Om allerlei redenen schrijft de KNO-arts (een Nederlandse) mij een medicijn voor dat alleen in haar geboorteland te verkrijgen is. Ik besluit het medicijn in Sas van Gent af te halen, 20 km noordwaarts. Het is zaterdag en een mooie dag. Alleen, is in Sas van Gent geen vrijstaande apotheek te bespeuren. Er is er wel eentje geïntegreerd in een groepspraktijk maar die is gesloten in het weekend. Evenwel verneem ik dat er een apotheek in Terneuzen is, 19 km hogerop. Ik rijd door, maar in Terneuzen wacht mij een andere verrassing. Op zaterdag is alleen de spoedapotheek (de apotheek van wacht) open en die rekent een behoorlijke toeslag aan per verstrekt medicijn. Die toeslag kan ik wel vermijden in Hulst, 20 km oostwaarts, want daar is een apotheek die op zaterdag de regio bedient. In Hulst aangekomen, kan ik eindelijk mijn voorschriften op de toonbank leggen. Maar nu begint een andere calvarie. De apothekeres wil weten waarom ik dit medicijn wil gebruiken, of ik andere medicijnen gebruik, of ik allergisch ben, kortom een spervuur aan vragen waarvan ze de antwoorden nauwgezet in de computer tikt. Een half uur later – na ook nog allerlei formulieren te hebben afgedrukt, stickers op de doosjes te hebben gekleefd, en het aval van de hoofdapotheker te hebben verkregen – krijg ik de medicijnen overhandigd en kan ik mij terug huiswaarts begeven.
Continue reading “Een Nederlandse apotheek”