… the story of a family on the move
In wat een rare tijden leven we toch! Het lijkt wel of we aan collectieve waanzin lijden. Eerst een maand niet klagen, dan allemaal vier stippen op onze hand, en dan nu weer een maandje zonder alcohol. Wie doen we daar een plezier mee, behalve de gedachtepolitie?
Nee, geef me dan maar het Gent lichtfestival. En ook al begeef ik me traag sjokkend door de massa, ik geniet, want hier heb ik ten minste zelf voor gekozen.
Ik hoor wel eens zeggen dat de raadsels op intussen… BLOG te moeilijk zijn. Bij een raadsel zweeft er een zekere waas in het oogvocht van de trouwe bloglezer. Edoch, we geven niet op. Het brein aanscherpen is ons doel. Hier gaan we!
Een leraar staat voor een klas van 23 leerlingen. Hoe groot is de kans dat twee leerlingen dezelfde jaardag hebben? Eenvoudig, of toch niet?
Peter
PS: We gaan van een normaal jaar van 365 dagen uit.
Best wel een vermakelijk stuk: “Assisen” in Theater Elckerlyc. Het publiek is de jury en moet zich aan het einde van het stuk uitspreken over de schuld of onschuld van de beklaagde. Nadien wordt de ware toedracht uit de doeken gedaan. Ik had het juist en mijn eega fout. Zo zie je maar weer, hoe voorzichtig je moet zijn met een volkstribunaal.
Maar toch wil ik het daar niet over hebben, maar wel over wat me tijdens de pauze overkwam. Lekker ouderwets komt er zo’n dame tijdens de entr’acte met een ijskarretje de zaal binnengereden. Wij lusten twee ijsjes met nootjes. Die kosten 5 Euro. Ik haal een biljet van 10 Euro tevoorschijn. “Alleen gepast geld,” snauwt de dame me toe. De man naast me – mijn redder in nood, flitst het door mijn hoofd – wenst ook twee ijsjes en betaalt met 5 Euro. De dame heeft nu een biljet van 5 Euro in haar hand en ik één van 10 in de mijne. We kijken mekaar aan. Ze verstrakt, stopt het biljet van 5 in haar geldbuidel en kijft me toe: “ik mag niet teruggeven en aanvaard dus alleen gepast geld, en dat is bovendien al een dienst, want normaal moet je met jetons betalen, en die moet je aan de ingang kopen.”
Snik, het had zo lekker kunnen zijn: ons ijsje.
Peter
Hier zijn we weer met de lezerstatistieken van intussen… BLOG:
Ik kan alleen maar hopen dat jullie er in 2018 ook bij zullen zijn.
Peter
De feestdagen aan het einde van het jaar zijn niet ideaal voor de lijn. Ook voor de dieren niet ….
Desondanks een heel gelukkig nieuwjaar toegewenst vanwege Astrid, Etienne en Peter, met in de eerste plaats wensen voor:
– een goede gezondheid (waar je wat mee kan doen);
– een stevige familiale en vriendenkring (waar je wat aan hebt);
– en genoeg bestaansmiddelen (waarmee je ook eens aan de anderen kan denken).
Proost!!!
Weet je wat me dit jaar op televisie bijzonder geboeid en bij wijlen ontroerd heeft? Dat is het “Blind Jam”-fragment tijdens “Iedereen Beroemd” op TV één. Tijdens “Blind Jam” spelen drie artiesten – die elkaar niet zien en niets hebben voorbereid – met elkaar. Onderstaande fragmenten zullen het vlug duidelijk maken. Wat de TV-makers er niet bij vertellen, is dat het ook vaak muzikanten zijn met verschillende achtergronden. En wat blijkt? Niets belemmert hen om samen spontaan iets te creëren. De taal van muziek is universeel en misschien moeten we wel allemaal iets meer zingend en spelend door het leven gaan.
Peter
P.S. : Het is me bijna ontglipt, maar dit is het 400ste bericht op intussen… BLOG. Santé.
De kenners hadden het natuurlijk al lang gemerkt. De “banner” van mijn blog is nu al tweeweken lang een uitsnede uit “Abstraktes Bild” van Gerhard Richter. Maar nog beter vind ik van dezelfde kunstenaar het werk met als titel “Strip”. Ik lees in de brochure dat dit een onmetelijk werk is zonder centrum. Het kan zich onmogelijk in ons geheugen vastzetten. In tegenstelling tot met de hand geschilderde kleuren toont deze strepenprint achter glas niets meer dan een digitale index, een overdracht van binaire informatie.
Het is al weer veel te lang geleden. Hier komt nog eens een raadsel. Een makkie! Of toch niet?
Twee nieuwe medicijnen (Stoneyminator & Calrencraser) worden getest op hoe goed ze werken bij de behandeling van nierstenen. Er wordt een onderscheid gemaakt tussen kleine en grote nierstenen. De resultaten na 350 “trials” voor elk medicijn zien er als volgt uit:
Ha, hier sta ik dan, als haringen in een ton, in een te kleine concertzaal, midden een schare twintigers en dertigers. Ik ben korzelig. Eindeloos schuiven de concertgangers van links naar rechts. En dan weer omgekeerd. Nu eens met een kartonnen dienblad vol met biertjes en dan weer zonder, op zoek naar vrienden aan de andere kant van de zaal. Vreemde mensen schurken tegen me aan. Ellebogen duwen in mijn rug. Kerels die een kop groter zijn dan ik houden onachtzaam voor me halt. Zicht is weg. Ik kan me niet herinneren dat dit me vroeger hinderde.
Ik ben verwonderd. We zijn hier aan het eind van het concert en het publiek wil meer, terwijl ik juist minder wil. Bill Frisell en zijn kompanen hebben mijn gehoor geteisterd. Met hun atonale klanken hebben ze mij pijn gedaan. Ik verdraag het niet. Hoeveel wanklanken kunnen een gitarist, twee violisten en een cellist samen voortbrengen? Sinds kort ken ik het antwoord: mateloos veel en veel te lang! En ook al convergeert hun muziek na een tijdje tot een meer harmonieus samenspel, voor mij blijft het muzak: op zijn best goed voor de supermarkt, op zijn slechtst geschikt voor de pijnbank.
