Singapore heeft zijn plussen en zijn minnen. Maar wat betreft de inrichting van de ruimtelijke ordening heeft het een grote plus. Hoe een kleine druk bevolkte stadstaat, amper een voorschoot groot, er toch wonderwel in geslaagd is een gevoel van ruimte en openheid te creëren, dat is een sterk staaltje van degelijke stadsplanning. En dan gaat het niet alleen over de brede boulevards, maar ook over de ingeplande en wel onderhouden groene parken binnen dit miniatuurlandje. De botanische tuin is zo’n juweeltje (daarbij valt zijn tegenhanger in Kuala Lumpur in het niet) en binnen die tuin is er dan nog de onovertroffen orchideeën tuin. Dat is een en al schoonheid voor het oog, voor eenieder te aanschouwen.
Author: Peter Van Acker
De knorrige bakker
Misschien moet ik in het vervolg daar mijn brood kopen: bij de knorrige bakker. Ik veronderstel dat dit een bakker is die verder kijkt dan zijn baguettes lang zijn. Eentje die zich vragen stelt bij wat er dagelijks rondom hem gebeurt. Die niet alleen de fotootjes wil zien van zes onfortuinlijke mensen onterecht gedood in de tunnels van Gaza, maar die zich ook afvraagt wanneer de 40.000+ Palestijnen een broodnodig gezicht zullen krijgen. Wanneer dit onnoemelijk leed niet langer gemaskeerd zal worden onder een gevoelloos getal.
Langkawi
Langkawi is een populaire toeristische bestemming in Maleisië. Het eilandje ligt aan de westkust van de peninsula en niet ver van de Thaise grens. Het is de ideale plek om er een weekendje weg van de drukke hoofdstad Kuala Lumpur door te brengen.
In de noordwestelijke tip van het eiland bevindt zich het geopark Kilim. Een geopark of geologisch park is een speciaal aangewezen gebied waarin de geschiedenis van de aarde beleefd kan worden. En Kilim is vooral bekend omwille van zijn mangroven, de talrijke boomvariëteiten die op de wortels groeien en de dieren die zich hebben aangepast aan de omgeving.
Nationale dag
We worden er intussen wel een beetje bedreven in: in het organiseren van de nationale dag. Het toasten met de minister op de gezondheid van ons beider koningen, de aparte uitvoering van de Brabançonne door mijn echtgenote, de obligate speech, dat alles doen we als een strak geoliede machine. Maar wat 21 juli dit jaar echt speciaal maakte, was het concert van Ataneres na de ceremonie. Ataneres vermengt “house music” met klassieke muziek. Is dit niet typisch Belgisch? Om zaken bij elkaar te brengen die op het eerste zicht geen logische samenhang hebben, om alzo verwondering op te wekken en ons onbewuste aan te spreken. Surrealisme hoeft zich niet te beperken tot de schilderkunst of de literatuur. Ataneres bewijst dat het ook muzikaal kan! Bravo.
Peter
All right now?
Af en toe een beetje nostalgie mag ook wel. Geboeid gekeken naar de clip van “Free”, een band waarvan je waarschijnlijk nog nooit gehoord hebt, maar waarvan je de song onmiddellijk herkent en misschien wel automatisch en gedachteloos mee-neuriet of meezingt. Wat een bijzondere tijd was dat toch, waar er nog zoveel goeds en openheid in het verschiet lag of althans die indruk gaf. Tevens genoten van de drummer die me, zeker naar het einde toe, aan “Animal” van de “Muppets” deed denken. We moeten misschien maar eens meer tijd besteden aan dingen die ons verheugen en blij maken! Niet?
Klapa Stine – Vilo Moja
Jaarlijks brengt de Kroatische ambassade een groep Klapa zangers naar Kuala Lumpur ter gelegenheid van hun nationale feestdag (25 juni). Deze meerstemmige muziek uit de zuidelijke regio’s van Kroatië is intussen tot immaterieel erfgoed uitgeroepen door Unesco. Klapa betekent overigens een groep vrienden in het Kroatisch. Maar toen ik het filmpje hieronder aan de staf van de ambassade liet horen, werd de naam van de groep op veel gegniffel onthaald. Klapa in het Bahasa Melayu (fonetisch althans) betekent kokosnoot!
Die Nederlanders toch!
Nederland worstelt toch wel een beetje met zijn eigen geschiedenis. Uit “Revolusi” van David Van Reybrouck weten we dat Indonesië de onafhankelijkheid viert op 17 augustus. Dat is de dag waarop Soekarno in 1945 de onafhankelijkheid uitriep amper twee dagen na de capitulatie door Japan. Het duurde evenwel tot de Nederlands-Indonesische rondetafelconferentie van 1949 voordat de onafhankelijkheid van de voormalige kolonie Nederlands-Indië door Nederland werd erkend, gevolgd door de soevereiniteitsoverdracht aan de Verenigde Staten van Indonesië op 27 december 1949.
3x raak
Het gebeurt niet vaak dat ik 3 boeken achtereenvolgens lees en ze allemaal ook nog eens bijzonder goed vind en er met plezier aan terugdenk. Meestal zit er toch wel een mindere tussen, maar niet in dit geval. Lezen dus maar!
David Van Reybrouck – Revolusi
“Revolusi” vertelt een stukje contemporaine geschiedenis van Indonesië aan de hand van getuigenissen. Bijzonder boeiend aan dit boek is hoe het ook verhaalt hoe allianties kunnen wisselen. Zo werden de Japanners bij het begin van de tweede oorlog in zekere zin verwelkomt door de lokale bevolking, maar dienden ze bij de bevrijding op bepaalde momenten samen te werken met de Britten om de Nederlanders te beschermen tegen de lokale bevolking. Gekker kon het niet worden.
Verder kon Nederland het niet aanvaarden dat Soekarno de onafhankelijkheid had uitgeroepen in 1945. De terreur die daarop volgde werd weggezet als politionele acties. De Nederlanders spraken bewust niet van een oorlog, want een oorlog wordt gevoerd tegen een andere staat en dat zou dus een impliciete erkenning inhouden van Indonesië als onafhankelijke staat, maar wel van politionele acties, die de suggestie moeten opwekken dat het om een legitieme actie ging binnen het Nederlands grondgebied.
Op basis van Revolusi heb ik nu ook zijn vorig boek over Congo op mijn leeslijst gezet. Een echte aanrader dus!
Maldiven
Aaaaaah, de Maldiven. Wat een klein paradijs! En ik heb het dan nog niet zozeer over de hagelwitte stranden of de azuurblauwe zee, maar wel over de tropische vissen in het klare water. Nooit zal ik het moment vergeten, dat een manta zo duidelijk en voor het eerst aan mij verscheen. Wat een majestueuze vis die als het ware statig door het water schrijdt, zijn grote vleugels uitslaat en ondertussen zich langzaam voedt met het vele plankton aan het wateroppervlak. Een absoluut moment.
Astrid Belliot sings Anita Baker
Natuurlijk kon Astrid zich niet onbetuigd laten op de jamsessie bij de Duitse ambassadeur. Astrid zong niet alleen Anita Baker, bij momenten was ze Anita Baker. En dat is toch wel zeer straf! Genieten jullie maar even mee.
Peter