… the story of a family on the move
De boog moet niet altijd strak gespannen staan. In deze onrustige tijden van klimaatverandering en cynisch indivualisme moet je soms kunnen genieten van simpele dingen, zoals van een vader die met zijn dochter een leuk liedje zingt. De clip is onvolledig en veel te kort, maar het is wel hartverwarmend.
De ene werkelijkheid is de andere niet.
Robert Mugabe, ex-president van Zimbabwe, is overleden op 6 september 2019 op 95-jarige leeftijd.
Terwijl in het Westen de journalisten zich nog buigen over de ene kritische beschouwing na de andere over de erfenis van Mugabe, sta ik hier in de conferentiezaal van een nieuw gebouwd hotel in hartje Dar Es Salaam. Voorin zit de president van Oeganda, Yoweri Kaguta Museveni, alsook de president van Tanzania, John Pombe Magufuli. Het plein waarop het hotel gebouwd is zal straks ingehuldigd worden als de “Mwalimu Nyerere Foundation Square”.
Tanzania is gekend omwille van zijn natuurparken. De meeste toeristen bezoeken steevast de Serengeti en de Ngorongoro-krater, maar toch liggen er nog enkele andere parken in het noordelijk circuit die ook de moeite lonen. Tarangire is daar een goed voorbeeld van. Hier is natuurlijk ook het obligate “wildlife” aanwezig, het park is o.a. gezegend met olifanten, maar wat me nog het meeste aansprak was de afwisseling in landschappen. Hier tref je zowel moerasachtige heide als kale droge vlakten aan, en alles wat daar tussen ligt aan natuurlijke diversiteit. Dit was genieten!
Professor Dirk De Wachter was in Tanzania. Hij was hier ter ondersteuning van het werk van de Belgische NGO Child Help International. Die NGO helpt kinderen die geboren worden met spina bifida en/of kinderen met hydrocephalus.
We zijn hier in Gombe park aan de oever van Lake Tanganyika. Het is hier dat Jane Goodall een goed deel van haar leven tussen de chimpansees gesleten heeft. En we kunnen er haar dankbaar voor zijn, want de chimps die haar nog gekend hebben, zijn allesbehalve mensenschuw. De moeder en de zoon die wij tegenkwamen op ons pad waren druk bezig mekaar te ontvlooien, ongehinderd door onze aanwezigheid.
Aan de oevers van Lake Tanganyika troffen we een bende uitgelaten schoolkinderen aan. Zij waren op schooluitstap. Nou ja, op schooluitstap, dat is toch wat anders dan bij ons. Zij werden gewoon met een busje van het hogerop gelegen dorp, geen 5 km verder, naar de oevers van het meer gebracht, om gewoon te ravotten, te voetballen en te zwemmen. Meer moet dat blijkbaar niet zijn voor een dagje dolle pret.
“Hoe krijg je die aan het zingen,” dacht mijn eega. Welnu, dat was vlug gefikst. Tanzaniaanse kinderen hebben een groot hart voor zang en voetbal. Kijk maar even mee:
Waarom ik schrijf? Ik schrijf om niet te vergeten, want het niet-geschrevene zinkt vaak naar de onderste lagen van mijn geheugen, waar het wacht op een aanleiding, meestal buiten mijn controle, om als een spartelende vis naar het droge van mijn bewustzijn gebracht te worden. Ik schrijf dus om enigszins de controle over de herinnering te bewaren. Niet dat ik over eender wat schrijf, want niet alles wens ik me te herinneren, maar alleen wat me bezig houdt en me raakt.
Laten we het eens hebben over afval.
In Tanzania lees ik dagelijks “The Guardian”, en nee, dit is niet de Britse krant, maar wel een lokale variant. Daar staat niet veel soeps in, behalve wat fait divers, die ik dan ook gretig oplepel. Vandaag dus een stuk over afval, en nog wel over hoe de ophaling geschiedt in Japan. En wat blijkt, Japanners zijn al net zo’n fervente sorteerders als wij Belgen, maar met één groot verschil. Wanneer een vuilniszak niet wordt meegenomen omdat daar een verkeerd item in zit, wordt dat in Japan als een persoonlijke schande ervaren. Dat is toch wel wat anders dan in België, waar een niet opgehaalde zak, met zo’n sticker “verkeerd gesorteerd” erop, leidt tot gevloek en verwensingen aan de ophaaldienst.
Vind je het ook zo’n akelige gedachte dat Facebook straks met een munt op de markt komt waarmee je vlot internetbetalingen kan doen? De idee dat Facebook neutraal is, hebben we al lang opgeborgen, maar dat ze nu ook nog eens, naast je socio-psychologisch profiel, je economisch-financieel profiel wensen te achterhalen, doet me werkelijk huiveren. Ik weet dat het niet zo simpel is, maar ik zou zeggen: opbreken die handel!
Herinner je je nog mijn bericht over James Dodds? De Schot die een zeldzame medaille van de Belgische autoriteiten heeft gekregen in 1960, maar die nooit heeft kunnen afhalen. En die medaille is sindsdien blijven liggen in de kluis van de Belgische ambassade in Dar Es Salaam.
Welnu, via de krant “The Scotsman” ben ik eerst in contact gekomen met de zoon en nadien met de echtgenote van James Dodds. De zoon woont thans in Florida en is lange tijd de CEO geweest van Hard Rock Cafe. De echtgenote daarentegen woont nu in Schotland. Zij vertelde me dat haar man de medaille indertijd niet kon ophalen omdat hij op de dag van de ceremonie enkele belangrijke politici moest wegbrengen met het vliegtuig. En ook zij kon niet gaan omdat ze haar handen vol had gehad met haar jonge kroost. Maar de medaille was altijd in hun gedachten gebleven.