… the story of a family on the move
Wat een vreemde tijden! Heb je ook de Nederlandse verkiezingen gevolgd? Mark Rutte en zijn partij hebben verloren, maar niet zoveel als gedacht, en dus hebben ze gewonnen. En Geert Wilders heeft gewonnen, maar niet zoveel als verwacht, en dus heeft hij verloren. Het lijkt wel een aandelenbeurs waar de koers meer door het sentiment dan door de bedrijfsrealiteit wordt bepaald.
Madeira heeft ook wel wat minkantjes en die hebben niet zo zeer met plaatsen dan wel met mensen te maken.
Het begon al bij het autoverhuurkantoor “Goldstar” op de luchthaven. Via internet hadden we voor de optie gekozen om de wagen met een volle tank af te halen en met een volle terug te brengen. De vrouw aan de balie gaf echter aan dat we voor een andere formule hadden gekozen, met name volle tank krijgen – volgetankt tegen hun prijzen weliswaar – en lege tank terugbrengen. Wie wil nu in godsnaam zoiets? Hoe het ook zij, de vrouw wou niet wijken en heeft ons haar contract opgedrongen! Klant is koning, daar hebben ze bij “Goldstar” nog nooit van gehoord. Achteraf hebben we ontdekt dat het klachten regent op het internet over deze maatschappij. Er bestaan verschillende websites rond de onkiese praktijken van “Goldstar”. U bent alvast gewaarschuwd.
Tijd voor reflectie. Ik ben op Madeira en realiseer me ten volle hoeveel we reeds hebben meegemaakt. Hoe wat we nu zien, wat we nu ervaren, voor een groot deel wordt ingekleurd door wat we reeds voeger hebben meegemaakt. Het maakt het allemaal zoveel rijker.
Een van de hoogtepunten op Madeira is de tropische tuin in Monte. Eclectisch, dat is zeker, want de tuin biedt zoveel meer dan tropische plantengroei. Zo is er naast een oosters paviljoen ook ruimte voor Zimbabwaanse beeldhouwkunst. En intussen hebben we daar zoveel ervaring mee dat we gemakkelijk de kwaliteit kunnen inschatten van de beelden uit het kunstenaarsdorp Tengenenge: goed, maar niet top!
Wat een tijd! Of we ons nu verkijken op de binnenlandse of op de Amerikaanse politiek, we vallen van de ene verbazing in de andere. Daar worden we dus niet vrolijk van.
Gelukkig is er nog satire. Satire verzacht, het geeft het hedendaags geklungel een plaats, da’s zeker – “rions pour pas pleurer” – maar het brengt wel geen oplossingen, dat zullen die vermaledijde politici zelf moeten vinden.
Maar hoe goed zijn die politici in het vinden van oplossingen. Laten we ze eens testen? En kan jij hen daar bij helpen?
We hebben er weer drie afgekauwd en doorgeslikt.
Jeroen Brouwers – Het Hout
“Buitengewoon”, “grote klasse”, “op elke bladzijde een pareltje”. Zo staat het er! De pers is weer eens lovend over de nieuwste roman van Jeroen Brouwers. Ik deel dit niet volledig, want ik had soms moeite met de bijzondere schrijfstijl die Brouwers in deze roman hanteerde. Er staan veel korte zinnen in, zinnen zonder werkwoord, onaffe zinnen en onuitgewerkte gedachten.
Die schrijfstijl past misschien goed bij de weifelende houding van de protagonist in “Het Hout”: broeder Bonaventura. Hij is een man van weinig karakter die begint als lekenleraar op een jongenspensionaat dat door kloosterlingen geleid wordt en die zich nogal makkelijk als broeder laat inlijven. Hij is getuige van seksueel misbruik maar hij zwijgt zoals iedereen. Toch zal contact met de buitenwereld hem zijn roeping in vraag doen stellen. Wat mij betreft, een halve aanrader.
Elke pendelaar van Gent naar Brussel kent het vast. Net voor het binnenrijden van het station Brussel-Zuid zie je een groot gebouw met duidelijk opschrift “Wielemans Forst”, maar wie weet wat er in dit gebouw gebeurt?
En dat de mannelijke lezers zich nu eens laten horen! Herkenbaar?
Peter
Ik weet het niet hoor! Het is natuurlijk altijd moeilijk om jezelf – met de kennis van nu – te verplaatsen naar je tienerjaren. Wat wist je op die leeftijd en wat wist je niet? Toch heb ik het gevoel dat ik het beter zou gedaan hebben dan de kinderen in onderstaand videofragment. Kijk maar eens mee, je zal verbaasd zijn.
Een van de redenen waarom ik het beter zou gedaan heb, is dat televisie tijdens mijn jeugdjaren zowat het enige medium was dat mijn kijk op de wereld verbreedde. Alleen bepaalde ik niet naar wat er gekeken werd, dat deed mijn vader, althans voor het blok tussen zeven en pakweg halfnegen ‘s avonds. Bij ons werd er dan steevast gekeken naar het nieuws van de BRT, de RTB, Nederland 1 of TF1. En als het wat tegenzat naar een combinatie van al die journaals. Er was geen PC, tablet, of smartphone waarmee ik me kon terugtrekken tot wat ik op dat moment belangrijk vond.
We zijn er eindelijk van af, van onze Geert Hoste en zijn eindejaarsconferenties. Wanneer het establishment in de zaal belangrijker wordt dan je grappen, meer nog, wanneer die er hartelijk mee lachen, dan zou je toch moeten beseffen dat je als “stand-up comedian” niet goed bezig bent. Hopelijk is dit nu voltooid verleden tijd. “Over and out!”
“intussen… BLOG” gaat zijn elfde jaar in. Fantastisch, toch! Dit had ik niet kunnen bevroeden toen ik eraan begon. 2016 was bijzonder succesvol. Nog nooit waren er zoveel bezoekers en zoveel reacties. Dat geeft dus goesting om verder te doen.
Laten we hopen dat 2017 genoeg inspiratie geeft. Aan kleine dingen geen gebrek: er duikt altijd wel een nieuwe puzzel op, er verschijnen steeds nieuwe boeken, er is altijd wel een theaterstuk de moeite, en af en toe zal er wel weer een gedicht uit mijn vingertoppen kruipen. En ook de medemens leent zich makkelijk tot wat schrijfsel. En als we het over de grote dingen moeten hebben, niet dat we die uit de weg gaan, hoop ik vooral dat het in de positieve zin zal zijn. Laten we er samen weer wat van maken.