… the story of a family on the move
De editie 2019 van de World Press Photo is neergestreken in Dar Es Salaam. Het is weer een prachtige editie geworden, ook al word je van veel foto’s niet echt vrolijk. De winnaar dit jaar is een foto van John Moore. Daar staat ze dan, een moeder en haar ontredderde peuter, te arm om schoenveters te kunnen kopen, en niet rijk genoeg om niet als een crimineel behandeld te worden. Een foto als een spiegel van tot wat onze moderne maatschappijen verworden zijn.
“Manza bay” ligt ten noorden van Dar es Salaam, zo’n twintig kilometer boven Tanga. Het is moeilijk te geloven dat ook deze baai het strijdtoneel was tussen de Duitsers en de Engelsen tijdens WO I.
Hier voer in 1915 een Duits cargoschip, de “Kronberg”, volgeladen met wapens en ammunitie, de baai binnen achternagezeten door een Britse kruiser, de “HMS Hyacinth”. Toen het cargoschip geraakt werd door een Brits projectiel, overdreven de Duitsers de schade door olie op dek te gooien en in brand te steken. De Britten, overtuigd dat het schip vol geraakt werd, lieten het verder met rust. De Duitsers brachten een groot deel van de lading aan land en konden alzo in Tanzania de strijd verder zetten tot 1918.
Ik heb zo’n bedrukte T-shirt met een leuk opschrift. Er staat het volgende op te lezen : “If I die and heaven doensn’t want me, bring me to the next best place: Suriname”.
Nou, zo drastisch hoeft het ook niet. Soms komt Suriname, met alles erop en eraan, gewoon naar je toe. En dat wil zeggen ook de keuken. Sinds mijn schoonmoeder en twee schoonzussen hier in Tanzania zijn gestrand, heb ik al bara, pom met rijst en kousenband, en bami met kip en zuurgoed gegeten. Niet jaloers worden, er komt vast nog meer. Hemels!
Peter
Eind juli van dit jaar werd een audiofragment vrijgegeven van een telefoonconversatie uit 1971 tussen Ronald Reagan, toenmalig gouverneur van California en president Nixon. Die conversatie geschiedde daags na een stemming in de Verenigde Naties over het lidmaatschap van China, en dit ten koste van Taiwan. De overwinning voor China kwam er mede door steun van de Afrikaanse delegaties en in het bijzonder van de Tanzaniaanse. Die laatste delegatie werd geleid door de Tanzaniaanse ambassadeur Dr. Salim Ahmed Salim. De Verenigde Staten daarentegen waren duidelijk niet opgezet met de overwinning van China. Het volstaat onderstaand audiofragment te beluisteren met onverholen racistische uitlatingen.
Ik heb nu eens drie oer-Hollandse schrijvers na elkaar gelezen en het is me niet slecht bevallen. Integendeel! Ik bespreek ze in orde van verschijning. De laatst gepubliceerde staat onderin.
“Joe Speedboot” van Tommy Wieringa heeft me meer verrast dan aanvankelijk gedacht. Het is een soort “coming of age” verhaal van Fransje, een jongeman die – nadat bij onder het wiel van een maishakselaar terecht kwam – permanent in een rolstoel belandde. Maar het is geen droevig verhaal, want Fransje is intelligent en trekt zich op aan de komst van Joe Speedboot. Dit is een leeftijdsgenoot met veel branie die Fransje mee op sleeptouw neemt in zijn avonturen. Meer nog, Joe Speedboot heeft ook plannen voor Fransje.
Joe Speedboot is een verhaal van vriendschap, liefde, rivaliteit, de eindeloze fantasie van de jongens en hun gedeelde bewondering voor het uit Zuid-Afrika naar hun dorp verhuisde meisje Picolien-Jane (PJ).
De boog moet niet altijd strak gespannen staan. In deze onrustige tijden van klimaatverandering en cynisch indivualisme moet je soms kunnen genieten van simpele dingen, zoals van een vader die met zijn dochter een leuk liedje zingt. De clip is onvolledig en veel te kort, maar het is wel hartverwarmend.
De ene werkelijkheid is de andere niet.
Robert Mugabe, ex-president van Zimbabwe, is overleden op 6 september 2019 op 95-jarige leeftijd.
Terwijl in het Westen de journalisten zich nog buigen over de ene kritische beschouwing na de andere over de erfenis van Mugabe, sta ik hier in de conferentiezaal van een nieuw gebouwd hotel in hartje Dar Es Salaam. Voorin zit de president van Oeganda, Yoweri Kaguta Museveni, alsook de president van Tanzania, John Pombe Magufuli. Het plein waarop het hotel gebouwd is zal straks ingehuldigd worden als de “Mwalimu Nyerere Foundation Square”.
Tanzania is gekend omwille van zijn natuurparken. De meeste toeristen bezoeken steevast de Serengeti en de Ngorongoro-krater, maar toch liggen er nog enkele andere parken in het noordelijk circuit die ook de moeite lonen. Tarangire is daar een goed voorbeeld van. Hier is natuurlijk ook het obligate “wildlife” aanwezig, het park is o.a. gezegend met olifanten, maar wat me nog het meeste aansprak was de afwisseling in landschappen. Hier tref je zowel moerasachtige heide als kale droge vlakten aan, en alles wat daar tussen ligt aan natuurlijke diversiteit. Dit was genieten!
Professor Dirk De Wachter was in Tanzania. Hij was hier ter ondersteuning van het werk van de Belgische NGO Child Help International. Die NGO helpt kinderen die geboren worden met spina bifida en/of kinderen met hydrocephalus.
We zijn hier in Gombe park aan de oever van Lake Tanganyika. Het is hier dat Jane Goodall een goed deel van haar leven tussen de chimpansees gesleten heeft. En we kunnen er haar dankbaar voor zijn, want de chimps die haar nog gekend hebben, zijn allesbehalve mensenschuw. De moeder en de zoon die wij tegenkwamen op ons pad waren druk bezig mekaar te ontvlooien, ongehinderd door onze aanwezigheid.