. Tran the younger and Hok-the-twice dead pierced the water without so much as a pulse-beat between them.
A quarter of a ton of unarmed ordnance dragged all three men quickly to the smooth muddy bottom of the lake and anchored them there. For two weeks, Tran, Tran and Hok swayed gently back and forth in the current and entertained the fish and algae that fed on them like diners at a slow moving noodle stall.”
Geef toe: deze introductie is om zich te verkneukelen in wat komen gaat.
Wolven brengen hoop!
“De steen!” Ken je dat liedje van Bram Vermeulen? Hierin spreekt hij de (ijdele) hoop uit dat door het verleggen van een steen in een rivier het water nooit meer dezelfde weg zal gaan. Natuurlijk willen we dat allemaal geloven. Het appelleert aan onze jeugd waarin ons voortdurend werd voorgehouden dat we wel degelijk het verschil kunnen uitmaken. Of dat zo is, moet elkeen maar voor zichzelf bepalen.