… the story of a family on the move
Het was vorige zomer een rage die compleet aan mij is voorbij gegaan. Op het internet circuleren talloze danspasjes op het liedje “The Git Up” van Blanco Brown. Maar het onderstaande vind ik absoluut het leukste. Ik moet telkens lachen als ik er naar kijk. Het perfecte medicijn tegen negatieve gevoelens als gevolg van een te lange lockdown. Enjoy!
Peter
Hoe voetbal toch ons leven kan domineren! En dan heb ik het niet over het wekelijks plezier dat we aan ons favoriete team beleven, en dat ons aan het beeldscherm kluistert en alle onze zorgen doet verdwijnen. Ik vergeet maar even dat dit ons tijdelijk niet gegund is tijdens de huidige pandemie. Nee, ik heb het over de impact die het een leven lang kan hebben op iemands bestaan.
Word je ook wel eens teruggeworpen in de tijd? Ik had dit heel sterk met onderstaande videoclip. Het is een nummer van Red Zebra dat heruitgebracht werd door Doganov en Peter Slabbynck, de voormalige zanger van Red Zebra. Ik werd helemaal teruggeworpen naar het begin van de jaren 80. Naar dat scharnierpunt waarop bloemenkransen en vredestekens definitief werden opgeborgen en ‘No future’ zich aandiende. Een vertwijfelde generatie ontwaakte voortaan met agressieve punk en new wave.
Ik ben het best wel eens met de << beschouwingen >> van filosoof Patrick Loobuyck over covid19. Dit virus heeft geen bedoeling. Het is geen straf van God. Het is geen afwijzing van onze levenswijze. Het enige wat we kunnen doen is nadenken over de oorzaken en de gevolgen van deze pandemie.
Aan de oorzaken wordt thans wat minder aandacht besteed, maar net zoals bij Ebola, lijken ook hier weer vleermuizen aan de oorsprong te liggen, al dan niet, met een intermediair zoals het schubdier (pangolin). Mijn hoop is dan ook dat de handel en consumptie van dergelijke dieren nader onderzocht wordt en waar nodig, totaal verboden en zwaar bestraft. Het bewaren van culturele gebruiken kan hier geen excuus zijn.
Ik heb het nu pas ontdekt. Joss Stone is in Afrika geweest en heeft nagenoeg in elk land dat ze bezocht heeft, een liedje opgenomen met een plaatselijke artiest. Hieronder heb ik drie clips gekozen die mij het meest hebben aangesproken. De eerste twee, met artiesten uit Senegal en Burkina Faso, vind ik muzikaal het sterkst. Kippenvelmuziek. De derde clip is met Zeritu uit Ethiopië. Ik had deze zangeres nog nooit gezien, maar ik heb haar CD “Zeritu” al vele malen beluisterd. Ik heb haar muziek leren kennen tijdens een autorit van Addis Abeba naar Awassa. En het was muziek die precies bij de bijzondere landschappen paste! Nog steeds kan ik dat gevoel van toen oproepen als ik een van haar liedjes hoor.
De Swahili-kenners onder ons, hebben natuurlijk al lang begrepen dat dit een bericht over boeken wordt. Ik hoop dat je het wat kan inspireren in deze duffe coronatijden. Omgekeerd hoor ik ook graag wat jullie zo allemaal gelezen hebben. En vooral wat me zou kunnen boeien.
Robert Seethaler – Het Veld
“Het veld” van Robert Seethaler stond in de boeken top tien van de krant De Tijd. En de recensie sprak me onmiddellijk aan. Het veld is de begraafplaats van het fictieve stadje Paulstadt. Aan het woord komen één voor één de doden die er begraven liggen. Het voordeel hiervan is dat de doden niets meer te verbergen hebben, de maskers kunnen afwerpen, de uiterlijke schijn laten voor wat hij is en vrijuit kunnen spreken, maar echt flatterend worden de stervelingen niet neergezet.
Er zijn meerdere passages die uitnodigen tot reflectie maar de auteur lost de opborrelende vragen niet op. Dat kan sommige mensen aanspreken, maar ik had soms het gevoel op mijn honger te blijven. Dat wil niet zeggen dat ik niet af en toe genoten heb. Wat te denken van de corrupte burgemeester die als verdediging voor zijn malversaties opwerpt: “Maar god almachtig, wie vraagt de bok hoe hij aan zijn hoorns kwam, zolang hij zijn kudde veilig door de winter loodst?” Dat zijn dan weer voltreffers!
De titel en de eerste zin van dit bericht werden gewijzigd na de commentaar van Joel hieronder. Waarvoor dank!
‘Karibuni Tanzania, Hakuna Corona’ betekent zoveel als ‘Welkom in Tanzania, Hier Is Geen Corona’. Sommige Tanzanianen zijn er blijkbaar nog vrij gerust in, getuige onderstaand filmpje. Het heeft iets onverschrokkens, maar zelf ben ik eerder vertwijfeld.
In Tanzania zijn er inderdaad tot nog toe geen meldingen van Corona/Covid19. Volgens sommigen is dat eerder onrustwekkend dan geruststellend, want het zou kunnen wijzen op de povere detectiemogelijkheden van dit land. En zeker omdat er hier toch veel connecties zijn met China en Italië. Zanzibar wordt niet voor niets wel eens ‘Little Italy’ genoemd.
8 maart! Vandaag is het internationale vrouwendag. De diplomatie is duidelijk ook aan het vervrouwelijken. In de foto de ambassadeurs en hoofden van de internationale instellingen in Tanzania. Het aantal vrouwen kan je al niet meer op één hand tellen, wat niet wegneemt dat er nog een lange weg te gaan is.
Maar over hoe die weg moet afgelegd worden, verschillen de inzichten. De voorzitter van de heersende partij in Tanzania zegt hierover het volgende: “women are a key group that must first be emancipated economically and in other social aspects of life. The politics will naturally follow.” Lijkt me vooral een excuus om beleidsmatig niet te veel te doen rond emancipatie in Tanzania, niet?
Ik zag hem reeds van ver staan: de man met de talloze doosjes Kleenex onder de arm. Net wat ik nodig heb, nu ik gezegend ben met een verkoudheid. Ik draaide mijn autoraam open en vroeg in Swahili wat de prijs was: “bei gani?”. Hij antwoordde me: “Elfu mbili,” en voegde er in het engels aan toe: “Five thousand shilling”. Ik lachte en gaf hem tweeduizend, want dat was de prijs die hij het eerst in Swahili had vernoemd. Mijn taallessen laten zich afbetalen.