Author: Peter Van Acker

Singing for Samatta

Aan de oevers van Lake Tanganyika troffen we een bende uitgelaten schoolkinderen aan. Zij waren op schooluitstap. Nou ja, op schooluitstap, dat is toch wat anders dan bij ons. Zij werden gewoon met een busje van het hogerop gelegen dorp, geen 5 km verder, naar de oevers van het meer gebracht, om gewoon te ravotten, te voetballen en te zwemmen. Meer moet dat blijkbaar niet zijn voor een dagje dolle pret.

“Hoe krijg je die aan het zingen,” dacht mijn eega. Welnu, dat was vlug gefikst. Tanzaniaanse kinderen hebben een groot hart voor zang en voetbal. Kijk maar even mee:

Continue reading “Singing for Samatta”

Dr. Livingstone, I presume?

Balozi wa Ubelgiji, I presume?

Waarom ik schrijf? Ik schrijf om niet te vergeten, want het niet-geschrevene zinkt vaak naar de onderste lagen van mijn geheugen, waar het wacht op een aanleiding, meestal buiten mijn controle, om als een spartelende vis naar het droge van mijn bewustzijn gebracht te worden. Ik schrijf dus om enigszins de controle over de herinnering te bewaren. Niet dat ik over eender wat schrijf, want niet alles wens ik me te herinneren, maar alleen wat me bezig houdt en me raakt.

Continue reading “Dr. Livingstone, I presume?”

Afval

Laten we het eens hebben over afval.

Pugu dumpsite

In Tanzania lees ik dagelijks “The Guardian”, en nee, dit is niet de Britse krant, maar wel een lokale variant. Daar staat niet veel soeps in, behalve wat fait divers, die ik dan ook gretig oplepel. Vandaag dus een stuk over afval, en nog wel over hoe de ophaling geschiedt in Japan. En wat blijkt, Japanners zijn al net zo’n fervente sorteerders als wij Belgen, maar met één groot verschil. Wanneer een vuilniszak niet wordt meegenomen omdat daar een verkeerd item in zit, wordt dat in Japan als een persoonlijke schande ervaren. Dat is toch wel wat anders dan in België, waar een niet opgehaalde zak, met zo’n sticker “verkeerd gesorteerd” erop, leidt tot gevloek en verwensingen aan de ophaaldienst.

Continue reading “Afval”

The double face of technology

Vind je het ook zo’n akelige gedachte dat Facebook straks met een munt op de markt komt waarmee je vlot internetbetalingen kan doen? De idee dat Facebook neutraal is, hebben we al lang opgeborgen, maar dat ze nu ook nog eens, naast je socio-psychologisch profiel, je economisch-financieel profiel wensen te achterhalen, doet me werkelijk huiveren. Ik weet dat het niet zo simpel is, maar ik zou zeggen: opbreken die handel!

Continue reading “The double face of technology”

James Dodds (vervolg)

Herinner je je nog mijn bericht over James Dodds? De Schot die een zeldzame medaille van de Belgische autoriteiten heeft gekregen in 1960, maar die nooit heeft kunnen afhalen. En die medaille is sindsdien blijven liggen in de kluis van de Belgische ambassade in Dar Es Salaam.

Een uitgestelde overhandiging

Welnu, via de krant “The Scotsman” ben ik eerst in contact gekomen met de zoon en nadien met de echtgenote van James Dodds. De zoon woont thans in Florida en is lange tijd de CEO geweest van Hard Rock Cafe. De echtgenote daarentegen woont nu in Schotland. Zij vertelde me dat haar man de medaille indertijd niet kon ophalen omdat hij op de dag van de ceremonie enkele belangrijke politici moest wegbrengen met het vliegtuig. En ook zij kon niet gaan omdat ze haar handen vol had gehad met haar jonge kroost. Maar de medaille was altijd in hun gedachten gebleven.

Continue reading “James Dodds (vervolg)”

We’ve all won

Origi vs WanyamaHeb jij ook naar de finale van de “Champions League” gekeken? Je dacht toch niet dat dit een finale was tussen twee Engelse clubs? Tussen Liverpool en Tottenham Hotspur? Oh nee, het was veel meer dan dat. 

Voor de Keniaanse ambassadeur was het eerst en vooral een duel tussen twee Kenianen. Tussen Divock Origi, die voor Liverpool uitkomt, en Victor Wanyama, die voor Tottenham Hotspur opdraaft. Zo win je natuurlijk altijd.

Maar ook mijn eega heeft gewonnen, want ze was apetrots dat Georginio Wijnaldum na de overwinning van Liverpool met de Surinaamse vlag op het veld verscheen. Ja, dus ook Suriname heeft gewonnen.

Continue reading “We’ve all won”

Gatenkaas

We zijn hier op Mauritius. Wat een prachtig eiland. Ik kan me niet voorstellen dat ik over 20 jaar me nagenoeg niets meer van dit eiland zal herinneren. En toch is die gedachte niet zo gek, want precies 20 jaar terug waren we hier ook, en wat ik me ervan herinner is bijzonder weinig.

Het enige wat me nog echt voor de geest staat, is dat we met een huurautootje naar een dorpje met de naam “Surinam” zijn gereden. Dat leek me wel leuk voor mijn eega. Alleen was daar – op wat suikerrietvelden na – absoluut niets te zien. Het was een totale domper waarvoor we een hele dag in de auto hadden gezeten. En dat is dus wat er in mijn geheugen is overgebleven van wat toen een absolute topvakantie moet geweest zijn. Ik hou mijn hart vast voor wat mijn toekomstige terugblikken betreft.

Continue reading “Gatenkaas”

De Liemba: een schip met een geschiedenis

Ik sta hier op de Liemba: een schip met een geschiedenis. Het werd in 1913 gebouwd in Duitsland. Daarna werd het gedemonteerd en in 5000 kisten naar Tanzania gestuurd. Het transport van Dar es Salaam naar Kigoma, een havenstadje aan de rand van Lake Tanganyika, geschiedde per trein over een traject van meer dan 1200 km. In Kigoma werd het schip opnieuw geassembleerd. Het zag het water op 5 februari 1915 onder de naam Graf von Goetzen.

Toen de Duitsers zich tijdens de eerste wereldoorlog noodgedwongen moesten terugtrekken uit Kigoma, besloten ze op 26 juli 1916 het schip te laten zinken op een diepte van 20 meter. Immers, het mocht niet in handen vallen van de Britten of de Belgen. Maar ze lieten het niet zomaar zinken. De motoren werden zorgvuldig ingevet, zodat ze later opnieuw konden worden gebruikt. Toen dachten ze nog dat de terugtrekking van korte duur zou zijn.

Continue reading “De Liemba: een schip met een geschiedenis”

Wat een boek!

Jesús Carrasco - De grond onder onze voeten“De grond onder onze voeten” is de tweede roman van Jesús Carrasco. Wat een boek! Hier heb ik me werkelijk doorheen moeten slepen. Een literair meesterwerk staat er op de achterflap. Nou daar ben ik het volstrekt mee oneens.

Hoewel het makkelijk zou moeten lezen, de hoofdstukken zijn bijzonder kort, soms slechts één bladzijde lang, ontwikkelt het eenvoudig verhaal zich bijzonder traag. Stof genoeg voor een novelle, dat wel, maar 250 bladzijden lang de gereconstrueerde geschiedenis van een overheerste en zijn bezetter te moeten volgen, doet pijn aan de ogen en is een uitputtingsslag voor de hersenen.

Continue reading “Wat een boek!”